Ένοχη για το αδίκημα του λαϊκισμού

Θα βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων αν μειωθούν δραστικά οι μισθοί-αποζημιώσεις και τα προνόμια των Βουλευτών? Όχι. Ένα μεγάλο ξεκάθαρο ΌΧΙ.

Σε αντιπαράθεση με την μείωση των βουλευτικών προνομίων, έπεσε στο τραπέζι η  πρόταση για μείωση των Βουλευτών από 300 σε 200. Ασφαλώς και  αυτή η προοπτική δεν ωφελεί το δημόσιο ταμείο. Ωφελεί όμως όλους όσους ονειρεύονται και προτείνουν εκ του πονηρού, ένα ολιγαρχικό και ακόμη ευκολότερα ελεγχόμενο σύστημα αντιπροσώπευσης. 

Η αποξένωση των πολιτικών από τους πολίτες, τα κοινωνικά ζητούμενα και τη καθημερινότητα τους, είναι η μήτρα της απαξίωσης της πολιτικής. Και αν κάτι επείγει είναι το να μεταβληθεί η  εικόνα της πολιτικής, που για την πλειοψηφία του κόσμου είναι ταυτισμένη με την εικόνα των πολιτικών.

Ακούω Βουλευτές να επαίρονται από το βήμα της Βουλής ότι εκλέγονται επί 10-15-20-25-30 χρόνια και αναρωτιέμαι ανατριχιάζοντας, πότε ήταν η τελευταίο φορά που εργάστηκε αυτός ο άνθρωπος. Πότε ήταν η τελευταία φορά που αγχώθηκε για το αν θα πληρωθεί στην ώρα του, για το να αν το αφεντικό του θα τον απολύσει ή θα του μειώσει το μισθό, για το αν θα μπορεί να καλύψει την επιταγή του στην ώρα της. Για αυτά δηλαδή που αγχωνόμαστε όλοι εμείς οι πολίτες.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκε στο μετρό ο επί 10 χρόνια Βουλευτής, που περίμενε στη στάση ένα λεωφορείο που δεν ερχόταν, που στην ερώτηση του υπάλληλου στο βενζινάδικο «πόσο να βάλω», κατέβασε το βλέμμα και είπε «ένα 10ρικο».

Πότε ήταν η τελευταία φορά που στάθηκε στην ουρά στην εφορία ή ακόμη χειρότερα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Πότε όταν η τελευταίο φορά που μέτρησε και ξαναμέτρησε αν του φτάνουν τα χρήματα στο πορτοφόλι του, για να πληρώσει το λογαριασμό της  ΔΕΗ. Όλα αυτά δηλαδή που κάνουμε κάθε μέρα όλοι εμείς οι πολίτες.

Η θεσμοθέτηση μέγιστου αριθμού θητειών ενός Βουλευτή, που θα δεν μπορούν να ξεπερνούν τις δυο, είναι αναγκαία. Δεν νοείται «δια βίου» λαϊκός εκπρόσωπος. Δεν νοείται «Επάγγελμα Βουλευτής».  

Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τα εξωφρενικά χρήματα του μισθού-αποζημιώσης καθώς και των διαφόρων βουλευτικών προνομίων. Ο Βουλευτής δεν μπορεί να νομοθετεί έχοντας ακαδημαϊκή άποψη και γνώση για την ζωή των πολιτών που εκπροσωπεί.

Όσον αφορά το επιχείρημα ότι ο Βουλευτής πρέπει να αμείβεται αδρά για να μην μπαίνει σε πειρασμούς, δεν αξίζει καν το… αντεπιχείρημα. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι καμία αμοιβή δεν στέκεται ικανή να αποσοβήσει αυτόν τον κίνδυνο. Χαρακτηριστικό παραδείγματα οι επί πληρωμή ερωτήσεις στη Βουλή των ήδη αδρά αμειβομένων Βουλευτών.

Την ετυμηγορία για τέτοιου είδους προσεγγίσεις τη γνωρίζω και δεν έχω κανένα πρόβλημα να την αποδεχτώ. Η κατηγορία που θα μου αποδοθεί; Λαϊκισμός. Δηλώνω… ένοχη.

Γιατί στο «αντιλαϊκιστικό» σύμπαν η πολιτική έχει πάψει να είναι η σύγκρουση μεταξύ κοινωνικών συμφερόντων και των λαϊκών εκπροσώπων αυτών των συμφερόντων.  Η πολιτική έχει ξεφτίσει σε μια διαδικασία μεταποίησης της μιας και μόνης «θρησκευτικής» αλήθειας των «αρίστων», σε πολιτική πράξη.

Δηλώνω λοιπόν ένοχη λοιπόν, για το αδίκημα του… λαϊκισμού, μιας που το θεωρώ πταίσμα απέναντι στο αδίκημα του «αντιλαϊκιστικού» ελιτισμού.

Και ακόμα μικρότερης σημασίας… αδίκημα μπροστά σε όλα όσα υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των πολιτών στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Σε ότι μετατρέπει την Δημοκρατία σε εκπροσώπηση από μια ελίτ με «επαγγελματικά» πλέον χαρακτηριστικά.  

Και εν τέλει σε ό,τι φυσά ούριο άνεμο στα πανιά της Χρυσής Αυγής. Και της κάθε Χρυσής Αυγής.  «Σοβαρής» ή/και δολοφονικής.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr