Ένας σωτήρας πέφτει πέφτει…

To 2000 ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος εκλέγεται «με το ζόρι» Πρόεδρος των ΗΠΑ. Το 2004 ο Μπους επανεκλέγεται, δρέποντας δάφνες ηγέτη που έσωσε το αμερικανικό έθνος από την απειλή των τρομοκρατών, κατόπιν εορτής βέβαια και αφού έβγαλε από τη μέση τον Σαντάμ Χουσεϊν, έναν ηγέτη που ουδεμία άμεση σχέση είχε με τους τζιχαντιστές που επιτέθηκαν στους Δίδυμους Πύργους. Το ψέμα πήγε σύννεφο, αλλά οι Αμερικανοί είχαν ανάγκη από μία νίκη, όποια κι αν ήταν αυτή, για να επουλωθεί κάπως και η εθνική τους υπερηφάνεια αλλά και το γόητρο μίας κυβέρνησης που, ούτε τα απαραίτητα μέτρα κατά του Μπιν Λάντεν πήρε πριν την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, παρά τις προειδοποιήσεις από τις μυστικές υπηρεσίες, ούτε μετά το τραγικό γεγονός έκανε τίποτα ουσιαστικό για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους πραγματικούς ενόχους της επίθεσης. Όπως και να ‘χει, ο δικός του πόλεμος στον Κόλπο και η εκτόπιση του Σαντάμ έμελλαν να τον αναδείξουν από γόνο πολιτικής δυναστείας που χρειάζεται να βάλει τον αδερφό του να μαγειρέψει τα εκλογικά αποτελέσματα της Φλόριντα για να βγει πρόεδρος, σε ηγέτη με πολιτικό  εκτόπισμα και απήχηση στο λαό. Η εικόνα άρχισε να ξεφτάει με τον τυφώνα Κατρίνα και τα συντρίμμια που άφησε πίσω του, συντρίμμια στα οποία βούλιαξε σχεδόν ολοκληρωτικά το κύρος και η δημοτικότητα της προεδρίας Μπους. Ό,τι πολιτικό κεφάλαιο είχε καταφέρει να εξασφαλίσει ο Μπους για τους ρεπουμπλικάνους μετά την 11η Σεπτεμβρίου εξανεμίστηκε, η αλαζονεία του κυβερνητικού επιτελείου βγήκε στο προσκήνιο και οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους. Ειδικοί λένε πως η αντίδραση του Μπους στο μετέπειτα του τυφώνα ήταν μία από τις βασικές αιτίες της πανηγυρικής εκλογής στην επόμενη προεδρεία, ενός πολύ νέου στα πολιτικά πράγματα μαύρου γερουσιαστή που άκουγε στο όνομα Ομπάμα.

Το 2005 μία αμερικανική πόλη με ιστορία και πρεστίζ πνίγηκε στην κυριολεξία μετά από έναν καταστροφικό τυφώνα, αφήνοντας πίσω 2,000 νεκρούς και αμέτρητες ζωές και περιουσίες κατεστραμμένες ολοσχερώς. Οι χειρισμοί του Λευκού Οίκου ήταν όχι απλά άστοχοι, αλλά και αρκετά απαξιωτικοί προς μία πόλη σαν την Νέα Ορλεάνη και  τους κατοίκους της. Πριν χτυπήσει ο τυφώνας, ο πρόεδρος είχε ορίσει ως επικεφαλής του ομοσπονδιακού οργανισμού που χειρίζεται τις μεγάλες καταστροφές (FEMA) έναν διαλεχτό του, με προϋπηρεσία στη νομική υπηρεσία ενός διεθνούς ομίλου που ασχολείται με την αγοραπωλησία αραβικών αλόγων, ονόματι Μάικλ Μπράουν. Την ημέρα που χτύπησε η Κατρίνα, ο Μπράουν έστελνε εμαιλ σε συναδέλφους και φίλους του λέγοντας πως θέλει να παραιτηθεί, πως θέλει να πάει σπίτι του. Από κει και μετά άρχισε το γαϊτανάκι της ανικανότητας, του επιμερισμού της ευθύνης, της αλαζονείας και του κυνισμού της κυβέρνησης, να παίρνει επικίνδυνες στροφές. Ο Μπράουν κατηγόρησε τον δήμαρχο της Νέας Ορλεάνης πως δεν κατάφερε να εκκενώσει την πόλη έγκαιρα και αποτελεσματικά. Γι’ αυτό χάθηκαν 2,000 ζωές. Η δεύτερη θητεία του Μπους ξεκινούσε με τους χειρότερους οιωνούς, καθώς ήταν παταγώδης η αποτυχία της διαχείρισης των καταστροφών. Ο Μπους φάνηκε ξαφνικά λίγος, ανήμπορος να αφουγκραστεί το λαϊκό αίσθημα, αμυνόμενος για τις επιλογές προσώπων στο ομοσπονδιακό επιτελείο διαχείρισης κρίσεων, μαινόμενος εναντίον του δημάρχου και του κυβερνήτη της δύσμοιρης περιοχής, αποποιούμενος κάθε ευθύνη για το βατερλό.

Στα χνάρια του Μπους βαδίζει και ο σημερινός πρόεδρος της Αμερικής, ο οποίος φυσικά το τερματίζει όσο δεν πάει. Για τον κορονοϊό φταίει η Κίνα, για την αντιμετώπιση της πανδημίας ευθύνεται η κάθε πολιτεία ξεχωριστά και για τα δεινά που συμβαίνουν στη χώρα λόγο καλούνται να δώσουν τα κακά ΜΜΕ. Και όλα αυτά για να κρύψει πως πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνει ο ίδιος και την προπαγάνδα που εξαπολύει, κρύβεται η δική του ευθύνη, οι δικές του επιλογές, η δική του πολιτική μοίρα. Μπορεί να πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη στο σκάνδαλο με τον Ουκρανό πρόεδρο, μπορεί να τον «ξέπλυνε» η Γερουσία από τη μουτζούρα της παραπομπής για το ίδιο θέμα, μπορεί να καταστρατηγεί καθημερινά τη διάκριση εξουσιών και να απαξιώνει το σύνταγμα σε κάθε του βήμα, μπορεί να είναι ο μόνος πρόεδρος που καταφέρνει να κρατά τις φορολογικές του δηλώσεις μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μπορεί να πιάνεται να «λαδώνει» παρανόμως τις εξωσυζυγικές του υποθέσεις με γνωστές πορνοστάρ χρησιμοποιώντας χρήματα από δωρεές στην προεκλογική του καμπάνια και να την βγάζει καθαρή – υπάρχει κάτι όμως που οι Αμερικανοί δε φαίνονται διατεθειμένοι πιά να προσπεράσουν ή να συγχωρήσουν. Η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, η αλαζονεία και η άρνηση ανάληψης ευθύνης για το φιάσκο είναι η κόκκινη γραμμή που τραβούν οι πολίτες. Πάνω από 120,000 είναι τα θύματα της πανδημίας και ο Τραμπ ορίζει τρίτους ως υπευθύνους και μετά τους αφήνει εκτεθειμένους να βγάλουν εκείνοι το φίδι από την τρύπα της κυβερνητικής αναποτελεσματικότητας και αυθαιρεσίας.

Ψήγματα τέτοιων πολιτικών συμπεριφορών, που κατακρημνίζουν αρχηγούς κρατών, αρχίζουν να  διακρίνονται πλαγιομετωπικά και του Έλληνα πρωθυπουργού, με επίκεντρο το σκάνδαλο της παροχής κρατικής χρηματοδότησης με αντάλλαγμα το λιβανιστήρι στην ελληνική κυβέρνηση. Η διασπάθιση δημόσιου χρήματος, η αλαζονεία και η έλλειψη διαφάνειας, εν όψει και της επερχόμενης οικονομικής κρίσης που πρόκειται να θερίσει κόσμο και επιχειρήσεις, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που ανησυχεί ακόμα και ΜΜΕ της συμπολίτευσης, ενώ στελέχη της κυβερνητικής πλειοψηφίας βγαίνουν το ένα μετά το άλλο και πετούν και αυτοί τις σπόντες τους για ένα θέμα που άπτεται της ορθής λειτουργίας της δημοκρατίας. Η καμπάνια «Μένουμε Σπίτι» μπορεί να μετατραπεί, στο τέλος-τέλος, από όχημα για την ανάδειξη ενός πολιτικού μεσσία, σε κουτί της πανδώρας για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και το Επιτελικό Κράτος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr