Η σύντομη ομιλία του Μάρτιν είναι γροθιά στο στομάχι κυρίως για όσους προτάσσουν τις απαιτήσεις τους ή τις φαντασιώσεις τους έναντι των αναγκών των μικρών παιδιών τους. Και δυστυχώς ακόμη και στην Ελλάδα, αυτοί είναι πολλοί. Άλλωστε έχουμε παρακολουθήσει ουκ ολίγες φορές ακόμη και επεισόδια (σίγουρα πάντως έχουμε ακούσει πρωτοφανείς βρισιές) μεταξύ γονιών σε αγώνες μικρών παιδιών.
Στην ουσία πάντως, μεταξύ άλλων, λέει ο προπονητής του South Carolina ότι «όταν
πηγαίνω να δω τους γιους μου να παίζουν με τη δική τους ομάδα, δεν γιουχάρω, δεν κουνάω τα χέρια μου, δεν προσπαθώ να κοουτσάρω από την κερκίδα» και συνεχίζει εξηγώντας τι θα πρέπει να λέει ένας γονιός στο παιδί του: «πήγαινε μίλα στον προπονητή σου, εγώ δεν είμαι ο προπονητής σου, είμαι ο πατέρας σου. Αν κάποιος σου φερθεί με ασέβεια, εγώ είμαι εδώ, αν αποτύχεις σε κάτι, εντάξει, εδώ είμαι για να σε βοηθήσω».
Καταλήγει δε ο Φρανκ Μάρτιν καταδεικνύοντας τον παραλογισμό των γονιών που φωνάζουν στα παιδιά τους. Λέει χαρακτηριστικά: «να
φωνάζουν στα παιδιά -είναι δέκα χρόνων άνθρωποι- σαν να είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς και ο Ντουέιν Γουέιντ στους τελικούς του NBA, σαν να είναι ικανά να διαχειριστούν τον προπονητή τους από τη μία και τον γονιό από την άλλη να τους φωνάζει. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά γίνονται μπερδεμένα, γιατί επαναστατούν, γιατί δεν ξέρουν πώς να ακούνε. Πώς να ακούσεις όταν υπάρχουν τόσες πολλές φωνές μέσα στο κεφάλι σου ταυτόχρονα;»
Παρακολουθήστε το βίντεο: