Ένας «ήσυχος» άνθρωπος

Όμως ο θάνατος του Κυριάκου Παπαδόπουλου –προσωπικά- εκτός από τα ανάμικτα συναισθήματα  της θλίψης, του πόνου και του θυμού, μου γέννησε και ένα ακόμα, πολύ πιο έντονο ετούτο: Το αυτόκαυστο συναίσθημα της αναβλύζουσας οργής.

Εξοργίστηκα όταν, μετά θάνατον, άκουσα να μιλάνε γι’ αυτόν, αποδίδοντας του τον χαρακτηρισμό «ήσυχος».

«Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος» έσπευσαν να πουν κάποιοι, που θέλουν οι άμοιροι να πιστεύουν ότι τον «γνώρισαν», επειδή κάποτε συνυπήρξαν ή συναντήθηκαν μαζί του στον δρόμο, στην γειτονιά, στο σχολείο, στην υπηρεσία ή οπουδήποτε αλλού.

Είναι οι ίδιοι που σπεύδουν να δηλώσουν μπροστά στις κάμερες και στα προτεταμένα μικρόφωνα, για τον γνωστό αμετανόητο δολοφόνο (του 16χρονου Αλέξη  Γρηγορόπουλου)  Επαμεινώνδα Κορκονέα, ή του ψυχρού χρυσαυγίτη φονιά (του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα) Γιώργου Ρουπακιά:

«Πέσαμε από τα σύννεφα, δεν το περίμενε κανείς μας, ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα. Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος»

Λάθος ηλίθιοι, οι αλληλέγγυοι ανθρωπιστές και τα μισάνθρωπα κτήνη δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό. Ούτε καν την «ησυχία» στην έκφραση όπως διατυμπανίζετε.

Η θεμελιώδης διαφορά τους –ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλες- λέγεται συνείδηση, την οποία τα μισάνθρωπα κτήνη δεν διαθέτουν, ούτε «εν ησυχία», ούτε «εν υπνώσι», καθώς είναι άτομα χωρίς ίχνος συνείδησης, δηλαδή ανθρωπόμορφα τέρατα με βαριά αναπηρία, την αναπηρία του αμετάκλητου όσο και ηθελημένου εσωτερικού ακρωτηριασμού.

Από την άλλη, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος δεν είχε ποτέ «ησυχία», δεν είχε καν αυτό που ονομάζουμε «ήσυχη συνείδηση», γιατί μπορεί στον βραχύ βίο του να έσωσε περισσότερους από 5.000 συνανθρώπους μας, αλλά κουβάλαγε μέχρι τέλους την ανήσυχη εσωτερική φωνή που τον ρωτούσε: “Είσαι σίγουρος ότι δεν μπόραγες να κάνεις κάτι πιότερο για να σώσεις μιαν ακόμα ζωή;”

Μια θάλασσα ήταν ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, σαν την θάλασσα που διαφέντευε και, ως γνωστόν, την θάλασσα γαλήνια την βρίσκεις, ήσυχη όμως, δηλαδή ακίνητη, δεν θα την δεις ποτέ.

Και αντάμα με τους «ήσυχους» νοικοκυραίους της Μυτιλήνης (της ίδιας πατρίδας που γέννησε τον Κυριάκο) που πετροβολούσαν τους μετανάστες και τα παιδιά μεταναστών  στην πλατεία Σαπφούς, που ανησυχούν μόνο μην διασαλευτεί η «ησυχία» τους και που, αν χρειαστεί, είναι έτοιμοι να την επιβάλλουν με κάθε τίμημα όσο βαρύ (το οποίο πληρώνουν φυσικά οι άλλοι, κάποτε ακόμα και με την ζωή τους), οι «ήσυχοι» πλην «ανησυχούντες» Χιώτες γονείς (περίπου 1.500) από την -άκουσον άκουσον- συνύπαρξη στα ίδια σχολεία, των βλαστών τους με τα παιδιά των άλλων, των ξένων, των αλλόθρησκων, των μεταναστών, των προσφύγων. 

Και «ο χορός (των φιδιών) καλά κρατεί» καθώς μπήκαν σ’ αυτόν (την επομένη της κηδείας του Κυριάκου) οι «ήσυχοι» (απαίδευτοι) εκπαιδευτικοί της ΕΛΜΕ Λέσβου (κατά πλειοψηφία ΔΑΚΕ), «ανησυχούντες» και αυτοί (όπως όλα  τα φασιστοειδή) για την μη ορθή χρήση της Ελληνικής γλώσσας, η οποία  θα έπρεπε για γραμματολογικούς και ετυμολογικούς λόγους να χρησιμοποιεί την ορθή λέξη «λαθρομετανάστες».

Αλήθεια «δάσκαλοι» γιατί «λαθρομετανάστες» και όχι «μυαροί», «πιθίκια», «αποβράσματα», «σκουλίκια», «σκουπίδια»; Τι λέτε δεν είναι «ετυμολογικώς» ορθότερον;

Άλλωστε συμφωνεί μαζί σας και ο Χρήστος Σκαλούμπακας (γιός του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου) που μίλησε για «ήρωες» που διασώζουν τους “λαθροεισβολείς” και κατέληξε με την επωδό “Αίσχος!”

«Λαθρόψυχοι» είναι οι «ήσυχοι».

Οι ενσυνείδητοι σαν τον Κυριάκο Παπαδόπουλο είναι με τον λόγο του Μαχάτμα Γκάντι:

“Ο μόνος τύραννος που δέχομαι είναι η σκληρή φωνή μέσα μου.”

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr