Ένας Έλληνας στην καρδιά της Ζανκτ Πάουλι!

Το ράγκμπι είναι ένα άθλημα με τεράστια ιστορία, παράδοση και πιστούς σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα δεν είναι τόσο δημοφιλές, όμως έχει και εδώ τους φανατικούς του! Είτε πρόκειται για την εκδοχή του ράγκμπι γιούνιον, που παίζεται με 15 παίκτες, είτε για το ράγκμπι λιγκ, που είναι ουσιαστικά διαφορετικό αγώνισμα και παίζεται με 13.

Ο Δάνος Χαραλάμπους ερωτεύτηκε από την πρώτη προπόνηση το ράγκμπι γιούνιον. Η αγάπη του για το άθλημα τον έφερε στην αγαπημένη του ομάδα, τον Παναθηναϊκό και έπειτα στη Γερμανία για τη Ζανκτ Πάουλι, την εναλλακτική ομάδα του Αμβούργου με τον αντιφασιστικό χαρακτήρα και την αλληλέγγυα ταυτότητα.

Ο Δάνος είδε πριν από μερικές μέρες τις δύο ομάδες του να παίζουν φιλικό αγώνα σε γερμανικό έδαφος και μιλάει στο Κουτί της Πανδώρας για το αγαπημένο του άθλημα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στην Ελλάδα, αλλά και για τις δύο ομάδες που βρέθηκαν στην καρδιά του! Το «τριφύλλι» που προέκυψε από ένα απόγευμα στη Λεωφόρο και την Πάουλι, που όπως λέει και ο ίδιος είναι η απόλυτη εμπειρία!

Aς ξεκινήσουμε με το ράγκμπι. Πώς μπήκε στη ζωή σου, σε μια χώρα που δεν είναι τόσο δημοφιλές όπως η Ελλάδα και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς σε βάθος με αυτό;

«To ράγκμπι ήταν κάτι που με κέρδισε από την πρώτη προπόνηση. Δεν ήξερα αρκετά πράγματα γι’ αυτό και για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα ότι υπάρχει καν στην Ελλάδα. Έβλεπα αρκετά αμερικανικό ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και έψαχνα να βρω κάποια ομάδα, όταν τυχαία, κάποια στιγμή ενώ πήγαινα για απογευματινό μπασκετάκι με φίλους στο Αιγάλεω, είδα κάποιους να κάνουν προπόνηση σε κάτι που έμοιαζε με αμερικανικό ποδόσφαιρο αλλά χωρίς στολές και κράνη. Ρώτησα αμέσως και από τότε ξεκίνησε ένα πολύ όμορφο ταξίδι στη ζωή μου. Η ομάδα αυτή ήταν το Αιγάλεω, που μου έδωσε τα φτερά για να φτάσω εδώ που είμαι. Δεν χρειάστηκε μεγάλο χρονικό διάστημα για να καταλάβω την μοναδικότητα του ράγκμπι. Είναι ένα άθλημα που κύριο στοιχείο του είναι ο σεβασμός. Μπορεί να “σκοτωνόμαστε” στον αγωνιστικό χώρο με τον αντίπαλο για 80 λεπτά, αλλά μέχρι εκεί. Μετά θα αγκαλιαστούμε και θα πιούμε μπύρα σαν να μην έχει γίνει τίποτα».

Ράγκμπι λιγκ ή ράγκμπι γιούνιον και γιατί;

«Από την πρώτη μου ομάδα, το Αιγάλεω, έμαθα το ράγκμπι Γιούνιον και με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Πήραμε επίσης μέρος και σε τουρνουά 7s, το οποίο είναι και στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα το 15s. Έχει πολλά στοιχεία που δεν έχει το Λιγκ και για μένα σε κερδίζουν αμέσως. Από την άλλη μεριά, βέβαια, αυτό δεν αποτελεί υποτίμηση για το Ράγκμπι Λιγκ. Είναι εξίσου δυνατό, παίζουν λιγότεροι παίκτες, οπότε θέλει τρομερή φυσική κατάσταση και δεν πρέπει να ξεχνάμε και την απίστευτη προσπάθεια της Εθνικής Ελλάδας στο Λιγκ, που ουσιαστικά “κυνηγημένη” στην ίδια της τη χώρα από διάφορους παράγοντες που μόνο το καλό του αθλήματος δεν θέλουν, έδωσε προκριματικούς εντός έδρας στο εξωτερικό με έξοδα των αθλητών και κατάφερε να πάρει την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2021».

Εσύ αγωνίστηκες σε έναν σύλλογο με μεγάλη ιστορία στην Ελλάδα, τον Παναθηναϊκό. Πώς προέκυψε για σένα το τριφύλλι και πώς ήταν να είσαι αθλητής του Παναθηναϊκού;

«Ο Παναθηναϊκός ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Μεγάλωσα σε οικογένεια με παππού Ολυμπιακό, πατέρα ΑΕΚ και μητέρα ΠΑΟΚ, αλλά όταν ήμασταν πολύ μικροί με τον αδερφό μου μας πήρε ο θείος μου και μας πήγε στη Λεωφόρο να δούμε τον Παναθηναϊκό. Δεν χρειάστηκε κάτι άλλο! Και το όνειρο ολοκληρώθηκε όταν πήρα μεταγραφή στον Παναθηναϊκό. Ήταν τρομερό το συναίσθημα να φοράς τη φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος, που τόσοι μεγάλοι αθλητές έχουν τιμήσει. Το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας μου στον Παναθηναϊκό ήταν όταν παίξαμε στον… ναό, τη Λεωφόρο. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα του να είσαι στα αποδυτήρια και μετά να προχωράς στη φυσούνα βλέποντας αριστερά-δεξιά φωτογραφίες με τεράστιους αθλητές που φόρεσαν το τριφύλλι, όπως ο Δομάζος, ο Σαραβάκος, ο Βαζέχα και τόσοι άλλοι».

Σε τι επίπεδο βρίσκεται σήμερα το ελληνικό ράγκμπι και πώς πιστεύεις ότι θα εξελιχθεί;

«Το ελληνικό ράγκμπι περνάει κρίση τα τελευταία χρόνια. Έχουμε πολύ μεγάλους αθλητές στην Ελλάδα, τεράστια ταλέντα, έμπειρους προπονητές και διαιτητές. Για να πάει το ελληνικό ράγκμπι πάλι μπροστά θα πρέπει να τα βάλουν κάτω, να αφήσουν στην άκρη τον εγωισμό τους και να κοιτάξουν το μέλλον για τα νέα παιδιά, εμείς γεράσαμε. Γιατί όπως λένε και στο ράγκμπι, “there is no I in team”, δεν υπάρχει “εγώ” στην ομάδα».

Πώς βρέθηκες στη Ζανκτ Πάουλι;

«Ο λόγος που έφυγα και ήρθα στην Γερμανία ήταν η κατηφόρα που πήρε το ελληνικό ράγκμπι. Όταν ανακοινώθηκε το 2015 ότι δεν θα γίνει πρωτάθλημα, απλά τα μάζεψα και έφυγα, για το λόγο ότι απλά ήθελα να παίξω, κάτι που στην Ελλάδα ήταν αδύνατο».

Ξέρουμε ότι η Πάουλι είναι ένας πολύ ιδιαίτερος σύλλογος με έντονα αντιφασιστικά στοιχεία και δράση αλληλεγγύης στο ποδόσφαιρο. Είναι έτσι και για εσάς;

«Δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά όλα τα τμήματα της Πάουλι. Είναι μια τεράστια οικογένεια και έχουν αναγνώριση σε όλο τον κόσμο. Το μότο της ομάδας μας στο ράγκμπι είναι “Angst und geld haben wir nicht»”, που σημαίνει “φόβο και λεφτά δεν έχουμε”!

Τι κάνει την Πάουλι έναν σύλλογο τόσο ξεχωριστό;

«Η Πάουλι δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι ιδεολογία. Πανκ-ροκ, πειρατές και αριστερή αντίδραση είναι τα στοιχεία που κάνουν την Πάουλι κάτι το ξεχωριστό. Και αυτό αναγνωρίζεται σε όλο τον κόσμο από μεγάλες ομάδες με αντίστοιχη ιδεολογία, όπως η Λίβερπουλ, η Σέλτικ και η Ράγιο Βαγιεκάνο».

Πηγαίνεις στα ματς του ποδοσφαίρου; Πώς είναι η εμπειρία του γηπέδου;

«Φυσικά και πηγαίνω στα ματς του ποδοσφαίρου. Είναι απίστευτη εμπειρία να ζήσεις έναν εντός έδρας αγώνα της Ζανκτ Πάουλι. Μιλάμε για τη δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας, αλλά τα sold out γίνονται πριν καν ξεκινήσει η σεζόν. ΣΕ κάθε αγώνα είναι εκεί 30.000 θεατές να στηρίζουν την ομάδα τους. Είσοδος των παικτών με το Hell’s Bells των AC/DC, παγωμένη μπίρα, τεράστιες σημαίες… Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που θα βρει κανείς στο στάδιο του Millerntor».

Πώς είναι η σχέση της ομάδας με τον κόσμο εκεί; Φαντάζομαι το ότι η ομάδα βασίζεται στα μέλη της βοηθάει στο αναπτυχθεί μεγαλύτερος δεσμός με την τοπική κοινωνία.

«Ομάδα και κόσμος είναι ένα. Αυτό είναι που κρατάει την Πάουλι και της δίνει ώθηση για το κάτι παραπάνω. Όπως έχουν πει μεγάλα ονόματα που έχουν περάσει από τον σύλλογο, “η σχέση της ομάδας με τον κόσμο είναι κάτι που δεν το έχω ξαναδεί πουθενά. Είναι πολύ παραπάνω από τους τρεις βαθμούς, είναι η ομάδα!”».

Πρόσφατα έγινε ένας αγώνας ανάμεσα στη γυναικεία ομάδα σας με αυτή του Παναθηναϊκού. Αναπτύσσονται δεσμοί ανάμεσα στα δύο κλαμπ; Είναι κάτι που σε ικανοποιεί;

«Ο αγώνας αυτός ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Πολλοί βοήθησαν στο να γίνει αυτό το παιχνίδι και όλοι το χάρηκαν. Έχω φίλους Παναθηναϊκούς σε όλη τη Γερμανία και μου έστελναν για να μου πουν ότι ήταν απίστευτο αυτό που έγινε. Φυσικά και όλοι ήθελαν και ένα συλλεκτικό μπλουζάκι Παναθηναϊκός-Πάουλι και με ρωτούσαν πότε θα γίνει το επόμενο παιχνίδι. Εμένα το όνειρό μου είναι να κατέβουμε να παίξουμε στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό. Δεν ξέρω πώς θα νιώσω εκείνη τη στιγμή, καθώς η Ζανκτ Πάουλι είναι η οικογένειά μου και η ομάδα μου τα τελευταία πέντε χρόνια. Ήμουν ο πρώτος Έλληνας της ομάδας και επειδή το όνομά μου ήταν δύσκολο απλά με βάφτισαν “ούζο!”. Αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν και θα είναι πάντα στην καρδιά μου. Τις περισσότερες φορές, στους αγώνες της Πάουλι από κάτω φοράω πάντα το τριφύλλι».

Πώς βλέπεις το μέλλον σου στο ράγκμπι;

«Προς το παρόν το μέλλον μου είναι στην πρώτη γραμμή και τον αγωνιστικό χώρο. Όταν κάποια στιγμή αποσυρθώ ως παίκτης, τότε σίγουρα θα ήθελα να ασχοληθώ με τις ακαδημίες, γιατί εκεί είναι το μέλλον. Όχι μόνο στο ράγκμπι, αλλά παντού».