Ένα τελευταίο συγκινητικό δώρο από την Αρλέτα – Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή

«Σε αυτό το κείμενο θα μιλήσω για ένα σπάνιο δώρο της. Ένα δώρο ελάχιστης υλικής αξίας, μα τεράστιας από συναισθηματικής άποψης. Ίσως γιατί δεν πρόλαβα ποτέ να της πω ένα ''ευχαριστώ'' γι' αυτή της την κίνηση», γράφει ο Αντώνης Μποσκοΐτης.

5b6a1c0b1dc524841b8b45bb

Γράφει ο Αντώνης Μποσκοΐτης

Έχω την αίσθηση πως για όλους όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίζουμε προσωπικά την Αρλέτα, η απώλεια της δεν ξεπερνιέται εύκολα. Είναι σχεδόν αδιανόητο να περάσεις από την πολύβουη πλατεία Κυψέλης και να μη χτυπήσεις το κουδούνι της. Να ξέρεις πως δεν θα σε υποδεχτεί ξανά στην πόρτα της, δεν θα καθίσετε παρέα σε εκείνο το καθιστικό με τα δεκάδες μικρά κουκλάκια, ούτε θα ξαναδείς τις κιθάρες της παραταγμένες, όρθιες, σαν στρατιωτάκια ετοιμοπόλεμα.

Υπήρξε ο μοναδικός καλλιτέχνης που μου είχε δώσει πολλές συνεντεύξεις, μα πάντα ήταν σαν την πρώτη μας. Συνήθως, άπαξ και συνεντευξιαστώ με κάποιον, σπανίως επιθυμώ μια δεύτερη συνέντευξη μαζί του. Ίσως είναι που ποτέ δεν με ενδιέφεραν οι συνεντεύξεις ”επικαιρότητας”, παρά μόνο να γνωρίσω σε βάθος κι εγώ το συνεντευξιαζόμενο πρόσωπο. Με την Αρλέτα, όμως, ήταν άλλη κατάσταση! Πάντα ήταν ανεξάντλητη, είχες πολλά να πεις και άμα την πετύχαινες στις καλές της, θα ζωγράφιζε επί τόπου, με ένα μολύβι κι ένα κομμάτι χαρτί, το πορτραίτο σου!

Σε αυτό το κείμενο θα μιλήσω για ένα σπάνιο δώρο της. Ένα δώρο ελάχιστης υλικής αξίας, μα τεράστιας από συναισθηματικής άποψης. Ίσως γιατί δεν πρόλαβα ποτέ να της πω ένα ”ευχαριστώ” γι’ αυτή της την κίνηση.

Τον Μάιο του 2015 είχαμε βρεθεί ξανά στο σπίτι της για συνέντευξη – λογικά μία από τις τελευταίες της, αν όχι η τελευταία της μεγάλη συνέντευξη. Εκεί μου είχε μιλήσει για πρώτη φορά για τη φιλία της με τον αγαπημένο hippy τροβαδούρο Donovan, τον δημιουργό του ”Yellow mellow”, του ”Sunshine Superman”, του ”Hurdy Gurdy man” και άλλων ψυχεδελικών ”σουξέ” των 60s. Απομονώνω το εν λόγω κομμάτι της αφήγησης της:

Ο Donovan τα είχε με μια συμφοιτήτριά μου απ’ τη Σχολή Καλών Τεχνών και είχε έρθει στην μπουάτ όπου τραγουδούσα και τραγούδησε μία ώρα μόνος του. Στα «Ταβάνια» αναφέρομαι. Σκωτσέζος που μίλαγε με βαριά σκωτσέζικη προφορά και τραγουδούσε πάρα πολύ ωραία μπαλάντες και λαϊκά σκωτσέζικα τραγούδια. Ήταν και εξαιρετικό παιδί! Κι εγώ έχω τραγουδήσει κομμάτια του, όπως το «Isle of Islay». Δυο-τρεις φορές τον είχα συναντήσει τον Donovan στην Αθήνα. Όταν πήγα στο Λονδίνο, ο μάνατζέρ του, ο Μάρδας, μου είχε δώσει την κάρτα του να πάω να τον βρω, αλλά σιγά μην πήγαινα. Ήθελε να με μανατζάρει κι εγώ το ‘βαλα στα πόδια. 

Μπροστά μας, ενόσω μιλούσαμε, υπήρχε ένα γυάλινο βάζο γεμάτο πολύχρωμες χάντρες. Θυμάμαι ότι έβαλα μέσα το χέρι μου και τις σκάλιζα, τις περιεργαζόμουν. ”Ξέρεις τι είναι αυτό;” με ρώτησε η Αρλέτα. Κι άρχισε να μου εξηγεί: ”Είναι το χαϊμαλί του Donovan! Μου το είχε χαρίσει από τότε κι εγώ, για να μην το χάσω από δω κι από κει, το διέλυσα και το έβαλα εδώ μέσα”! Για σκέψου, λες ο Donovan να φόραγε τις χάντρες αυτές στο λαιμό του όταν είχε παίξει στο πρώτο φεστιβάλ της Νήσου Wight, τη βρετανική απάντηση στο Woodstock, μαζί με τους Jethro Tull, τους Moody Blues και τον Jimi Hendrix; Ποτέ δεν ξέρεις…Η Αρλέτα είδε πως άνοιξαν διάπλατα τα μάτια μου μ’ αυτή της την πληροφορία, μα ντράπηκα να της ζητούσα έστω και μία χαντρούλα, απ’ τις τόσες που υπήρχαν ανακατεμένες μες το βάζο.

Τον Αύγουστο του 2015 χάνουμε ξαφνικά τον πατέρα μου. Πνιγμός στη θάλασσα… Η Αρλέτα το μαθαίνει και μου τηλεφωνεί στη μία τη νύχτα. ‘‘Να προσέχεις τώρα τη μαμά σου” ήταν τα παρηγορητικά λόγια της. Την ξανασυναντώ στα προτελευταία ”δεύτερα” γενέθλια της, τον Φεβρουάριο του 2016: Αν και γεννημένη τον Μάρτιο, η Αρλέτα από το 2008 και μετά, που είχε γλιτώσει από το πρώτο βαρύ εγκεφαλικό, θεωρούσε ότι ”ξαναγεννήθηκε” τον Φλεβάρη, όταν δηλαδή άνοιξε πάλι τα μάτια της και επανήλθε στον κόσμο των ανθρώπων. Έτσι τότε στο σπίτι της, ήμασταν όλοι εκεί, ο Παπαστεφάνου, ο συχωρεμένος ο Κωτούλας, η Βελεσιώτου, ο Φαλελάκης, ο Καραμαγγιώλης, για να εορτάσουμε τα οχτώ χρόνια της! Δεν έμελλε να την ξαναδώ…Και φτάνουμε στην ημέρα της κηδείας της, όταν λίγοι και καλοί φίλοι βρεθήκαμε στο Α’ Νεκροταφείο για το ύστατο χαίρε.

Ένας ηθοποιός, φίλος και συνεργάτης, με πλησιάζει και μου δίνει ένα στρογγυλό μπλε κουτάκι. ”Όταν είχε πεθάνει ο πατέρας σου” μου είπε, ”έτυχε να περάσω από της Αρλέτας. Αφού ρώτησε αν βλεπόμαστε, πήρε μια χάντρα από ένα γυάλινο βάζο και την έβαλε σ’ αυτό το κουτάκι: Δώσ’ την στον Αντώνη, δεν είναι τίποτα σημαντικό, αλλά μπορεί να τον κάνει να χαμογελάσει…” Το άνοιξα αμέσως και είδα μια χαντρούλα από εκείνο το χαϊμαλί του Donovan που ”ζαχάρωνα” κι εκείνη τό ‘χε καταλάβει. Αυτή ήταν η Αρλέτα! Ένας βαθύτατα συναισθηματικός άνθρωπος ξέχωρα από το τεράστιο ταλέντο της στο τραγούδι και τα εικαστικά.

Γεια σου, Αρλέτα μου αγαπημένη, καλή σου ώρα όπου και νά’σαι… 

Υ.Γ. Η κεντρική φωτογραφία είναι από μία άλλη συνάντηση μας στο σπίτι της τον Οκτώβριο του 2009. Έβρεχε πολύ. ”Τραγούδησα το Αγαπάω τη βροχή και τις Μάγισσες με ομπρέλες” είπε σε κάποια φάση. Άνοιξε την κόκκινη ομπρέλα της και το κλικ μου άστραψε ενόσω εκείνη, πλάτη στο φακό, αγνάντευε την πλατεία Κυψέλης από το παράθυρο της.

Βόλος: Συγκλονίζει μαρτυρία 21χρονης κοπέλας – «Με βίαζε σε ξενοδοχείο από τα 11 μου χρόνια» (video)

viasmos 6

Βόλος: Συγκλονίζει μαρτυρία 21χρονης κοπέλας – «Με βίαζε σε ξενοδοχείο από τα 11 μου χρόνια» (video)

Απίστευτες αποκαλύψεις έκανε μια κοπέλα απ' τη Λάρισα, καθώς αποκάλυψε ότι βιαζόταν επί σειρά ετών…