Ένας 30χρονος μιλάει για τη «χαμένη» γενιά του και τις ανησυχίες για τη μετά-κορονοϊό εποχή

Είναι μεσημέρι Τετάρτης, μέσα Απριλίου. Σε λίγες ημέρες θα συμπληρωθεί ένας μήνας καραντίνας. Ο Παναγιώτης είναι από την πρώτη φουρνιά των εργαζομένων που τοποθετήθηκαν σε αναστολή και τηρεί ευλαβικά έκτοτε το “Μένουμε Σπίτι”.

Είχε να βγει τρεις ολόκληρες εβδομάδες πριν αδειάσουν τα ντουλάπια και αναγκαστεί να πάει σούπερ μάρκετ.

Προσπαθεί να υπολογίζει τα τρόφιμά του και τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης με τέτοιο τρόπο ώστε να μη χρειάζεται να βγαίνει συχνά. Στην συνάρτηση όμως μπαίνουν και τα χρήματα. Πρέπει να τη «βγάλει» μέχρι τέλος του μήνα. Τα 800 ευρώ δεν έχουν μπει ακόμα.

Όπως μου εξηγεί στο τηλέφωνο, μένει σπίτι διότι σκέφτεται τους γονείς του αλλά και όλους τους άλλους γονείς. Τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Όλους εκείνους που πρέπει να προστατευτούν. Το θεωρεί απαραίτητο να μείνει μέσα γι΄αυτούς. Νευριάζει με ορισμένους που βρίσκουν αφορμές για να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, χωρίς κάποιον απαραίτητο λόγο.

Η μόνη του επικοινωνία με το «έξω» είναι το μπαλκόνι του. Βγαίνει κάθε πρωί να πάρει λίγο ήλιο και σχεδόν κάθε βράδυ όταν δεν έχει ψύχρα. Αν και απολαμβάνει την ησυχία στους δρόμους που έφερε ο κορονοϊός, του έχει λείψει η βαβούρα της γειτονιάς του. 

Θυμάται ακόμα την πρώτη του αυτή επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ. Δεν είχε ξαναβιώσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Όπως διηγείται στο koutipandoras.gr, οι κεντρικοί δρόμοι θύμιζαν αυγουστιάτικο μεσημέρι. Ελάχιστα αμάξια. Λίγοι άνθρωποι. Σχεδόν καθόλου φασαρία.

Στο δρόμο ένα ζευγάρι τον κοίταξε λίγο περίεργα κάποια στιγμή, σαν να προσπαθεί να τον αποφύγει. «Με προσπέρασαν από το απέναντι πεζοδρόμιο και με κοιτούσαν λες και είχα κάποιο πρόβλημα. Μάλλον επειδή εκείνοι φορούσαν μάσκα και εγώ όχι», μου λέει στο τηλέφωνο.

Παρατήρησε την ουρά έξω από το κατάστημα. Ευτυχώς ήταν μικρή. Όλοι τηρούσαν τις απαραίτητες αποστάσεις. Είδε τους ανθρώπους να φορούν μάσκα και γάντια. Να μην μιλούν ο ένας στον άλλον. Μια τέτοια “μουντάδα”, όπως μου εξιστορεί, επικρατούσε και μέσα. 

Έβλεπε παντού χαμηλωμένα κεφάλια. Αισθανόταν μια έντονη ανησυχία. «Δεν είχαμε συνηθίσει ακόμα την κατάσταση τότε», μου εξηγεί. Αφού έκανε τα ψώνια του πήγε στο ταμείο. Η υπάλληλος καθάριζε τον πάγκο μεθοδικά κάθε φορά που άλλαζε ο πελάτης. 

Είναι ο επόμενος. Πίσω του ένας πενηντάρης  ξεκινάει να γκρινιάζει επειδή υπάρχει καθυστέρηση. «Δεν κρατιόταν με τίποτα. Δεν ξέρω τι είχε πάθει. Φάνηκε τί άνθρωπος ήταν όμως και πέρα από τις φωνές, όταν είπε ένα “γαμώ τη χώρα σου” στο μπροστινό μου που εξυπηρετούταν εκείνη την ώρα από την ταμία. Ήταν από την Αλβανία και φαίνεται ότι ο φωνακλάς ήταν “πατριώτης”». 

«Γυρίζω και του λέω σε έντονο ύφος “άμα βιάζεσαι πέρνα”. Μου λέει ευχαριστώ και περνάει μόνο και μόνο για να δημιουργήσει και άλλο πρόβλημα. Πάλευε να πείσει για αρκετά λεπτά την ταμία ότι ένα προϊόν που είχε πάρει είχε άλλη τιμή. Φυσικά είχε άδικο. Αντί να ζητήσει συγγνώμη για ό,τι έκανε και την καθυστέρηση που εκείνος δημιούργησε, γύρισε και μας είπε ότι έχουμε χρόνο τώρα με την καραντίνα και δεν θα έπρεπε να βιαζόμαστε. Τι να του πεις; Αφού πλήρωσα πήρα το δρόμο του γυρισμού».

Με το που μπήκε στο σπίτι του έβγαλε τα παπούτσια και τα ρούχα του σε μια γωνιά. Έπλυνε καλά τα χέρια του και ψέκασε με απολυμαντικό τις συσκευασίες από τα ψώνια που είχε πάρει. «Το ξέρω ότι είναι λίγο παρανοϊκό αλλά ποτέ δεν ξέρεις». Αφού τακτοποιεί τα ψώνια του, ξαναβυθίζεται στις σκέψεις του.

Η «χαμένη γενιά»

Ο Παναγιώτης ανήκει στη γενιά των 30άρηδων. Βίωσε την οικονομική κρίση στο πετσί του. Ξεκίνησε με όνειρα αλλά σύντομα κατάλαβε ότι μπαίνει άοπλος, παρά το πανεπιστημιακό του πτυχίο, στο κυνήγι μιας δουλειάς σε μια εργασιακή ζούγκλα για την οποία δεν τον είχε προετοιμάσει κανείς. 

Δάγκωσε τα χείλη του, κατάπιε τον νεανικό εγωισμό του και πάλεψε να βρει την άκρη του. Τα κατάφερε. Σήμερα, όπως διηγείται στο koutipandoras.gr, έχει μια σταθερή δουλειά που του αρέσει, νοικιάζει ένα μικρό διαμέρισμα και τα φέρνει βόλτα κάθε μήνα ίσα-ίσα. Δεν έχει συμβιβαστεί. Έχει διαφορετικούς όμως στόχους και την απαραίτητη εμπειρία για να τους υλοποιήσει. 

Η λέξη αποταμίευση είναι παντελώς άγνωστη. Όχι γιατί δεν έχει προσπαθήσει, αλλά γιατί ό,τι και να σκαρφιστεί για να βάλει κάτι στην άκρη φαίνεται να μην υποστηρίζεται από κανέναν μαθηματικό τύπο. «Είναι και αυτά τα έκτακτα που σου σκάνε ξαφνικά. Άντε πάλι απ’ την αρχή», μου λέει στο τηλέφωνο παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

Η μετά-κορονοϊού εποχή τον τρομάζει. Του θυμίζει αυτό που ένιωθε όταν μεσούσης της οικονομικής κρίσης ξεκινούσε την ενήλικη ζωή του. Για δεύτερη φορά, μέσα σε λίγα χρόνια, βιώνει κάτι εξίσου πρωτόγνωρο. 

Το ότι μπήκε σε καθεστώς αναστολής από νωρίς – λόγω της φύσεως της δουλειάς του – και πήρε τα 800 ευρώ, δεν τον ηρεμεί. Αντιθέτως τον αγχώνει. Τα έξοδα τρέχουν. Σκέψεις όπως το πως θα είναι η δουλειά του μετά, τί θα γίνει με τις πληρωμές, το ωράριο που θα δουλεύει τον ανησυχούν. Λίγο κάτι αν αλλάξει είναι ικανό να του καταστρέψει ό,τι έχτισε τα τελευταία χρόνια. Σκέφτεται και τους συναδέλφους τους. Αρκετοί είναι μικρότεροί του. Ελάχιστοι μεγαλύτεροί του. Θα είναι άραγε όλοι εκεί όταν πιάσουν και πάλι τα πόστα τους; 

Η ανεργία τον τρομάζει. Του θυμίζει όλα όσα πέρασε με τα μεροκάματα της ντροπής. Τα χιλιάδες φυλλάδια που μοίρασε για να βγάλει κανά χαρτζιλίκι. Ίσα – ίσα δηλαδή για να πληρώσει καμιά μπύρα όταν έβγαινε με τους φίλους του. Του ξυπνάει στο μυαλό το πόσο καταπιέστηκε σε δουλειές που δεν γούσταρε. Τότε που δεν ένιωθε τα πόδια του όταν γυρνούσε αργά το βράδυ στο πατρικό του έπειτα από 12ώρα δουλειάς. Αν και κάποιες ημέρες δεν ξέκλεβε ούτε πέντε λεπτά για να φάει κάτι, ήξερε ότι σε λίγους μήνες πρέπει να ξαναπιάσει την ίδια δουλειά. Πώς θα έβγαζε τους επόμενους δύο;

Ξέρει ότι τώρα είναι η δεκαετία του για να κερδίσει ό,τι περισσότερο μπορεί. Θεωρητικά, διανύει εκείνη την περίοδο που χαρακτηρίζουν οι «ειδικοί» ως την κορυφαία σε όλη του τη ζωή από άποψης εσόδων. «Πρακτικά δεν ισχύει καθόλου κάτι τέτοιο», μου λέει προβληματισμένος. 

«Εδώ είμαστε. Υγεία να έχουμε και ό,τι με αγώνες κερδίσαμε δεν θα το χάσουμε έτσι εύκολα».

 

Κεντρική φωτογραφία: Αρχείου EUROKINISSI / ΤΑΚΗΣ ΣΑΓΙΑΣ