Ένα συλλογικό όχι σε μια επερχόμενη λιτότητα

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν αλλεπάλληλα μας τορπιλίζουν και με έναν ίσως οργουελικό τρόπο μας προετοιμάζουν για την μετα-κορονοϊακή πραγματικότητα στον χώρο της οικονομίας τα αγαπημένα μας Μ.Μ.Ε, καθώς σπέρνουν τον τρόμο και τον φόβο για την τεράστια οικονομική ύφεση που μας περιμένει. Μάλιστα λαμβανομένης υπόψιν της απέχθειας που έχουν προκαλέσει λέξεις του παρελθόντος, όπως ‘’λιτός βίος, κρίση, μνημόνια και δάνεια’’ πλέον νέοι όροι, όπως ‘’δύσκολες μέρες, ύφεση και οικονομική αναπροσαρμογή’’ έχουν αντικαταστήσει του προηγούμενους με την ουσία να μένει ίδια και αναλλοίωτη.

Ενόψει όμως του γεγονότος ότι η  μέλλουσα οικονομική κρίση για πρώτη φορά πρόκειται να πλήξει ταυτόχρονα και σχεδόν(κάποιες ποσοτικές αποκλίσεις αναπόφευκτα θα προκύψουν δεδομένου ότι το κάθε κράτος  στηρίζεται σε διαφορετικούς πυλώνες της οικονομίας π.χ. Στην Ελλάδα ο Τουρισμός και στην Γερμανία η μεγάλες βιομηχανίες) ομοιότροπα όλα τα κράτη της διεθνούς κοινότητας, επιτακτική κρίνεται η αντιμετώπιση της συνεκτικά και στις βάσεις μια ενιαίας στρατηγικής. Πάνω σε αυτό το σκεπτικό δομείται και η ιδέα διαμόρφωσης ενός κοινού ευρωομολόγου ικανού να μοιράσει ισότιμα το κόστος της κρίσης ανά τα κράτη της Ευρωπαϊκής ένωσης.

Σε αντίθετες από τις παραπάνω παραδοχές γραμμές φαίνεται να κινούνται για άλλη μια φορά οι οικονομικά σθεναρές χώρες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο επιδιώκοντας την δημιουργία ενός ταμείου χρηματοπιστωτικής στήριξης με ‘’ευνοϊκούς’’ όπως προλογίζουν όρους. Με άλλα λόγια εναποθέτουν τις ελπίδες τους για τον μετριασμό των εσωτερικών για αυτές επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, σε έναν εκ νέου δανεισμό προς τα κυρίως πληγέντα από τον ιό κράτη και σε μια μακροχρόνια των τελευταίων λιτότητα.

Ας προσπαθήσουμε όμως βάσει κυρίως των δεδομένων της προγενέστερης κρίσης του 2008 να σκιαγραφήσουμε το τι θα πει λιτότητα:

1. Ελαχιστοποίηση της αγοραστικής δύναμης ενός κοινωνικού συνόλου

Κάτω από την πίεση οποιουδήποτε δανειστή, ο οφειλέτης συνηθίζει να κάνει χαοτικές και αποσπασματικές κινήσεις για να καλύψει το χρέος του. Υπό την άμεση ανάγκη εξεύρεσης χρημάτων Δημόσιοι μισθοί αλλά και συντάξεις κόβονται, ενώ εντελώς αντιφατικά φόροι αυξάνονται. Φθάνοντας στο εξής παράδοξο ‘’να πληρωνόμαστε λιγότερα και να μας ζητάνε περισσότερα’’. Ακολουθεί στην συνέχεια η κατάρρευση της ελεύθερης αγοράς, όπου η μείωση των χρηματικών αποδοχών αυτών οδηγεί σε μείωση και της κατανάλωσης άρα και σε ύφεση του ιδιωτικού τομέα που και αυτός με την σειρά του υπερφορολογείται.

2. Παραοικονομία μέχρι να σβήσει ο ήλιος

Όταν λοιπόν μειωθεί η συνολική αγοραστική δυνατότητα και κατ’ επέκταση και η κατανάλωση, η μπάλα θα πάρει τον ιδιωτικό τομέα και έτσι αρχίζει η παρεκτροπή από την νομιμότητα. Από επιχειρήσεις να κόβουν μισές αποδείξεις και να πωλούν σε χαμηλότερη τιμή το προϊόν τους, έως και το να κόβει κανείς απόδειξη να καταλήξει να είναι η εξαίρεση στον κανόνα, ενώ η νοοτροπία αυτή με τον καιρό εδραιώνεται και αρχίζει να λογίζεται ως φυσιολογική στην κοινή συνείδηση. Και όλα αυτά συμβαίνουν βεβαίως λόγω της ασφυκτικής φορολόγησης που κατά πάσα πιθανότητα έχει υιοθετηθεί για την αποπληρωμή του ‘’δανείου σωτηρίας’’.

3. Διαιώνιση του χρέους

Τρίτη και τελευταία συνέπεια είναι το ‘’ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος’’. Εφόσον λοιπόν η φοροδιαφυγή γίνεται τρόπος ζωής και τα εισοδήματα τείνουν να μειώνονται ανάλογη μοίρα θα έχουν και τα έσοδα των δημοσίων ταμείων. Αποτέλεσμα; Ένα δάνειο αδύνατο να αποπληρωθεί δίχως αναδιάρθρωση και ένας λαός να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην φτώχεια και την υποτέλεια.

Αυτή ήταν σε αδρές γραμμές η συνηθέστερη κατάσταση που επικρατεί, όταν η λύση σε μια κρίση είναι ο δανεισμός με όρους που βαφτίζονται κατ΄επίφαση ευνοϊκοί και εξυπηρετούν περισσότερο την διάσωση του δανειστή, παρά του οφειλέτη.

Κοντολογίς, πλησιάζει ο καιρός που μια καθοριστική απόφαση θα πρέπει να ληφθεί πρωτίστως σε ευρωπαϊκό επίπεδο και μετέπειτα σε διεθνές επίπεδο για την καταπολέμηση των οικονομικών επιπτώσεων της πανδημίας. Εύχομαι και ελπίζω η ιστορία να υπερκεράσει την λήθη, η ενότητα να καταπραΰνει την κρίση και όχι το αντίθετο. Το όχι σε μια νέα λιτότητα πρέπει να συλλογικό, ενώ το ναι σε μια κοινή πολιτική στην βάση της ισοτιμίας των κρατών να είναι ακόμα συλλογικότερο.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr