Ενα σύγχρονο «πέταλο του Μαλιακού»

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το σοκ που είχαμε υποστεί τον Απρίλιο του 2003 με τους 21 νεκρούς μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας που επέστρεφαν από εκδρομή στην Αθήνα, ή τον Σεπτέμβριο του 2004, όταν 7 από τους 37 μαθητές που επέβαιναν σε λεωφορείο του ΚΤΕΛ Τρικάλων δεν ήρθαν ποτέ στην πρωτεύουσα για να παρακολουθήσουν αγωνίσματα των Παραολυμπιακών Αγώνων. 

Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια από τότε για να σβήσουν οριστικά από τον κεντρικό οδικό χάρτη της Ελλάδας δύο από τα πιο επικίνδυνα σημεία της Εθνικής Οδού Αθηνών – Θεσσαλονίκης, με τον φόρο αίματος στο μεσοδιάστημα να είναι βαρύς. Σίγουρα πολύ πιο βαρύς από όσο θα ήταν αν δεν παρουσιάζονταν διαφόρων ειδών εμπόδια που είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλες καθυστερήσεις στην παράδοση των έργων, με τις κυβερνήσεις να καταφεύγουν σε ημίμετρα και μπαλώματα για να περιορίσουν τις εκατόμβες, πολλές φορές μάλιστα με αντίθετα αποτελέσματα. Για να μη μιλήσουμε για τις υπερκοστολογήσεις…

Η κατάσταση στο ΕΣΥ, εν  μέσω πανδημίας, μοιάζει δραματικά με τις στροφές των Τεμπών και το πέταλο του Μαλιακού. Ενα χρόνο μετά την καταγραφή του πρώτου κρούσματος, με τον υπουργό Υγείας Βασίλη Κικίλια να μας καθησυχάζει επαίροντας τότε για την ετοιμότητα του ΕΣΥ, το υψηλό ποσοστό θανάτων σε σχέση με τα κρούσματα προσγειώνει απότομα στη σκληρή πραγματικότητα όλους όσοι παρελαύνουν στα κανάλια και πανηγυρίζουν που σε απόλυτους αριθμούς ή σε αναλογία θανάτων ανά εκατομμύριο πολιτών είμαστε πιο χαμηλά σε σχέση με άλλες χώρες. 

Η αποτυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστούμε ότι η χώρα μας κέρδισε χρόνο αντιδρώντας έγκαιρα την ώρα που στη γειτονική Ιταλία επιστράτευαν στρατιωτικά καμιόνια για να μεταφέρουν τα φέρετρα. Μόνο που ο χρόνος που κερδήθηκε δεν αξιοποιήθηκε. «Αν είχαμε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ τώρα θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια», αναφώνησε τον περασμένο Σεπτέμβρη ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας παρά το γεγονός ότι τα κρούσματα είχαν ήδη αρχίσει να παίρνουν την ανηφόρα. Για να μη μιλήσουμε για τις σπατάλες εκατομμυρίων δεξιά κι αριστερά (κατά προτίμηση μόνο δεξιά…). 

Κανείς δε ζήτησε να κατασκευαστεί σε χρόνο ρεκόρ ένας «σύγχρονος αυτοκινητόδρομος», αλλά στο διάστημα που μεσολάβησε ουδείς φρόντισε να τοποθετήσει «τσιμεντένια διαχωριστικά». Προτιμήθηκαν τα ημίμετρα, οι «μεταλλικές μπάρες» που δεν αρκούν για να σε σώσουν όταν ο οδηγός από τα αντίθετο ρεύμα έρχεται κατά πάνω σου κι εσύ δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Αλλά ακόμα και τα «τσιμεντένια διαχωριστικά» για τα οποία η κυβέρνηση δε χρειάστηκε να βάλει το χέρι στην τσέπη (βλ. δωρεές) τοποθετήθηκαν με μεγάλη καθυστέρηση. Σε κάποια μάλιστα σημεία του «οδικού δικτύου» και δη του επαρχιακού, δεν έχουν τοποθετηθεί ακόμα…

Έναν χρόνο μετά λοιπόν οι «μεταλλικές μπάρες» έσπασαν και σάπισαν, κάτι που τις καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνες για τους… διερχόμενους οδηγούς. Οπότε τώρα η οδηγία είναι μη βγαίνουμε στον δρόμο, για να μη χρειαστεί να περάσουμε από το «πέταλο του Μαλιακού» ή τις «στροφές των Τεμπών». Από τους δρόμους δηλαδή στους οποίους η κυβέρνηση εξακολουθεί να κινείται κάνοντας επικίνδυνους ελιγμούς οδηγώντας μια νταλίκα με ανασφάλιστο φορτίο.
Εμείς τα νέα «έξυπνα» μέτρα που ανακοινώθηκαν θα τα τηρήσουμε, όπως άλλωστε κάναμε και με τα προηγούμενα που μάλλον δεν ήταν και τόσο «έξυπνα». Όχι, για να μη φάμε πρόστιμο αν αλλάξουμε κατά λάθος δήμο περνώντας από τη μία πλευρά του δρόμου στην άλλη, αλλά για να μη χρειαστεί να νοσηλευτούμε σε ένα σύστημα που δοκιμάζει καθημερινά τις αντοχές του και που αντί για πνευμονολόγους και παθολόγους θα μας περιθάλψουν ορθοπεδικοί και οφθαλμίατροι…
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr