Ένα Σκοτεινό χωριό δείχνει το δρόμο πως να «εξαφανιστούν» τα τασάκια!

Μπορεί ο «εμφύλιος» για το τσιγάρο να κρατάει χρόνια στην Ελλάδα, με τους περισσότερους να είναι αντίθετοι σε οποιοδήποτε αντικαπνιστικό νόμο, όπως η πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ που έκρινε ότι απαγορεύεται το κάπνισμα στους ειδικούς χώρους των κέντρων διασκεδάσεων, αλλά σε ένα όμορφο χωριουδάκι του δήμου Χερσονήσου στο Ηράκλειο της Κρήτης, εδώ περίπου 40 χρόνια οι κάτοικοι έχουν επιβάλει τον δικό τους νόμο για το κάπνισμα. 

Το όνομα του… Σκοτεινό, αλλά μάλλον το ονόμασαν έτσι για να κρύβουν τη φωτεινότητα του και την πρωτοποριακή κίνηση των ανθρώπων να ζήσουν έναν  υγιεινό  τρόπο ζωής. Η ιστορία του Σκοτεινού και των κατοίκων της είναι μια ιστορία που μόνο σε μέρη σαν κι αυτό θα μπορούσε να σταθεί, να ισορροπήσει και να μακροημερεύσει. Με τη διακοπή του τσιγάρου, ξανασυστήνεσαι λένε, με έναν εαυτό που σχεδόν είχες ξεχάσει. Ή μάλλον είχες παραμελήσει τόσο ώστε να σε ξεχάσει αυτός. Το πρώτο πράγμα που έχεις να κάνεις είναι να συνειδητοποιήσεις τον εθισμό σου. Μαζί και ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ναι, ας μην στρογγυλεύουμε τις λέξεις: εθισμός, σοβαρό πρόβλημα. Αυτό το κατάλαβαν νωρίς, εδώ και χρόνια οι κάτοικοι στο Σκοτεινό.

Ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70 όταν ”ήχησε” για τελευταία φορά ο ήχος του σπαρματσέτου ή του αναπτήρα που πυρώνει ένα τσιγάρο. Τότε ήταν η τελευταία φορά που η λέξη «γόπα» αφορούσε τσιγάρο. Από τότε και μετά αναφερόταν μόνο στα ψάρια.

Στο χωριό Σκοτεινό δεν θα δεις ντόπιο να καπνίζει. Βρίσκεται 22.5 χιλιόμετρα ανατολικά του νομού Ηρακλείου κι όταν εισέρχεσαι στο χωριό, είναι σαν να εισήλθες σε έναν εντελώς άλλο τόπο. Βλέπεις ανθρώπους με καθαρά και μεγαλόκαρδα χαμόγελα. Κι είναι η καθαρότητα που μεγεθύνει την «μεγαλοκαρδοσύνη».

Κάποια στιγμή σε εκείνη τη δεκαετία σταμάτησαν να καπνίζουν. Όχι κατόπιν κάποιου νόμου. Απλώς έτυχε να το σταματήσουν όλοι ταυτόχρονα. Κανείς δεν γνωρίζει πως πήραν την αντικαπνιστική απόφαση, αλλά η τήρηση της από ολόκληρο το χωριό δημιούργησε μια παράδοση, έναν «άγραφο νόμο». Και δεν μιλάμε για ένα χωριό με τεράστιο πληθυσμό. Το χειμώνα είναι με το ζόρι λίγο πάνω από 100 και το καλοκαίρι μετά βίας ξεπερνούν τους 250. Όσοι δε ζουν μόνιμα στο Σκοτεινό, έρχονται για να ξεφύγουν από την παραμικρή λεπτομέρεια της πόλης.

Κι αυτή η αίσθηση της μυρωδιάς του τσιγάρου, αυτή η διαρκής όχληση της όσφρησης, είναι μια, όχι παραμικρή, λεπτομέρεια που σε αυτό το χωριό εκλείπει. Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα και με το cretapost.gr, ότι από τη στιγμή που όλοι το σταμάτησαν και άρχισαν να το παρατηρούν στους γύρω τους, έγινε μια άγραφη συμφωνία να μην το ξαναπιάσουν στα χέρια τους. 

Το οξύμωρο είναι οτι δεν πάνε να επιβάλλουν την απόφαση τους  και σε κανέναν. Γι΄αυτό αν είσαι τουρίστας και πας εκεί, θα μπορείς να καπνίσεις. Απλώς αν σου τελειώσουν τα τσιγάρα, μην ψάξεις για περίπτερο. Πήγαινε σε κάποιο διπλανό χωριό, καθώς δεν υπάρχει ούτε για δείγμα.

Η ιδιαίτερη παράδοση του Σκοτεινού περνάει από γένια σε γενιά συνεχίζοντας την ευχάριστη εξαίρεση και δίνοντας το θετικό παράδειγμα σε όλους όσοι θέλουν να το λάβουν. Πλέον, το μόνο που θα δεις στο χέρι τους είναι τσικουδιά ή κρασάκι.

Στο Σκοτεινό έχουν προχωρήσει μπροστά εδώ και πολλά χρόνια, αφήνοντας όλους εμάς να παλεύουμε με τον «δαίμονα» που λέγεται τσιγάρο και πως θα βρούμε νόμους, τρόπους να το σταματήσουμε. Λες και κάποιο παιχνίδι της μοίρας θέλησε από ένα χωριό ονόματι Σκοτεινό να συμβεί κάτι τόσο φωτεινό… για όλους τους υπόλοιπους!