Ενα σχόλιο για τη γκάφα με τη Γερμανίδα

Η ιστορία με την 27χρονη Γερμανίδα είναι χαρακτηριστική για τον τρόπο που λειτουργούν τα ελληνικά ΜΜΕ και –ειδικά- οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι.

Ο,τι διαρρέεται δεν ελέγχεται, αναπαράγεται σαν θέσφατο. Το είπε το γραφείο Τύπου. Και τέλος. Ούτε καν μία αμφισβήτηση. Ούτε μια αναζήτηση για την ταυτότητα -εν προκειμένω- της υποτιθέμενης μητέρας της κοπέλας.

Το πατρώνυμο της συλληφθείσας ήταν το πρώτο καμπανάκι που έπρεπε να χτυπήσει στους αρμόδιους, αφού η Μάγιερ της RAF ουδέποτε είχε παντρευτεί με άνδρα εν ονόματι Βόλφανγκ. Υπήρχε βέβαια ο Βόλφανγκ Γκραμς, επίσης πρωτοκλασάτο στέλεχος της RAF, αλλά η Μπάρμπαρα είχε παντρευτεί με τον Χορστ Μάγιερ και μάλιστα κατά το 1983-’84, όταν δηλαδή υποτίθεται ότι γεννούσε την 27χρονη Φαίη, οι δυο τους ήταν στο «πικ» της αντισυστημικής τους δράσης. Εκτός από το ότι ένα ακόμη σεξουαλικού τύπου κλισέ αναπαραγόταν από τη διαρροή (ότι δηλαδή ήταν φυσιολογικό όλοι να με όλους στη RAF), η πληροφορία για την συγγένεια εξ αίματος έκανε μπαμ από μακριά ότι ήταν τουλάχιστον ανακριβής.

Όλες αυτές οι πληροφορίες ήταν διαθέσιμες στο Διαδίκτυο. Η «Βόμβα Μπάρμπαρα» όπως την έλεγαν, ήταν η «αγαπημένη» καταζητούμενη του γερμανικού Τύπου κατά τη δεκαετία του ’90. Τα αναλυτικά βιογραφικά γερμανόφωνων και αγγλόφωνων ΜΜΕ εξιστορούσαν τη ζωή της… χαρτί και καλαμάρι. Κανένα δεν έκανε λόγο για κόρη της Μπάρμπαρα Μάγιερ. Μόνο έναν γιο ανέφεραν με έναν Παλαιστίνιο μαχητή, που ήταν και ο λόγος που παραδόθηκε έξι χρόνια μετά την έκδοση του εντάλματος σύλληψής της…

Αντί να ψάξουν την αλήθεια της διαρροής, λοιπόν, οι δημοσιογράφοι πείστηκαν με την «αυθεντία» της πηγής. Η πληροφορία έφτασε και στο «εθνικό» μας πρακτορείο. Και από εκεί, το αναπαρήγαγαν όλα τα μπλογκς και όλα τα κανάλια. Ακόμη και τα γερμανικά μέσα, κατά κανόνα συνεπή και προσεκτικά, δημοσίευσαν την είδηση, κρατώντας ωστόσο κάποια απόσταση…

Και κάπως έτσι, η είδηση για την ντεμέκ κόρη της RAF έκανε πια το γύρο του κόσμου.

Η αναμετάδοση γινόταν πια και από τα τηλεοπτικά δίκτυα… Και αφού το είπαν και τα κανάλια, τότε ισχύει; Να το γράψουν και οι εφημερίδες. Γιατί, αν το γράψει η τάδε κι εμείς δεν το έχουμε; Τι θα πούμε; Το θέλει ο διευθυντής!

Τώρα πια, το πράγμα είχε γίνει ανεξέλεγκτο. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι που κατάφεραν να φτάσουν στο σημείο να αμφισβητήσουν το… αξίωμα της πληροφορίας δεν θα κατάφερναν να πείσουν κανέναν. Το διακύβευμα πια είχε ξεφύγει από το αν η είδηση ήταν αληθής ή ψευδής. Μετατέθηκε στο «θα το χουν όλοι –μην το χάσουμε εμείς!»… Στο καλάθι των αχρήστων η δημοσιογραφική δεοντολογία…

Ε, λοιπόν, είναι θέμα δημοσιογραφικής διαπαιδαγώγησης. Αν το συνάφι το ίδιο σκεφτόταν λίγο παραπάνω αντί να αναπαράγει ο, τι του δίνεται μασημένο, αν οι διαπιστευμένοι έκαναν μια ακόμη διασταύρωση, αν ήταν τελικά αμφίβολο αν θα «περνούσε» η γκάφα της Αντιτρομοκρατικής, τότε γιατί ο διευθυντής και ο κάθε διευθυντής να ήθελε να δημοσιεύσει μια τέτοια είδηση; Θα φοβόταν μην εκτεθεί. Και θα πίστευε τους συντάκτες του που με αγωνία του έλεγαν πως μπορεί και να μην ισχύει…

Ακούγεται αυτονόητο, αλλά οι ρεπόρτερς οφείλουμε να ξαναγυρίσουμε στο ρεπορτάζ. Σκοπός του δημοσιογράφου είναι να ψάχνει, να ανακαλύπτει, να αποκαλύπτει, να διασταυρώνει, έτσι δεν μας λέγαν στις σχολές; Φαίνεται ότι πολλοί από εμάς το έχουν ξεχάσει. Και δεν συμβαίνει μόνο στο αστυνομικό ρεπορτάζ αυτό, αλλά και στο υγείας και στο παιδείας και σε όλα (πότε ήταν η τελευταία φορά που εταιρική έρευνα αμφισβητήθηκε από τον Τύπο;).

Φυσικά, μέρος του συστήματος είναι και τα ίδια τα Μέσα. Τι αφήνουν και τι δεν αφήνουν να βγει. Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα. Με την αξιοπρέπεια που απαιτεί ένα τέτοιο επάγγελμα, οφείλουμε να πούμε τα δικά μας «όχι»… Αλλιώς, θα έχουν δίκιο να μας λένε αλήτες-ρουφιάνους (χωρίς βέβαια να επικροτώ σε καμία περίπτωση τη στοχοποίηση συναδέλφων, εμού συμπεριλαμβανομένης)…
http://reportaging.blogspot.com

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr