Ένα δάκρυ…

Υπάρχουν στιγμές που ένα δάκρυ μπορεί να σημαίνει περισσότερα από το σύνθημα, το χειροκρότημα, τον αλαλαγμό της χαράς, την έξαψη της συμμετοχής στην Ιστορία. Μιλάω για το δάκρυ της Μάγδας Φύσσα αμέσως μετά την απόφαση για φυλάκιση της συμμορίας των δολοφόνων. Αλλά και για το δάκρυ πολλών που ήταν παρόντες στο δικαστήριο και ακόμα πιο πολλών που παρακολουθούσαν με αγωνία την έκβαση της δίκης και περίμεναν την απόφαση των δικαστών. Ανήσυχοι, αγχωμένοι, με λαχτάρα, αλλά και φόβο μπας και για μια ακόμα φορά επικρατήσουν υπολογισμοί, συμψηφισμοί, θολές επιδιώξεις και πέσουν οι νεοναζί στα μαλακά.

Λέγεται ότι δεν πρόκειται για εκδίκηση, αλλά για δικαιοσύνη. Πρόκειται και για κάτι πολύ περισσότερο, όμως. Για δικαίωση νεκρών και ζώντων. Κουραστήκαμε σ’ αυτή τη χώρα να μας τραβούν οι αδικαίωτοι νεκροί από το μανίκι: Μη μας ξεχνάτε! Οι συκοφαντημένοι νεκροί της Αντίστασης, οι ρημαγμένοι νεκροί του Εμφυλίου, οι δολοφονημένοι από το παρακράτος, τη Χούντα, την αστυνομική βαρβαρότητα, τους τραμπούκους με στολή ή με πολιτικά. Όλα τα αίσχη με τα οποία κράτος και καθεστώς ξεμπέρδεψαν με μια στημένη δίκη, μια στημένη ΕΔΕ, μια συστηματική πολιτική αγριότητα που εκ των προτέρων καταδίκαζε τα θύματα και αθώωνε τους θύτες.

Μακάριοι οι διψώντες την δικαιοσύνη, λέει το ευαγγέλιο, αλλά στέγνωσε το στόμα μας από γενιά σε γενιά να βλέπουμε την επιβράβευση των κυνηγών και την καταδίωξη των κυνηγημένων. Σάμπως δεν έγινε το ίδιο, για χρόνια, με τους φονιάδες της Χρυσής Αυγής; Μέχρι που το αίμα του Παύλου τους έπνιξε και πήρε αμπάριζα η οργή του λαού και το κρυφτούλι νεοναζί-αστυνομίας και τα σκοτάδια της σχέσης νεοναζί-βαρόνων και νεοναζί-πολιτικών τυφλωμένων από το μίσος για την Αριστερά. Και μπήκε τέλος στην ασυλία των Μιχαλολιάκων, όταν η οργή έγινε ποτάμι και το ποτάμι απειλούσε όχι μόνο τους συμμορίτες, αλλά και τους υψηλούς προστάτες τους.

Ένα δάκρυ, μάλιστα. Για τον Ζαχζάτ, τον Παύλο, όλους τους αθώους που άνοιξαν τα μάτια μας και τον δρόμο. Δάκρυ ανακούφισης, ότι επιτέλους κάτι κατάφεραν τα παιδιά που τα ’λεγαν αλήτες. Δάκρυ που μέσα του λαμπυρίζει η χαρά, η νίκη, η δικαίωση, η ελευθερία, ακόμα και το μέλλον…

Πηγή: Αυγή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr