Ένα αντίο στον Αντώνη Παπαδόπουλο, στην «ψυχή» του Φεστιβάλ της Δράμας

Ο Αντώνης Παπαδόπουλος ήταν χωρίς υπερβολή – ή με τη συνήθη καταχρηστική παράθεση του όρου- η ψυχή του φεστιβάλ της Δράμας. Τα τελευταία 6 χρόνια είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του λόγω της καθημερινής εφημερίδας του φεστιβάλ, τους «Υπότιτλους». Αυτό που κρατάω από την εβδομαδιαία συνεργασία μας ήταν η ευγένεια του και η απεριόριστη ελευθερία που έδινε στην ομάδα της εφημερίδας να κάνει σχεδόν «ότι της κατέβει στο κεφάλι». Ο Αντώνης δεν επενέβη ποτέ στη δουλειά μας κι αυτό είναι κάτι που συναντάς σπάνια στο χώρο αυτό. Υπήρχαν φυσικά οι ανελλιπείς υποχρεώσεις με κάποιες συνεντεύξεις δημιουργών ή θεσμικών αλλά ποτέ δεν νιώσαμε την πίεση του «σώνει και καλά». Θυμάμαι πάντα με τα υπόλοιπα παιδιά της εφημερίδας να τον κυνηγάμε για τη δική του συνέντευξη ή – το χειρότερο του- τη φωτογράφηση. «Ε, βάλτε κάποια φωτογραφία από τις περσινές» έλεγε. Όταν τελικά τον πείθαμε να στηθεί πέντε λεπτά και βλέπαμε μετά τα αποτελέσματα όλοι μαζί, σχολίαζε: «χάλια βγήκα». Συμφωνούσαμε και όλοι μαζί γελάγαμε – κυρίως εκείνος που είχε πολύ χιούμορ και μονίμως το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του- και στη συνέχεια ψάχναμε να βρούμε τις περσινές φωτογραφίες για να «ντύσουμε» τη συνέντευξη την οποία ποτέ δεν ζητούσε να τη διαβάσει πριν δημοσιευτεί.

Τον τελευταίο χρόνο ο Αντώνης ταλαιπωρήθηκε πολύ λόγω της επιθετικής ασθένειας αλλά δεν το έβαζε κάτω. Τον περασμένο Σεπτέμβριο ανέβηκε στη Δράμα με εμφανή τα σημάδια της κούρασης αλλά χωρίς να χάνει στιγμή το κέφι ή την αισιοδοξία του. Η πίστη του στους νέους κινηματογραφιστές, τους έλληνες μικρομηκάδες, ήταν αδιάσειστη. Είχε μεγάλη αγάπη για την μικρού μήκους ταινία και υπογράμμιζε διαρκώς τη σημασία της ως το πρώτο και καθοριστικό βήμα καλλιτεχνικής έκφρασης για τους μελλοντικούς σκηνοθέτες. Προσπαθούσε διαρκώς να ενισχύσει το διεθνές προφίλ του φεστιβάλ της Δράμας, το οποίο είχε υπό την ευθύνη του από το 1999, με συνεργασίες των κορυφαίων φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους σε όλο τον πλανήτη, συνέργειες με ευρωπαϊκούς θεσμούς ενώ το μεγάλο του όνειρο ήταν να δημιουργηθεί στη Δράμα κινηματογραφική σχολή που θα φιλοξενούνταν στην παλιά Καπναποθήκη, την οποία θεωρούσε ιδανικό χώρο για να φιλοξενήσει τις εγκαταστάσεις του φεστιβάλ.

Ο Αντώνης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και σπούδασε κινηματογράφο στην Ακαδημία του Κιέβου. Στην επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισε να διδάσκει στη σχολή Χατζίκου ταυτόχρονα με τη δημιουργία φιλμ μικρού μήκους αλλά και ντοκιμαντέρ για λογαριασμό της ΕΡΤ. Συνεργάστηκε το 2003 στο σενάριο της ταινίας του Χρήστου Βούπουρα «Βαρέα και ανθυγιεινά», ενώ το ντοκιμαντέρ του «Η γενοκτονία της μνήμης» (2010) που περιγράφει το λιμό του χειμώνα 41-42 στη διάρκεια της γερμανο-ιταλικής κατοχής που έπληξε κυρίως την Αθήνα, απέσπασε δεκάδες διακρίσεις.

Από το 2003 ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ διετέλεσε επίσης μέλος της κριτικής επιτροπής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας Κινηματογράφου του Υπουργείου Πολιτισμού από το 1999 έως το 2009 και από το 2005 έως το 2006 συνεργάστηκε με το ΥΠΠΟΑ ως Ειδικός Σύμβουλος Κινηματογραφίας.