Να φέρουμε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους… «πιο κοντά»

Το εμβόλιο είναι ένα μοναδικό επιστημονικό επίτευγμα, αδιαμφισβήτητο και σίγουρα το κύριο όπλο απέναντι στην απειλή του κορονοϊού.

Το εμβόλιο είναι πολύ στενός συγγενής με το iPhone, το Κολοσσαίο, το Μπουρτζ Χαλίφα στο Ντουμπάι και τα ταξίδια στο διάστημα. Είναι προϊόν ασύλληπτης ανθρώπινης εργασίας και έρευνας, δημιουργία του συλλογικού νου, δεν μας το «έφερε» ο Μητσοτάκης όσο και αν καυχάται γι αυτό.

Η αξία του εμβολίου δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση, αυτό όμως που πρέπει να ξαναδούμε και ίσως να αναθεωρήσουμε είναι η στρατηγική του εμβολιασμού ως την κύρια στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας. 

Γιατί όσο και να φαίνεται περίεργο άλλο πράγμα το εμβόλιο και άλλο ο εμβολιασμός.

Πολύ απλά, εμβολιασμός είναι η συνθήκη που ανάμεσα στο εμβόλιο και τον ιό χρειάζεται να παρεμβάλουμε τον άνθρωπο, την κοινωνία. Και εκεί τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται λίγο πιο σύνθετα, ζορίζουν.

Ή για να επικαλεστούμε τους αριθμούς – που για να μην ξεχνιόμαστε όταν λέμε αριθμοί στην πανδημία, εννοούμε ζωές, ανθρώπους, δράματα και πόνο – πώς γίνεται να έχουμε στη διάθεσή μας το εμβόλιο εδώ και περίπου ένα χρόνο και κάθε μέρα να θρηνούμε δεκάδες θανάτους;

Συγκρίνοντας την επιδημιολογική εικόνα της χώρας πριν και μετά την «έλευση» του εμβολίου, διαπιστώνουμε πως η κατάσταση τώρα είναι χειρότερη. Δεν φταίει όμως το εμβόλιο γι αυτό. Μήπως φταίνε οι ανεμβολίαστοι; Αυτή είναι μια ρηχή και εύκολη απάντηση που βολεύει όσους έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα ενάντια στον ιό και απλά προσδοκούν πολιτικά οφέλη από τη διαχείριση της πανδημίας.

Γιατί ο εμβολιασμός δεν μας έσωσε;

Ας μην γελιόμαστε, ο στόχος για ποσοστά 70-80% εμβολιαστικής κάλυψης στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως ήταν προφανώς απαραίτητος για να περάσουμε στην επομένη φάση αλλά εξαρχής καταδικασμένος. Ποιος πιστεύει πως στη σύγχρονη συνθήκη πληροφοριακού πανζουρλισμού, μητροπολιτικής παράνοιας και με δεδομένο το βαθύ τραυματισμό στη σχέση κράτους – πολίτη οι κοινωνίες θα μπορούσαν να πειστούν σε τέτοιο βαθμό για να κάνουν κάτι που αφορά τον απολύτως «ιερό τους χώρο», το σώμα τους;

Τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο από το λάθος μήνυμα των ελίτ σχετικά με το βασικό όφελος του εμβολιασμού. Τα εμβόλια κατά κύριο λόγο προστατεύουν από το θάνατο και από τη διασωλήνωση, ενώ οι ηγεσίες προσπαθώντας να πείσουν τους πολίτες να εμβολιαστούν έκαναν λόγο για το τέλος του κορονοιου. Τη δυσπιστία και τις μεταφυσικές ιδεοληψίες γιγάντωσε και ο υπόγειος πόλεμος μεταξύ των φαρμακοβιομηχανιών. Καθώς και τα πολιτικά παιχνίδια των κυβερνήσεων με πρόσχημα την πανδημία.

Ειδικά στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις παλινωδίες, την αλαζονεία και το αυταρχισμό της κατάφερε να νοηματοδοτήσει την άρνηση στον εμβολιασμό ως κορυφαία πράξη πολιτικής αντίστασης.

Όλα πλέον δείχνουν πως το πρόγραμμα εμβολιασμού πρέπει να ξεδιπλώνεται παράλληλα με μέτρα πρόληψης και προστασίας. Γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Γιατί απλά αυτή η διπλή στρατηγική προσκρούει στην «ειδυλλιακή ζωή» που έταξαν σε όσους έκαναν το εμβόλιο και στο κυβερνητικό αφήγημα πως «ξεμπερδέψαμε με τον κορονοιό». Γιατί, για να έχουν ισχύ και εφαρμογή τα μέτρα πρέπει να τηρούνται από όλους.

Πρέπει να αλλάξει και η ζωή των εμβολιασμένων

Ο κορονοϊός «επελαύνει» για ακόμα μια φορά, τα επιδημιολογικά στοιχεία σε κάθε επίπεδο είναι σοκαριστικά και όλα προμηνύουν πως η κατάσταση θα χειροτερέψει.

Η προσπάθεια να εμβολιαστεί και το τελευταίος πολίτης θα συνεχιστεί και πρέπει να ενταθεί, αλλά δεν μπορούμε άλλο να παραβλέπουμε το σκληρό και ακλόνητο δεδομένο πως ένα 30-40% δεν έχει εμβολιαστεί και ούτε προτίθεται να το κάνει. Και με αυτήν την αφετηρία οφείλουμε να επανασχεδιάσουμε τη μάχη απέναντι στην πανδημία.

Κυρίως πρέπει να ξεφύγουμε από το μίγμα εκκλήσεων – κυρώσεων προς το κοινωνικό σώμα των ανεμβολίαστων. Μήπως τελικά η κρίσιμη μάζα που πρέπει να απευθυνθούμε είναι ξανά οι εμβολιασμένοι; Με ένα νέο μήνυμα και σίγουρα με ένα νέο πλάνο…

Οι εμβολιασμένοι, οι πολίτες δηλαδή που έκαναν το εμβόλιο, έδειξαν με τη στάση τους πως «ακούν», «συμμορφώνονται» και το βασικότερο, συστρατεύονται. Και αυτό το πολύτιμο κοινωνικό κεκτημένο αντί να αξιοποιηθεί ξανά για το τελειωτικό χτύπημα στον ιό, γίνεται εργαλείο εκλογικών επιδιώξεων και κοινωνικού αυτοματισμού

Οι ηγεσίες που νοιάζονται πραγματικά, αναπροσαρμόζονται με βάση τα δεδομένα. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού δεν εμβολιάζεται και δεν θα εμβολιαστεί. It’s a fact…που θα λέγανε και οι ξένοι ειδικοί. Την πραγματικότητα όμως δεν την αγνοείς. Το αντίθετο, αυτή σου υπαγορεύει λύσεις και τρόπους.

Όσο η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από τους ανεμβολίαστους, θα συνεχίσουμε να μετράμε 30,40,50,60 νεκρούς κάθε μέρα. Το προωθούμενο μοντέλο «παράδεισος για τους εμβολιασμένους – κόλαση για τους ανεμβολίαστους» έχει χρεοκοπήσει και πλέον παράγει μόνο περισσότερα κρούσματα, μεγαλύτερη ασφυξία στις ΜΕΘ και πιο πολλούς θανάτους.

Οι ανεμβολίαστοι τελικά δεν ζήλεψαν τη ζωάρα των εμβολιασμένων. Αντιθέτως αυτό το κοινωνικό σχήμα σφυρηλάτησε εμμονές και αρνήσεις, βάθυνε τον κοινωνικό διχασμό. 

Μήπως τελικά να ακολουθήσουμε αντίστροφή πορεία;

Μήπως να φέρουμε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους πιο «κοντά;».

Ποιο το νόημα να απολαμβάνεις μια ζωή χωρίς να υπάρχει ιός όταν η μάχη με τον ιό χάνεται; Αν κομμάτι της λύσης είναι να θυσιάσουν κάποιες ελευθερίες οι εμβολιασμένοι, ας το συζητήσουμε. Αν χρειάζεται η βεντάλια των μέτρων να ακουμπήσει τις ελευθερίες των εμβολιασμένων ας το δούμε.

Η μάχη απέναντι στον ιό δεν επιβάλει τη δημιουργία δύο διαφορετικών στρατοπέδων αλλά τη συγκρότηση κοινού τόπου ανάμεσα στους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους. Αυτή η «συνάντηση», αυτή η νέα συνθήκη πέρα από το ότι είναι υγειονομικά αναγκαία, θα απελευθερώσει κοινωνική δυναμική που τόσο χρειαζόμαστε μπροστά στη νέα έξαρση της πανδημίας.

Αυτό σημαίνει εξάλλου δίνω συλλογική μάχη. Ή για να το πούμε με τη γλώσσα του πρωθυπουργού… εφόσον είμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό, στον πόλεμο προχωράς και σε αναγκαίους συμβιβασμούς. Υποχωρείς λίγα μέτρα έχοντας επίγνωση ότι μόνο έτσι θα αντεπιτεθείς νικηφόρα.  

Προς αυτήν την κατεύθυνση είναι και οι προτάσεις αρκετών ειδικών

Ο γιατρός και ερευνητής στις ΗΠΑ, Γιώργος Παυλάκης σχολίασε πως «κακώς έγινε το άνοιγμα σε κλειστούς χώρους για εμβολιασμένους από τη στιγμή που υπάρχουν 3.000 και 4.000 κρούσματα την ήμερα». Η Αθηνά Λινού έκανε λόγο για επανεξέταση των μέτρων χαλάρωσης για τους εμβολιασμένους και επαναφορά μάσκας. Ένα βήμα πιο πέρα ο Δημοσθένης Σαρηγιάννης πρότεινε ένα υποχρεωτικό self test την εβδομάδα σε όλους τους εργαζόμενους εμβολιασμένους ή όχι.

Η συζήτηση έχει ανοίξει και οι επιστήμονες αντιλαμβάνονται πως μόνο με απειλές και μέτρα εκ των υστέρων η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί. Βέβαια όπως υπονόησε πρόσφατα και ο Άδωνις… ποιος του χέζει τους ειδικούς.