Εμπρός των πανεπιστημίων οι κολασμένοι…

Τις τελευταιές ημέρες ακούμε ή διαβάζουμε διαρκώς για τα θεσμοθετικά γινάτια του υπουργείου Κεραμέως.

Ξεκινώντας να πούμε πως καμιά φορά για να αποτυπώσει κανείς την ένταση και την ουσιαστικότητα των πραγμάτων πρέπει ή μάλλον οφείλει να παραμερίσει κατά μέρος τις στρογγυλοποιημένες λεκτικές σεμνοτυφίες λόγου. Για αυτό, αρχικά να πούμε τα θερμά μας συγχαρητήρια διότι η κυρία υπουργός έχει αποδείξει πως διατελεί πολύ ορθά το εργασιακό της λειτούργημα, είναι μια πολύ πιστή και απόλυτα υπάκουη υπάλληλος όχι του δημοσίου συμφέροντος αλλά των ιδιωτικών κερδοσκοπικών επιταγών. Χειρίζεται με απόλυτη (ακρο)δεξιοτεχνία το ξεπούλημα της δημόσιας μόρφωσης, εργάζεται καθημερινά για την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και φυσικά δίνει ιστορικές μάχες προκειμένου να μετασχηματίσει(όσο γίνεται) δια μέσω της γκεμπελικής προπαγάνδας τα φασιστικά μοχθηρά της ένστικτα, με σκοπό να μας τα πλασάρει ωσάν το ηλιοβασίλεμα της δημοκρατίας.

Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως δεν υπάρχει άλλος ιστορικά δημόσιος αξιωματούχος που σε καιρό ομαλότητας, δημοκρατίας και ειρήνης, να ορέγεται την ίδρυση πανεπιστημιακών ταγμάτων ασφαλείας που με γκλοπ, δακρυγόνα, ξύλο και αλητείες θα διασφαλίζουν την ηρεμία στους πανεπιστημιακούς χώρους μόρφωσης. Είναι φανερό πως η ακροδεξιά υπουργός και το παρεάκι της επιθυμούν να περάσουν χειροπέδες στη δημοκρατία, εξορίζοντας κάθε ίχνος δικαιοκρατικής ευπρέπειας αλλά και κοινής λογικής. Είναι ολοφάνερο πως ο στόχος τους είναι το αίμα, διψά για αίμα η δεξιά όπως δίψαγε πάντα. Αίμα δημοκρατών, αίμα αριστερών προοδευτικών ανθρώπων, αίμα φοιτητών που αγωνίζονται για έναν πιο δίκαιο κόσμο, για έναν κόσμο που τα όνειρα δε θα πλειστηριάζονται, ούτε θα προσκυνούν σε νεοδημοκράτες ακροδεξιούς χαφιέδες.

Φυσικά, πριν ρίξουν τη σφαίρα, πρέπει πρώτα να οπλίσουν. Αυτό κάνουν, οπλίζουν το δολοφονικό όπλο τους, εισάγοντας επιπροσθέτως τα πειθαρχικά συμβούλια. Δηλαδή το ακροδεξιό καθεστώς θα κρίνει πως αν κάποιος φοιτητής είναι πιο ζωηρά επαναστατημένος ιδεολογικά, πολιτικά ή έστω και ηθικά, τότε χωρίς πολλές ευγένειες και φυσικά χωρίς τριαντάφυλλα θα οδηγείται στην καλύτερη σπίτι του, στη χειρότερη σε κάποιο κρατητήριο της ασφάλειας. Είναι απολύτως διακριτό πως το πειθαρχικό δίκαιο συγγενεύει αντάμα με το αυταρχικό, το υποθάλπει, το ενεργοποιεί, το τροφοδοτεί και εν τέλει το δυναμιτίζει.   Όμως λέμε το εξής στην κ.Κεραμέως. Όταν το πανεπιστήμιο δεν ανήκει στην ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά στα αγριεμένα αιμοδιψή ΜΑΤ τότε καταρρέει και καταλύεται κάθε δημοκρατική εγγύηση, το φως της ελεύθερης ακηδεμόνευτης μόρφωσης στερεύει και τη θέση του παίρνει το σκοτάδι του κρατικού κυβερνητικού χρυσαυγιτισμού. Όταν λοιπόν εν έτει 2021 η υπουργός αντί να επενδύει στην κοινωνικοποίηση της παιδείας , επενδύει στον αυταρχισμό συνάμα με πειθαρχικά έκτροπα, τότε είναι απολύτως έκδηλο πως κάτι σάπιο, αβέβαιο και χουντικογενές ανατέλλει στον ορίζοντα.

Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της πολιτικής τους ξετσιπωσιάς και της πρόστυχης ιδεολογικής τους αλητείας,την οποία διαρκώς επικαλούνται ωσάν αλφαβητάρι επιτυχίας, αρκεί να δει το εξής. Όλη η γαλάζια φάμπρικα αναγνωρίζει πως η πιο δημοκρατική σύνθεση που είχε δημιουργηθεί ποτέ ήταν τότε με πρόεδρο τον Κώστα Καραμανλή, τότε όμως ήταν το 2008 που δόθηκε από τα φασιστικά μιζογενή γραφεία τους η πολιτική ανοχή στους ασφαλίτικους μπουραντάδες να δολοφονήσουν τον 15χρονο Αλέξη. Ας μη μιλήσουμε για παλαιότερα διότι είναι της πάσης γνωστό το παλαιότερο κομματικό νεοδημοκρατικό έγκλημα, όπου ΟΝΝΕΔιτικα ακροδεξιά τάγματα έκοψαν το νήμα της ζωής του Ν.Τεμπονέρα στην Πάτρα. 

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς πως η σχέση της δεξιάς με την παιδεία αλλά και τους εκπροσώπους της, είναι μια σχέση που διαχρονικά τη χωρίζουν ποταμοί αίματος.Έχοντας λοιπόν αυτά στο συλλογιστικό ιστορικό υποσυνείδητο του νου και ακούγοντας σήμερα την υπουργό παιδείας Κεραμέως να προχωρά σε τέτοια αντιδραστικά νομοθετήματα έχοντας απέναντι της ,την σύσσωμη καταδίκη της εκπαιδευτικής – ακαδημαϊκής κοινότητας, αναρωτιέται κανείς αν ο πραγματικός στόχος της είναι να ξαναζήσει η χώρα μας νέες αιματοβαμμένες τραγωδίες.

[Υ.Γ ] Όμως επειδή το αισθάνομαι και ως αριστερός και ως φοιτητής αλλά και ως άνθρωπος θα ήθελα να κλείσω θέτοντας ένα δίλημμα στους αναγνώστες αυτού του άρθρο μου, ένα δίλημμα προς σκέψη αλλά και προς επαναστατική αφύπνιση, ένα δίλημμα προς τη κατεύθυνση της διάλυσης της συνειδησιακής κυρίαρχης αυτοχειρίας και του αναγκαστικού πολιτικού λήθαργου που μας έχουν επιβάλλει οι κυβερνητικοί ΦΑΣΙΣΤΕΣ. 

Το δίλημμα είναι το εξής: 

Μήπως άραγε η Ν.Δ είναι στην άκρη του όπλου ή μήπως το όπλο είναι στην άκρη της Ν.Δ; 

Δεν ξέρω ειλικρινά τι είναι χειρότερο, αυτό το οποίο γνωρίζω  όμως μετά βεβαιότητος  είναι πως οι σφαίρες αυτού του πολιτικού δεξιού όπλου είναι ξετσίπωτες, μάταιες και φθηνές. Διότι πολύ απλά δε διαπερνούν ούτε στο ελάχιστο, ούτε θα διαπεράσουν , όπως και δε διαπέρασαν ποτέ το πολιτικό και ιδεολογικό μεγαλείο της αριστεράς, αυτών που δίνουν μάχες αλλά και αυτών που έπεσαν στον αγώνα, χαράζοντας τα μονοπάτια για τις επαναστάσεις το μέλλοντος.

Επομένως ένα συμπέρασμα βγαίνει, ένα κάλεσμα ανατέλλει: Εμπρός των πανεπιστημίων οι κολασμένοι ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr