Έλληνας δεν γίνεσαι, γεννιέσαι

Mπορείς να βγάλεις τον Έλληνα από την Ελλάδα, αλλά είναι αδύνατο να βγάλεις την Ελλάδα μέσα από τον Έλληνα. Έτσι δεν λένε; Ούτε με χειρουργικό νυστέρι δεν γίνεται!

Ένα σύντομο ταξίδι στην Κεντρική Ευρώπη για …αυτοψία, ενώ ακόμη η πανδημία μαίνεται, προσφέρει φρέσκα πειστήρια, ώστε να μη ξεχνιόμαστε.

Δύο αεροδρόμια, δύο Έλληνες. Ή μάλλον, Ελληνάρες. Να ξεχωρίζουν από τους κουτόφραγκους, όπως η μύγα μέσα στο γάλα.

Ο πρώτος ήταν υπάλληλος σε κατάστημα εστίασης, στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, όπου η χρήση μάσκας είναι απολύτως υποχρεωτική, σε όλα τα μήκη και πλάτη. Όσο και να περπατήσει κάποιος, στους αχανείς διαδρόμους, στις θύρες, στα μαγαζιά ή στις τουαλέτες, δεν βλέπει άνθρωπο με ακάλυπτο πρόσωπο. Ούτε υπάλληλο ούτε επιβάτη.

Με μία, μοναδική, υπερήφανη εξαίρεση. Ο άνθρωπός μας, ένας κύριος γύρω στα 45, σέρβιρε υπερήφανος τις μπύρες και τα λουκάνικα, ανταλάσσοντας φιλοφρονήσεις με τους πελάτες, δίχως να φοράει μάσκα.

Εάν οι αρχές αποφάσιζαν την πιστή εφαρμογή του κανονισμού, η αδιαφορία του ασυμβίβαστου γκασταρμπάιτερ θα του κόστιζε το μεροκάματο, στην καλύτερη για αυτόν περίπτωση.

Ωστόσο, οι Γερμανοί (όπως και οι περισσότερες κυβερνήσεις στη δυτική Ευρώπη) επικαλούνται την περίφημη ατομική ευθύνη. Το ρόλο του χωροφύλακα υποτίθεται ότι παίζει ο ίδιος ο εαυτός του πολίτη. Αρκεί να μην είναι Έλληνας.

Ο φίλος μας ο Νίκος συνεχίζει απτόητος να γεμίζει τα μπιροπότηρα, με τη μούρη του απροστάτευτη. «Μάσκα θα φορέσω εάν συναχωθώ», απαντάει όταν προκληθεί από κάποιον διψασμένο επισκέπτη.

Τις υπόλοιπες ώρες, ψέλνει το γνώριμο τροπάριο του μετανάστη που αδικήθηκε από την άτιμη κενωνία και οικτίρει τη μαύρη του τη μοίρα, σαν μετενσάρκωση του Καζαντζίδη.

«Είκοσι χρόνια μας έχει φάει την ψυχή η πουτάνα η Γερμανία, γαμώ τη ζωή μου, χα χα, πάλι ωραίοι είμαστε όμως ρε πατριώτη, δεν παθαίνουμε τίποτε εμείς, κακό σκυλί ψόφο δεν έχει». Εξυπακούεται ότι ψηφίζει Μητσοτάκη.

Λίγες μέρες αργότερα, στην ουρά για επιβίβαση στην πτήση της επιστροφής. Στο Μόναχο, αυτή τη φορά. Όλος ο κόσμος, τριγύρω, κρυμμένος πίσω από μάσκες: το προσωπικό της Aegean, οι ταξιδιώτες, οι πωλητές, οι καθαριστές, άπαντες.

Μηδενός εξαιρουμένου, εξαιρουμένου του 30άρη Έλληνα, που περίμενε όρθιος φωνασκώντας στο κινητό του. Δίχως μάσκα και με διαρκή επιτόπιο βηματισμό μπρος πίσω, ώστε να εκτοξεύονται τα σάλια του προς όλες τις κατευθύνσεις.

Το πρόβλημα για το οποίο διαμαρτυρόταν αφορούσε όχι τον ίδιο, αλλά κάποιον φίλο, που βαρέθηκε να συμπληρώσει έγκαιρα τη φόρμα ιχνηλάτησης, οπότε έμεινε εκτός πτήσης.

«Του φέρονται ρατσιστικά επειδή είναι Έλληνας», έλεγε ο σαλιάρης, που κατά τα λοιπά φαινόταν μορφωμένος και σοβαρός. «Εάν τον άκουγαν να μιλάει γερμανικά, σίγουρα θα του επέτρεπαν να πετάξει».

Μπλα μπλα, μπούρου μπούρου, ρατσιστές, αίσχος, σιγά το έγκλημα δα, γαμώ τη Γερμανία τους, μπλα, μπούρου. Είκοσι λεπτά σερί.

Ώσπου, έφτασε στην άλλη άκρη της φυσούνας και ετοιμάστηκε να επιβιβαστεί. Προτού πάει στη θέση του, πλησίασε την αεροσυνοδό. Πάντοτε χωρίς μάσκα.

«Συγγνώμη, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;» Όχι, του απάντησε εκείνη, χαμογελαστή. «Εάν δεν φορέσετε τη μάσκα σας, δεν μπορείτε να με ρωτήσετε τίποτε».

Τότε, και μόνο τότε, εδέησε ο οργίλος ταξιδευτής να αναζητήσει το φίμωτρο μέσα στο σακίδιό του. Βρισκόταν ήδη μέσα στην άτρακτο και μέσα από τα δόντια του έβριζε, και τούτος, την πουτάνα του.

Το ρημάδι το τηλέφωνο το έκλεισε λίγο πριν την απογείωση. Και το άνοιξε ξανά για τα περαιτέρω, με το που πάτησαν οι ρόδες Αθήνα, μολονότι το αεροσκάφος τροχιοδρομούσε.

Αχ, ο νεοέλληνας. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η Ελλάδα μας χωρίς αυτόν, ε;

Υστερόγραφο 1: Στο «Ελ. Βενιζέλος» μας περίμενε συνεργείο για τους υπεσχημένους δειγματοληπτικούς ελέγχους, αλλά δεν είδα κανέναν να οδηγείται σε κάποιον από τους πέντε θαλαμίσκους. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι εξέταζαν με σχολαστικότητα τη φόρμα ιχνηλάτησης των επιβατών και τους έστελναν στην ευχή του Θεού. Φαίνεται ότι αυτό είναι το modus operandi  των ελληνικών αρχών, για να μη περάσουν οι τουρίστες για τίποτε δράκους. «Μην ανησυχείς κορίτσι μου, ξεκίνα τις διακοπές σου, δεν πρόκειται να σε ενοχλήσει κανείς», εγγυήθηκε ένας ελεγκτής σε Σέρβα φίλη που ταξίδεψε στην Ελλάδα προ 20ημέρου: «Τα περισσότερα δείγματα τα πετάμε κατ’ ευθείαν στο καλάθι των αχρήστων». Και πράγματι, ουδείς επικοινώνησε μαζί της για να την ενημερώσει για το αποτέλεσμα του ελέγχου στον οποίο υποβλήθηκε.

Υεστερόγραφο 2: Τα περιστατικά του άρθρου είναι αληθινά και πολύ πρόσφατα, αλλά συνέβησαν σε διαφορετικά ευρωπαϊκά αεροδρόμια από εκείνα που αναφέρονται στο κείμενο. Αν είναι να βρει τον μπελά του ο σερβιτόρος που αρνείται πεισματικά τη μάσκα και το καπίστρι, ας τον βρει εξαιτίας κάποιου άλλου πληροφοριοδότη. Πού ξέρετε, μπορεί να περάσει από εκεί κανένας Μπογδάνος.