Ελεμένταρι ντίαρ Γουώτσον…

«Τι σαπίλα! Τι ντροπή!». Έξαλλοι είναι οι λαμπεροί τηλε-συνάδελφοι και οι αναλυτές των τηλε-παραθύρων όπου χρόνια τώρα βλέπεις να κρέμονται τα σεντόνια της πολιτικής παρθενίας των νομίμων ιδιοκτητών της χώρας. Φωνάζουν, ωρύονται, πέφτουν από τα σύννεφα και ανεβαίνουν ξανά, για να ξαναπέσουν φωνάζοντας, ουρλιάζοντας «μα, πως είναι δυνατόν!».

«Ελεμένταρι, ντίαρ Γουώτσον!», που θα ‘λεγε κι ο Σέρλοκ ο Χολμς. Ναι, ελεμένταρι γιατί αν βγάλεις, αν αφαιρέσεις από το «ποιός να το περίμενε;» το «ποιός», τι απομένει; Η κοινωνία που κοχλάζει, που βλέπει, που καταλαβαίνει κάνει τον λογαριασμό και βγάζει το αποτέλεσμα: «Το περίμενε». Το κακό στο μεταξύ για τους «ποιός να το περίμενε;», είναι πως μεγάλο κομμάτι των συμπολιτών μας ήδη πεινάει. Και κρυώνει. Παίζει στο survivor το κανονικό, όχι στο άλλο του ΣΚΑΪ, σε αυτό το survivor που παίζεις κι εσύ, σε αυτό που παίζω κι εγώ, με έπαθλο το «καλάθι του νοικοκυριού». Και δεν σηκώνει κοροϊδίες.

Σκανδαλίζει η κυρία Καϊλή. Και πως να μην σκανδαλίζει; Σκανδαλίζει το Qatargate, οι τροχήλατες βαλίτσες που τσουλούσαν όλο στύλ, φορτωμένες με χρήμα, στα λαμπερά πλακάκια του Sofitel των Βρυξελλών. Οι παρατηρητές των εξελίξεων όμως επιμένουν να… επιδαυρίζουν. «Τι σαπίλα! Τι ντροπή!». Από όλο αυτό το τρισΚΑΤΑΡατο σκάνδαλο, τους έμεινε η… άμμος. Χώσανε το κεφαλάκι τους βαθιά μέσα σε αυτή, στρουθοκαμηλίζοντας, δήθεν απορώντας «πως είναι δυνατόν!».

Όχι! Η περίπτωση Καϊλή δεν είναι ο κανόνας. Είναι το… σύμπτωμα. Είναι το σύμπτωμα μιας ολόκληρης εποχής που γέννησε «φαινόμενα Καϊλή». Είναι το σύμπτωμα του κωστοπουλικού «ξεβλαχλέματος» των 90’s, της ιλουστρασιόν στάσης ζωής που αφού πέρασε και ρίζωσε στην κοινωνία μιντιακά, πέρασε και στην πολιτική ως ιδανικό μοντέλο lifestyle: «Όμορφος/η, φραγκάτος/η» κι άγιος ο θεός. Και δεν πέρασε απλά, αλλά ρίζωσε. Ως νοοτροπία.

Η περίπτωση Καϊλή δεν είναι ο κανόνας. Είναι το σύμπτωμα και της πολιτικής υποκουλτούρας που γεννήθηκε στη συνέχεια, τα επόμενα χρόνια. Είναι το απόστημα του μετασημιτισμού που έσπασε και ζέχνει. Της εποχής εκείνης που – για θυμήσου – εμπεδώθηκε και το ψευδο-αφήγημα της περίφημης πια «μεσαίας τάξης», της τάξης που τώρα ψάχνει τα απομεινάρια της στα ράφια των σούπερμαρκετ.

«Ωραία», θα πεις «και τώρα, τι;». Κλειδί απόδρασης από το escape room της διαπλοκής και της διαφθοράς, παραμένει η πολιτική. «Η πολιτική;». Ναι! Η πολιτική και οι άνθρωποι που την ασκούν – με την εντολή μας. Εκείνοι που μπορούν να την επαναπροσδιορίσουν δίνοντάς της πίσω, το χαμένο της κύρος. Εκείνοι που δεν φοράνε απαραίτητα κοστούμια, εκείνοι που δεν θαμπώνονται από το λόμπινγκ, αλλά αισθάνονται δέσμιοι της υποχρέωσης που έχουν αναλάβει απέναντι στην κοινωνία των ανθρώπων.

Όσο για εμάς; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τη χαμένη «μεσαιοταξίλα» που μας τάισαν. Ας παραμένουμε άνθρωποι, με αλληλεγγύη. Κι ας έχουμε το νου μας – όλες τις επόμενες φορές. Κι ενδεχομένως, ίσως, αυτό τελικά να αρκεί…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr