Κάθε 17 του Νοέμβρη είναι μια επίδειξη δύναμης απέναντί μας, εμάς που συνεχίζουμε να τιμούμε την αιώνια νεότητα των εξεγέρσεων. Φέτος είναι ένα κόμπο μιξ αδιανόητο: Και ο Χρυσοχοϊδης στο Δημοσίας Τάξης και ο αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος να αμφισβητεί τους νεκρούς του Πολυτεχνείου και πάνω απ’ όλα, είναι οι στερημένοι των τελευταίων χρόνων: Μπάτσους θα τους πω, μπάτσους ξαμολημένους. Για όλα αυτά έχει μια σημασία παραπάνω να είμαστε εκεί. Όπως μπορούμε. Ακόμα και με υπερβάσεις του ίδιου μας του εαυτού. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή δε γίνεται αλλιώς.
Έρχονται οργισμένοι μήνες, ξανά. Δεν τους ενδιαφέρει να εκτεθούν κι εξάλλου, σε ποιους να εκτεθούν; Στους ψηφοφόρους τους; Τους μεροκαματιάρηδες που πείστηκαν ότι είναι «μεσαία τάξη»; Στου νοικοκυραίους που σκότωσαν τον Ζακ; Στους πολεμοχαρείς, που ελπίζουν ακόμα πως «Η Μακεδονία είναι μία και θα την πάρουμε πίσω».
Με το νου τους θα εξαπλωθεί ο ελληνισμός (τους) ως και το Βλαδιβοστόκ, αν τους αφήσεις. Αυτούς δεν τους ενδιαφέρει να εκτεθούν, ευτυχώς, όμως, ξεχνούν κάτι σπουδαίο: Πάντοτε η πτώση των χειρότερων ξεκινά αντανακλαστικά όταν απλώσουν τα χέρι τους στο παιδί. Δεν υπάρχουν κοινωνίες που να αντέχουν αυτήν την φρίκη.
Σήμερα εκεί που πάμε, μας περιμένουν οι άγριοι. Αλλά το οφείλουμε στην αξιοπρέπειά
μας.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
