Εκδοροσφαγείς και Αρσακειάδες

Grand succès το θέαμα! Να θωρείς τους εκδοροσφαγείς της είδησης, με τα αίματα να τρέχουν ακόμη από τα χεριά,  να παριστάνουν τις θιγμένες Αρσακειάδες του μεσοπολέμου. Γιατί το πιο σημαντικό δεν ήταν το σποτ, ήταν η αντίδραση σε αυτό. 

Βέβαια, πέρα από το σποτ, πρέπει να διερωτηθούμε τι είναι τα ΜΜΕ. Μεγάλες εταιρίες είναι που κατέχονται και συνδέονται με ακόμη μεγαλύτερες εταιρίες. Η αγορά των καναλιών είναι κοινή και το προϊόν που παράγουν είναι επίσης κοινό. 

Και μη γελιόμαστε, η αγορά τους δεν είναι οι πολίτες, είναι οι πολιτικοί, οι τράπεζες, οι διαφημιστές.  Ο πολίτης παίρνει «δωρεάν» μια «ενημέρωση» και σε αντάλλαγμα του «δώρου» που του προσφέρουν, οφείλει να καταναλώσει από σερβιέτες και γιαούρτια, να χρηματοδοτήσει αγόγγυστα τις Τράπεζες και το σημαντικότερο να κατηχηθεί, να «μάθει», να «εμπεδώσει» τα όρια της «δημοκρατίας». Είναι διαρκής η πίεση  των ΜΜΕ να πείσουν τους πολίτες ότι οι ίδιοι είναι άσχετοι και ο ρόλος τους οφείλει να εξαντλείται στο να καταναλώνουν τα προϊόντα και τις αποφάσεις των «ειδικών». «Ειδικών», που βέβαια δεν είναι τίποτα περισσότερο από ευφράδεις εγγαστρίμυθοι των ισχυρών.     

Δεν μπορείς να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να υπακούν μόνο δια της βίας. Χρειάζεται ένα σύστημα κατήχησης για να σιγουρέψεις ότι αυτό που θέλεις, θα γίνει με συγκατάθεση.  Οφείλεις να ελέγξεις τι σκέπτονται και να επιβάλεις την αίσθηση ότι ο «διάλογος» που διεξάγεται πρέπει – «για το καλό της δημοκρατίας, της  πατρίδας, κλπ»- να μείνει σε αυστηρά και πάρα πολύ στενά πλαίσια. Να εξασφαλίσεις δηλαδή ότι θα αποδέχονται όλοι, τις κατασκευασμένες υποθέσεις, ως την… Αλήθεια. Και όσο το ελέγχεις αυτό, τότε ο «διάλογος» ας… διεξάγεται.  

Ο Τσόμσκι περιγράφει ως ένα τέτοιο κλασικό παράδειγμα, ελέγχου του «διαλόγου», τον πόλεμο του Βιετνάμ, όπως αυτός διεξαγόταν από τα ΜΜΕ. Περιγράφει λοιπόν ότι ο διάλογος διεξαγόταν μεταξύ δημοσιογράφων που ονομάζονταν «γεράκια» και δημοσιογράφων που ονομάζονταν «περιστέρια».

Τα γεράκια έλεγαν «αν επιμείνουμε σε αυτόν τον πόλεμο, θα νικήσουμε». Τα περιστέρια έλεγαν «και να νικήσουμε, θα σκοτωθούν πολλοί Αμερικάνοι». Όμως σε αυτόν τον «διάλογο» γεράκια και περιστέρια συμφωνούσαν απόλυτα ότι οι ΗΠΑ είχαν κάθε δικαίωμα να επιτεθούν στο Βιετνάμ. Στην πραγματικότητα δεν τολμούσαν να το κατονομάσουν ως επίθεση. Και οι μεν και οι δε, χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά και μόνο τον όρο «άμυνα του Ν. Βιετνάμ».

Οποιοσδήποτε διανοούνταν να μιλήσει για επίθεση, χαρακτηριζόταν ως ακραίος, αντιπατριώτης, κομμουνιστής και εξοβελιζόταν από τον «διάλογο». Δημοσιογράφοι, «γεράκια» και δημοσιογράφοι «περιστέρια», είχαν οριοθετήσει τον «δημοκρατικό διάλογο».  Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Τσόμσκι, «κάθε δικτάτορας θα θαύμαζε την ομοιομορφία και την υπακοή των ΜΜΕ των ΗΠΑ»

Στη νοτιοβαλκανική μπανανία, στο 200χρονο ελληνικό κράτος που ουδέποτε μπόρεσε να απαλλαγεί από τον κοτζαμπασισμό του Κράτους του Μοριά, τα πράγματα βέβαια εξελίσσονται πάντα κωμικοτραγικά.  Είναι τόσο ακραία γελοία η συμπεριφορά της πλειοψηφίας των  ελληνικών ΜΜΕ, είναι τόσο ακραία γελοία η συναλλαγή τους με τον Καθεστώς της ΠΑΣΟΚοΔεξιας, που κάθε σάτιρα, κάθε σαρκασμός, δεν μπορεί παρά να υπολείπεται της πραγματικότητας. 

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή, στα όρια του γκροτέσκο,  η «λίστα Πέτσα» και όλες αυτές οι «εξηγήσεις» και οι κυβερνητικές παλινωδίες. Δεν σατιρίζονται. Σάτιρα δημοκρατίας είναι από μόνες τους. 

Η τεράστια κοινωνική αποδοχή του #σποτ_ΣΥΡΙΖΑ, δεν οφειλόταν στην καλλιτεχνική του αρτιότητα ή στην υψηλή αισθητική του. Συμπύκνωσε  απλώς αυτό  &8@#%*@ που ακούγεται από άκρη σε άκρη της επικράτειας, από κάθε πολίτη. Είναι το «πες τα»,  ως απάντηση στην απόλυτη απονομιμοποιηση της ενημέρωσης. Το #σποτ_ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε σε  κοινωνική κραυγή, γέλιο και ατάκα, αυτό που λέει κάθε μέρα ο κόσμος. Και αυτό ήταν η επιτυχία του… 

Υ.Γ. Αν κρίνω από τις γνώσεις και τις παρομοιώσεις του κ. Θανάση Μαυρίδη για τον Μωυσή, μάλλον δεν τα κατάφερνε και πολύ καλά στα Θρησκευτικά. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr