Πάντως είμαι βέβαιος, όσο μπορεί φυσικά να είναι κανείς σε «μεταφυσικές» υποθέσεις, πως ο Άκης Πάνου θα «γουστάριζε» αρκετά «Τα Σκέτα» του.
Αυτή η σκέψη, και η ουσία της, μου ήρθε στο νου διαβάζοντας το βιβλίο που συνοψίζει την πορεία της Πόπης Αστεριάδη στο ελληνικό τραγούδι και τη ζήση. Τίτλος του «Με σημαία το όνειρο» (εκδόσεις 24 γράμματα). Το υπογράφει ο Κυριάκος Μέλλος.
Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει μαρτυρίες της ερμηνεύτριας, απ’ το ξεκίνημά της μέχρι σήμερα, το δεύτερο σημειώματα ξεχωριστών ανθρώπων του τραγουδιού -και όχι μόνο- για εκείνη, και στο τρίτο φιλοξενείται αναλυτικά η δισκογραφία της.
Ανάμεσα σε αυτούς που δηλώνουν την άποψή τους για την Αστεριάδη είναι και ο μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής Χρήστος Μπέλτσιος, ο οποίος έχει συνεργαστεί αρκετά, μεταξύ άλλων, με όλους -όπως υπογραμμίζει ο ίδιος- τους ερμηνευτές του Νέου Κύματος.
Λέει λοιπόν ο Μπέλτσιος αναφορικά με την ενορχηστρωτική λιτότητα του μουσικού αυτού ρεύματος: «Ο Άκης Πάνου όταν είχαμε δουλέψει μαζί, μου έλεγε ότι: το τραγούδι φαίνεται αν είναι καλό, αν το παίξεις με μια κιθάρα. Αν δεν είναι καλό, όσα όργανα κι αν βάλεις να το φτιασιδώσεις, δεν γίνεται τίποτα. Το καλό τραγούδι είναι ένα διαμάντι από μόνο του, δεν θέλει φορτώματα».
Και ειδικά όταν οι κιθάρες είναι δυο, αυτή του Σωκράτη Μάλαμα και κυρίως του «κεντητή» Δημήτρη Λάππα… το τραγούδι κεντράρει στο μεδούλι του. Βέβαια κυρίαρχο ρόλο έχει η διάθεση προσέγγισης, η ταπεινότητα, η ειλικρίνεια και επίγνωση του τι κάνεις και γιατί, και μέχρι που πρέπει να φτάσεις…
Νομίζω πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Άκης Πάνου θα έλεγε «είσαι σωστός» στον Μάλαμα.
Πηγή: ogdoo.gr
