Είναι πλέον επίσημο: Η κυβέρνηση δεν έχει καταλάβει τι γίνεται στη Μεσόγειο

Πριν 7 μήνες, όταν στα ελληνικά ΜΜΕ αλλά (δυστυχώς) και από την πλευρά της κυβέρνησης ο Λίβυος πολέμαρχος Χαφτάρ παρουσιαζόταν ως ο από μηχανής θεός και σωτήρας μας,  αναρωτιόμουν από τις στήλες του ΚτΠ αν «Έχει καταλάβει η κυβέρνηση τι γίνεται στη Μεσόγειο;».

Συγκεκριμένα  έγραφα ότι: 
«Η πιθανότητα στρατιωτικής λύσης στη Λιβύη, δηλαδή πλήρους κατίσχυσης του Χαφτάρ, είναι ελάχιστη».   Επίσης, ότι «ελπίζω να μη φτάσουμε απερίσκεπτα σε μια αναγνώριση του Χαφτάρ»  γιατί  «τότε θα θυσιάσουμε κάθε δυνατότητα επιρροής στην πολιτική της ΕΕ στη Λιβύη με αντάλλαγμα τι; Να είμαστε παρακολούθημα της Αιγύπτου». 

Δεν απαιτώ ο κ Δένδιας να διαβάζει το Κουτί της Πανδώρας, πολύ περισσότερο δεν απαιτώ να ασχολείται με την ταπεινότητά μου. Αλλά δικαιούμαι να ρωτήσω πώς και γιατί τα όσα μπορούσα να συμπεράνει κάποιος απλώς μελετώντας τις δημοσιευμένες πληροφορίες (τις open sources όπως λένε στις αρμόδιες υπηρεσίες), δεν τα υποψιάζονταν στο ελάχιστο οι κυβερνώντες μας, οι οποίοι  διαθέτουν και όλα τα άλλα είδη πηγών και κατά τεκμήριο τις χρυσοπληρώνουν κιόλας. 

Ακόμη περισσότερο δικαιούμαι να σταθώ στη φράση που προαναφέρω «να είμαστε παρακολούθημα της Αιγύπτου», γιατί φοβάμαι ότι αυτός ο κίνδυνος έχει πλέον αποκτήσει και άλλες διαστάσεις. Αφού επενδύσαμε ως κράτος τα εθνικά μας συμφέροντα στη Λιβύη σε έναν πράκτορα των Αιγυπτιακών εθνικών συμφερόντων, τώρα έχουμε επιδοθεί  σε μια ασθμαίνουσα προσπάθεια να κατοχυρώσουμε την ελληνική ΑΟΖ έναντι της Τουρκίας μέσω πάλι της Αιγύπτου. 

Ευθέως και αναγκαστικά πλέον αγενώς, ερωτώ: Πάτε καλά εκεί στο ΥΠΕΞ και στο Μαξίμου; 

Στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική (ζώνη ΜΕΝΑ για τους διεθνολόγους) ισχύει σε μεγάλο βαθμό η παλιά ρήση του Μάο: Η εξουσία βρίσκεται στην κάνη του τουφεκιού. Αυτό δεν ισχύει μόνον στον –σημαντικό- αριθμό από failed states της περιοχής, όπου συγκρούονται καθημερινά ντόπιοι και ξένοι μισθοφορικοί στρατοί. Ισχύει και σε μια σειρά άλλων κρατών τα οποία κυβερνώνται από στυγνές δικτατορίες. Όπως για παράδειγμα η Αίγυπτος. 

Η διαφορά στην Αίγυπτο είναι απλώς ότι ο δικτάτορας Σίσι  είναι βολικός για τη Δύση αλλά και τη Ρωσία επειδή καταπνίγει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, όπως είναι βολικός για την Ελλάδα επειδή οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι σύμμαχοι του Ερντογάν. Οπότε είναι κατανοητό ότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδιώκουν να τα έχουν καλά με την Αίγυπτο του Σίσι.

Ο Σίσι όμως σκέφτεται τον εαυτό του, όχι τους κατ’ ανάγκην φίλους του στο εξωτερικό. Θα επιδιώξει σε μια ενδεχόμενη συμφωνία να πάρει πολλά και να δώσει λίγα, ακριβώς για να μην εξαγριώσει κι άλλο τα 100 εκατομμύρια πεινασμένων και καταπιεσμένων υπηκόων του.  Επειδή λοιπόν διαβάζω στον Τύπο και διάφορα περίεργα περί πιθανής «μερικής διευθέτησης» της ΑΟΖ με την Αίγυπτο, θέλω να επισημάνω ότι κάθε συμφωνία που θα υπογράψουμε θα ισχύει και μετά μια τυχόν απομάκρυνση του Σίσι από την εξουσία. Αν μια «μερική διευθέτηση» εξυπηρετεί κυρίως την Αίγυπτο στις περιοχές που θα αφορά  και μετά μια διαφορετική εξουσία στο Κάιρο συμφωνήσει σε μια διευθέτηση άλλων περιοχών της ΑΟΖ με την Τουρκία, τι ακριβώς θα έχουμε πετύχει; Άσε που κάθε «μερική διευθέτηση» αποτελεί παραδοχή της ύπαρξης νομικών εκκρεμοτήτων. Αν συμφωνήσεις με την γειτονική Αίγυπτο για την «επήρεια» της Κρήτης αλλά όχι για την αντίστοιχη του Καστελόριζου, κάτι παραδέχεσαι διεθνώς. 

Η ουσία σε όλο αυτό είναι η εξής: Η ζώνη της ΜΕΝΑ αποτελεί ένα πολύ άγριο γήπεδο, δεν έχει ευρωπαϊκούς κανόνες. Η Τουρκία του Ερντογάν έχει επιλέξει να παίζει με τους κανόνες αυτού του γηπέδου, να αναλαμβάνει τα πολιτικά και οικονομικά κόστη του παιγνίου, ακόμη και τα κόστη του σε ανθρώπινες ζωές. Το πρόσφατο περιστατικό νότια της Κρήτης,  όπου ελληνική και γαλλική φρεγάτα επιχείρησαν ανεπιτυχώς να ελέγξουν τουρκικό πλοίο που μετέφερε όπλα στη Λιβύη, λέει πάρα πολλά.  Ή μάλλον λέει ένα απλό πράγμα. Αφού η ΕΕ δεν έχει τη βούληση ή τη δυνατότητα να μπει στο σφαγείο της περιοχής, δεν έχει και ουσιαστικό λόγο στις εξελίξεις.  Μια ξεκάθαρη απόφαση του Τραμπ ή του Πούτιν αξίζει όσο 5 διασκέψεις ειρήνης στο Βερολίνο. 

Η Ελλάδα δεν έχει την επιλογή να μπει σε αυτό το παίγνιο της προβολής ισχύος και των πολέμων χαμηλής έντασης. Κατά τη γνώμη μου ορθώς. Αλλά όταν είσαι έξω από ένα παίγνιο, είσαι έξω. Δεν ποντάρεις στα ζάρια τρίτων, επιδιώκεις να συγκροτήσεις μια τελείως διαφορετική στρατηγική. Ακόμη καλύτερα, μια και το έφερε η κουβέντα, μια εθνική στρατηγική που δεν μένει τελείως ξεκρέμαστη μόλις πέσουν διεθνώς οι τιμές του πετρελαίου και του αερίου.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr