«Είναι κανείς εδώ;» – Παρέμβαση στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ

«Η ποίηση, η ανάγκη να φανταζόμαστε, να δημιουργούμε, είναι βασική όσο και η ανάγκη να αναπνέουμε»

Ευγένιος Ιονέσκο

Όπως τονίζουν οι σπουδάστριες και σπουδαστές της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος:

«Έχει περάσει παραπάνω από ένας χρόνος από την έξαρση της πανδημίας του COVID-19 με την κρατική διαχείρισή της να έχει φανεί τουλάχιστον κατώτερη των περιστάσεων. Αυτό αντικατοπτρίζεται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής (π.χ. Εθνικό Σύστημα Υγείας, εκπαίδευση, εργασία) αλλά και στον χώρο του πολιτισμού. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας οι χώροι του πολιτισμού όπως τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι συναυλιακοί χώροι κτλ, παραμένουν ερμητικά κλειστοί. Παράλληλα οι καλλιτεχνικές σχολές ενώ βρίσκονται σε αναστολή λειτουργίας από το Νοέμβρη, τελούν σε ένα καθεστώς  τηλεκπαίδευσης. Εμείς οι σπουδάστριες/σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ απέχουμε συνειδητά από τα «μαθήματα» αυτά εδώ και τέσσερις μήνες, καθώς αντιλαμβανόμαστε πως η φύση των σπουδών μας είναι πρακτική και βιωματική και ουδέποτε θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από μια εξ αποστάσεως εκπαιδευτική διαδικασία.

​
Ενώ λοιπόν η κατάσταση παραμένει ίδια και απαράλλαχτη για έξι ολόκληρους μήνες, το Υπουργείο Πολιτισμού αλλά και η υποτιθέμενη Πολιτική Προστασία όχι μόνο δεν έχουν παρουσιάσει κάποιο προγραμματισμό επαναλειτουργίας των χώρων του πολιτισμού και των καλλιτεχνικών σχολών, αλλά, πέραν από μια αόριστη ενημέρωση που λάβαμε στις αρχές του Απρίλη, φαίνεται να αδιαφορούν παντελώς για τον τρόπο που θα βρεθούν ξανά οι σπουδαστ(ρι)ές στις σχολές τους.

Αυτό που κάνει τη συνθήκη ακόμα πιο δυσμενή, είναι το γεγονός ότι οι σπουδαστές/-τριες των δραματικών σχολών – ακόμα και των κρατικών – δεν λαμβάνουν καμία φοιτητική μέριμνα, με αποτέλεσμα πολλοί και πολλές από εμάς να δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν ή ακόμα και να συνεχίσουν τις σπουδές τους για καθαρά οικονομικούς λόγους.
​
Εμείς οι σπουδάστριες/σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ, αρνούμαστε να μείνουμε θεατές σε ένα έργο που καταλήγει στην υποβάθμιση των σπουδών μας και απαιτούμε επιτέλους έναν σοβαρό και ολοκληρωμένο σχεδιασμό για την ασφαλή επιστροφή μας στη σχολή. Επίσης, δε θα επιτρέψουμε κανένας συμμαθητής και καμία συμμαθήτριά μας να μείνει εκτός σχολής, που με τόσο κόπο κατάφερε να είναι, λόγω οικονομικής δυσχέρειας και παντελούς έλλειψης κρατικού σχεδιασμού και πρόνοιας».