Είδαμε τη Δήμητρα Παπίου και τις «Γυναίκες μέσα της»

Ας ξεκινήσω από το εξής: Η παράσταση της Δήμητρας Παπίου έχει «concept», δεν είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά προκειμένου οι θεατές να ξεσαλώσουν και μετά να γυρίσουν στο σπίτι τους μακάριοι, όπως δηλαδή συμβαίνει συνήθως με το 90% των αθηναϊκών μουσικών παραστάσεων. Διαρκεί μάξιμουμ ένα δίωρο και το βασικότερο προτέρημα της είναι πως για πολλή ώρα μετά – μην πω για πολλές μέρες και φανώ υπερβολικός – κουβαλάς εντός σου τη φιγούρα αυτής της γυναίκας που καταφέρνει ν’ αλλάξει επί σκηνής πολλές περσόνες. 

Η Παπίου διατηρεί στο ακέραιο τη θηλυκότητα της, δεν διστάζει όμως να τσαλακωθεί, εξ ου και την αισθησιακή περιβολή της (πάντα στο πλαίσιο των περσόνων που υποδύεται) διαδέχεται ακόμη και η υιοθεσία ενός κλόουν ρόλου. Και για να γίνω πιο σαφής, τη μια είναι η Rita Hayworth στη «Gilda» και την άλλη η Giulietta Masina στο «La Strada».

Τη βοηθούν βέβαια και τα καινούργια τραγούδια της, που παρουσιάζονται στο α’ μέρος και που κυκλοφόρησαν το περασμένο Σάββατο σε CD συνημμένο με εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας («Παραβολές» ο τίτλος του). Κάποια απ’ αυτά μού είχαν «εντυπωθεί» από την παράσταση της, όπως η «Μία πιτσιρίκα» του Λάκη Παπαδόπουλου και του Ισαάκ Σούση, η «Ρυτίδα» του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και της Λίνας Δημοπούλου, η bluesy «Σαλώμη» του Μαχαιρίτσα και του Γιάννη «Bach» Σπυρόπουλου (ο «Bach» στο στοιχείο του!) μαζί φυσικά με τη «Σοφία Βέμπο» πάλι του Μαχαιρίτσα, ο οποίος είναι και ο παραγωγός – ενορχηστρωτής του άλμπουμ, και του Μάνου Ελευθερίου. Υπάρχουν βέβαια και άλλα κομμάτια στο CD που δεν θα μπορούσαν να ενταχθούν στην παράσταση, λόγω ιδιαιτερότητας, σαν τον συγκινητικό «Χρυσό» σε στίχους και μουσική του Γιώργου Καλογερόπουλου. Η παράσταση μάλιστα ξεκινάει, κάπως αμήχανα ομολογουμένως αν και πιστεύω ότι θα «στρώσει», με ένα κείμενο εν είδει μονολόγου που είχε χαρίσει στην ερμηνεύτρια ο Ελευθερίου και που ένα μέρος του μελοποίησε ο Μαχαιρίτσας. Θα συμβούλευα την Παπίου να μην εμφανίζεται αμέσως στη σκηνή, αλλά να φτιάχνουν πρώτα οι μουσικοί μία σύντομη μεν, απαραίτητη δε ατμόσφαιρα. 

Στο β’ μέρος η Παπίου επέλεξε τραγούδια απρόβλεπτα. Ναι μεν υπάρχει πολύς Κραουνάκης – ο Κραουνάκης την έχει επηρεάσει όχι μόνο μουσικά, αλλά και σκηνικά, κάτι απόλυτα λογικό –, κατορθώνει όμως να δώσει άλλη διάσταση σε κομμάτια δύσκολα σαν τους «Τρεις δολοφόνους» από τις «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς» του Μάνου Χατζιδάκι, ακόμη και στο χασικλίδικο ρεμπετογενές «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» που επανήλθε στο προσκήνιο και τραγουδιέται απ’ τους πάντες. Για το τελευταίο ειδικά έχω ένα μικρό προβληματάκι: Δεν μου αρέσει άνθρωποι που δεν έχουν «πιει» ένα τσιγάρο στη ζωή τους και που σίγουρα δεν θα πάθαιναν τίποτα συγκριτικά με τους τόνους αλκοόλ που καταναλώνουν, να ξελαρυγγιάζονται τραγουδώντας για «ντουμάνια» κλπ. Η Παπίου το σώζει για ένα και μόνο λόγο: Το αντιμετωπίζει σαν ρόλο και μόνο την «έξυπνη» δεν κάνει, όταν το ερμηνεύει χαμηλότονα, δίνοντας του κάτι από τη λειτουργικότητα μιας ανίερης προσευχής. 

Στην παράσταση της Παπίου περνάς καλά, αυτό είναι δεδομένο! Η ίδια χωρίς να είναι ηθοποιός, υποδύεται την ηθοποιό μεταφέροντας έναν αέρα νεανικής ξενοιασιάς. Αίσθηση μου ήταν, καθώς την παρακολουθούσα να περιβάλλεται από το team των μουσικών της, πότε – πότε να αστειεύεται με το κοινό της και έπειτα να τραγουδάει ψυχωμένα και μόνο για πάρτη της, πως μας είχε καλέσει στο σπίτι της για να παίξει ενώπιον μας μια αυτοσχεδιαστική μουσικοθεατρική παράσταση, ενδεχομένως άγαρμπα, μα και γι’ αυτό τελικά όμορφα σκηνοθετημένη! Καμία επιτήδευση, καμία σοβαροφάνεια: Η Παπίου είναι απλά ο εαυτός της, μία γυναίκα με ιδιαίτερη φωνή και παρουσία που αποζητά την επικοινωνία με τον κόσμο και, τουλάχιστον από τη μεριά της, του «δίνεται» απόλυτα! 

Υπάρχει φορά που να λέει το «Αυτή η νύχτα μένει», το τραγούδι που της έκανε δώρο ο Σταμάτης Κραουνάκης, χωρίς να πέφτει ο εκάστοτε χώρος από το χειροκρότημα; Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση! Αυτό συμβαίνει πάντα και αυτό συνέβη και στη «Σφίγγα» με το που παίχτηκε το intro στο πιάνο από τον μαέστρο της, τον Χ. Θεοδώρου. Και ίσως γι’ αυτό να θεώρησα μικρή παραφωνία το κλείσιμο της με το α καπέλα τραγούδισμα της στο «Νανούρισμα» του Νίκου Κυπουργού και της Λίνας Νικολακοπούλου, πού’χε ηχογραφήσει ο μεγάλος Χρόνης Αηδονίδης. Βέβαια, το προλόγισε κι η ίδια με το γνώριμο χιούμορ της: «Θα κόψετε φλέβα για το τέλος»…Να τι κάνει το χιούμορ στο «οπλοστάσιο» ευφυών καλλιτεχνών! 

* Οι παραστάσεις με τίτλο «Οι γυναίκες μέσα μου» συνεχίζονται στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» (Ακαδημίας & Ζωοδ. Πηγής, πεζόδρομος Κιάφας 13) τις Δευτέρες 12, 19 και 26 Νοεμβρίου. Τη Δήμητρα Παπίου συνοδεύουν ο Χ. Θεοδώρου στο πιάνο, την επιμέλεια προγράμματος και την ενορχήστρωση, ο Α. Αρβανίτης στο κόντρα μπάσο, ο Σ. Παργινός στο τσέλο και το μαντολίνο, ο Α. Ζουγανέλης στο φλάουτο και το σαξόφωνο. Ώρα έναρξης: 21.00 – Είσοδος: 12 ευρώ (στο μπαρ με κρασί ή μπίρα)