Είδαμε: "Η Τελευταία Μαύρη Γάτα" στο θέατρο Χορν

Όλα κυλάνε ήρεμα σε αυτό το νησί, μέχρι τη στιγμή που αρχίζουν να εξαφανίζονται μυστηριωδώς οι μαύρες γάτες… Τι πρόκειται να συμβεί; 

Την προηγούμενη Κυριακή, παρακολουθήσαμε την επίσημη πρεμιέρα της παράστασης “Η Τελευταία Μαύρη Γάτα” του Ευγένιου Τριβιζά, σε σκηνική προσαρμογή της Βένιας Σταματιάδη στο θέατρο “Χορν”. Μία πολύ γεμάτη και δυνατή παράσταση που τα είχε όλα: Χορό, τραγούδι, κίνηση, μεταμορφώσεις και αυτοσχεδιασμό. Οι δέκα ηθοποιοί έβγαλαν τρομερή ένέργεια και ζωντάνια επί σκηνής, ενώ τα προσεγμένα σκηνικά και κοστούμια μας ταξίδεψαν με γερές δόσεις παραμυθιού και μαγείας. Η μοντέρνα σκηνοθετική προσέγγιση από τους Κώστα Γάκη, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνο Μπιμπή καταφέρνει να προσφέρει ένα φρέσκο και απολαυστικό αποτέλεσμα με δημιουργικά τεχνάσματα που δεν καταφεύγουν στις εύκολες λύσεις που βλέπουμε συχνά στις παιδικές παραστάσεις. Δέκα νέοι ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής αναλαμβάνουν να αναμετρηθούν με το πικρό αλλά και τόσο τρυφερά αληθινό παραμύθι του Τριβιζά και να ζωντανέψουν έναν φανταστικό (ή μήπως πραγματικό;) κόσμο.  

Η ιστορία ξεκινάει με κάποιες παράξενες εξαφανίσεις που κάνουν τις μαύρες γάτες να ανησυχούν. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την υπόθεση; Η κυβέρνηση με τη βοήθεια μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών βρίσκει μία παράδοξη λύση στα πολλά προβλήματα που δυσκολεύουν τη ζωή των ανθρώπων και τους κάνουν να αμφισβητούν την εξουσία της. Οι μαύρες γάτες είναι αυτές που πρέπει να τεθούν υπό διωγμό και να εξαφανιστούν από το χάρτη, προκειμένου να επέλθει η ομαλότητα στο νησί και να μην υπάρχει πλέον γρουσουζιά και κακοδαιμονία. Ποιος θα τις βοηθήσει να σωθούν από την προδοσία, την απογοήτευση και την απελπισία; Οι άλλες γάτες, οι άνθρωποι που τις φροντίζουν και τις αγαπάνε ή μια σωτήρια αλλαγή στο χρώμα της γούνας τους; Μία μόνο μαύρη γάτα θα καταφέρει να επιβιώσει από το τρομακτικό πογκρόμ και χάρη στους πολύτιμους φίλους της, ένα ποντίκι και έναν τρυποκάρυδο, θα μπορέσει να μάθει ένα μυστικό που μπορεί να αλλάξει τις ζωές όλων. 

Η Τελευταία Μαύρη Γάτα είναι μία εκπληκτική πολιτική αλληγορία για το ρατσιμό και τις κοινωνικές διακρίσεις. Καθώς ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης αποκαλύπτει την υποκρισία της εξουσίας στην προσπάθεια της να αποκρύψει τις δικές τις ευθύνες και να στρέψει την οργή του κόσμου στις πιο λάθος κατευθύνσεις. Η κατασκευή του εχθρού στο πρόσωπο του “άλλου” και η μαζική προπαγάνδα για να πειστεί ο κόσμος για την ορθότητα της απόφασης συμπληρώνουν το παζλ της κυβερνητικής διαστροφής. 

Ο φασισμός όμως πρώτα έρχεται για τους άλλους και μετά για όλους. Για όλους όσους αδιαφόρησαν και έμειναν ουδέτεροι τη στιγμή που ο διπλανός τους βρισκόταν σε κίνδυνο. Για όλους όσους προτίμησαν να μείνουν σιωπηλοί και να μην πάρουν θέση μπροστά στα σημαντικά γεγονότα που έβλεπαν να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους. Ο πλούτος των σημαντικών μηνυμάτων πίσω από το κείμενο είναι δοσμένος με τρόπο που αφήνει το παιδί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, ενώ παράλληλα το τροφοδοτεί με διαρκή ερεθίσματα και προβληματισμούς διανθισμένους με φαντασία και παιχνίδι. Η παράσταση θέτει στο επίκεντρο ζητήματα διαχρονικά και ανθρώπινα, με τρυφερότητα, αλλά και με πικρία. Πόσο μπορεί να αντέξει ένας αταίριαστος έρωτας; Τι αξία έχει η φιλία; Που μπορεί να βρει κανείς τη δύναμη να συνεχίσει να προσπαθεί όταν νοιώθει μόνος του και όλα πηγαίνουν στραβά; 

Ένα ερώτημα που συζητήθηκε αρκετά μετά το τέλος της παράστασης είναι το αν οι μεταφορές και τα νοήματα του έργου μπορούν να γίνουν αντιληπτά από παιδιά μικρής ηλικίας. Ωστόσο, τα βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως ώριμους και ικανούς αποδέκτες μηνυμάτων, επομένως θα ήταν κρίμα να χαθεί το σπουδαίο μήνυμα ενός τέτοιου βιβλίου στη θεατρική μεταφορά του. 

Γιατί τελικά…

«Σας τα λέω όλα αυτά γιατί εδώ στο νησί μας, όπως κι αλλού, οι γάτες ξεχνάνε, οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δεν θέλει πολύ να φουντώσει πάλι φτου ξανά κι απ’ την αρχή…»…