Είδα έναν άνθρωπο να πέφτει..

Σκεφτείτε έναν άνθρωπο παγιδευμένο σε ένα φλεγόμενο κτίριο έτοιμο να καταρρεύσει. Η μόνη διέξοδος είναι να πηδήξει από τον όροφο που βρίσκεται στον σίγουρο θάνατο του. 

Σκεφτείτε έναν άνθρωπο να τρέχει με χιλιάδες άλλους γύρω του για να μπει σε ένα αεροπλάνο. Δεν νιώθει κανένα ‘’φίλο’’ γύρω του, δεν νιώθει αλληλεγγύη να βοηθήσει κανέναν πέρα από τον εαυτό του. Τρέχει να βρει μια θέση να σωθεί. Είναι σε πανικό, γεμάτος φόβο πως δεν θα τα καταφέρει. Η μόνη διέξοδος όταν βλέπει αυτό το λεφούσι ατόμων να στοιβάζεται σε σκάλες και πόρτες είναι να μπει από τις ρόδες. Μήπως τάχα γνωρίζει τίποτα από αεροπλάνα;

Σκεφτείτε τώρα κλιματιζόμενες αίθουσες, κουστουμάτους κυρίους, κυρίες με ταγέρ να κάθονται αναπαυτικά σε δερμάτινα καθίσματα να κλείνουν συμφωνίες, να βάζουν υπογραφές..Υπογραφές που οδηγούν σε πτώσεις ανθρώπων από φλεγόμενα κτίρια και ρόδες αεροπλάνων.. 

Θα ισχυριστούν βέβαια πως δεν φταίνε αυτοί για τα δεινά αλλά οι τρομοκράτες ή οι Ταλιμπάν ή οι επαναστάτες ή οι αντάρτες ή οι κομμουνιστές ή οι Εβραίοι ή ..ή ..ή θα βρουν να κατασκευάσουν ένα αποδιοπομπαίο τράγο.. Πάντα βρίσκουν κάποιον να παίξει τον άμεσο αυτουργό όσο οι ίδιοι ηθικοί και αθώοι ξεπλένονται από κάθε ευθύνη…

Σκεφτείτε εκείνα τα λεπτά πριν τα αεροπλάνα πέσουν στα κτίρια. Ήταν ένα τυπικό πρωί. Ο άνθρωπος που θα έχανε την ζωή του μαζί με χιλιάδες άλλους βρισκόταν στο γραφείο του όπως κάθε εργάσιμη μέρα. Θα ΄χε τα καθημερινά του προβλήματα. Θα ΄χει φάει άραγε πρωινό ή θα ΄χε φύγει βιαστικός για την δουλειά; Θα είχε πιεί την πρώτη γουλιά καφέ; Θα ΄χε κάνει χθες έρωτα με την γυναίκα του ή θα ήταν βυθισμένος σε μια ξενέρωτη συζυγική ζωή; Θα ΄χε παιδιά ; Θα ΄χε την φωτογραφία τους πάνω στο γραφείο του ; Όταν άκουσε τον εκκωφαντικό θόρυβο την πρώτη φορά πως ένιωσε; Τι ένιωσε ; Τι πρόλαβε να σκεφτεί;

Σκεφτείτε εκείνον τον Αφγανό τώρα..Εδώ και μήνες θα άκουγε πως οι Ταλιμπάν θα μπουν στην πρωτεύουσα, θα ξαναπάρουν την εξουσία, θα ξαναγίνει η ζωή όπως πριν 20 χρόνια. Σκεφτείτε την αγωνία του να σωθεί. Τον φόβο του.  Αναρωτιέστε γιατί τρέχουν κυρίως νεαροί άνδρες στο αεροδρόμιο ; Γιατί μιλάμε για μια χώρα με περισσότερο ανδρικό πληθυσμό, μια χώρα όπου οι γέροι σπανίως ξεπερνούν τα 70 έτη και που οι γυναίκες δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν μόνες τους στην Δύση αφού από το 1990, εδώ και 31 χρόνια, καμία δεν έχει λάβει ικανή μόρφωση για κάτι τέτοιο…

Η Δύση είναι η γη της επαγγελίας και οι οικογένειες στέλνουν συνήθως τους πιο νέους γιούς της οικογένειας να γαντζωθούν σε μια χώρα, να στέλνουν χρήματα και αν τα καταφέρουν να ‘’ελευθερώσουν’’ σιγά -σιγά και τα υπόλοιπα μέλη. 

Έτρεχε λοιπόν γεμάτος φόβο ο Αφγανός μέσα στο αεροδρόμιο αλλά αυτό που δεν έβλεπες ήταν πως, αόρατα, πάνω στις αδύναμες πλάτες του σήκωνε μάνα, πατέρα, αδέρφια, γυναίκα και παιδιά. Αν γλίτωνε αυτός, θα γλίτωναν και οι υπόλοιποι.. 

Σκεφτείτε τώρα τους κύριους και τις κυρίες.. Σκεφτείτε τους να χαμογελούν ικανοποιημένοι, να χαζολογούν, να σχηματίζουν πηγαδάκια, να λένε άνοστα αστεία. Είναι ήσυχοι και προστατευμένοι. Πληρώνουν χιλιάδες χρήματα για την ασφάλεια τους. Αν πρόκειται για κρατικούς λειτουργούς πληρώνουμε χιλιάδες για την ασφάλεια τους. Είναι χαρούμενοι, ευτυχείς. Όλα τους πάνε καλά..Πρίμα..Τι τυχεροί ! 

Σκεφτείτε πάλι αυτόν τον Αμερικάνο. Πλέον έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί τι συμβαίνει..Συμβαίνει κάτι το εξωφρενικό.. Που δεν το χωρά ο νους του.
Βλέπει καπνούς, φωτιές, ακούει ουρλιαχτά, εκρήξεις, κλάματα, προσευχές, βλέπει συναδέλφους του σε πανικό, σε απόγνωση, σε τρέλα, να τρέχουν, να φωνάζουν, να καίγονται..Μπορεί να βλέπει και κάποιους ήδη νεκρούς.. 

Το μυαλό του προσπαθεί να επεξεργαστεί την κατάσταση αλλά πέρα από κινηματογραφικές ταινίες, μέσα στις οποίες είχε χαζέψει ανάλογες στιγμές, δεν μπορεί να σκεφτεί πως αυτό πια είναι η πραγματική του κατάσταση. Πως δεν μπορεί να γυρίσει το κανάλι ή να κλείσει το κουμπί σβήνοντας την οθόνη. Αυτό είναι η ζωή του. Ζωή του ; Ή νιώθει ήδη πως είναι ο θάνατος του;

Σκεφτείτε τώρα τον Αφγανό.. Ξέρει πως φτάνουν οι Ταλιμπάν, ακούει για τα αεροπλάνα που θα γεμίσουν κόσμο από τις ξένες πρεσβείες και Δυτικούς.. Θέλει και εκείνος να μπει μέσα σε αυτά..Αλλά δεν είναι Δυτικός, ούτε ‘’δικός’’ τους. Θα σκέφτεται στα σίγουρα πόσο αισχρό είναι αυτό που γίνεται. Πόσο απάνθρωπο..Οι Δυτικοί που ήρθαν με ιδέες όπως ‘’Δημοκρατία’’, ‘’Ελευθερία’’, ‘’Ειρήνη’’, ‘’Ισότητα’’ τώρα να βάζουν πρώτοι τους εαυτούς τους μέσα σε αεροπλάνα εγκαταλείποντας εκατομμύρια κόσμου στην χατζάρα των Ταλιμπάν. 

Μα δεν θα ΄χε χρόνο να προβληματιστεί πάνω σε αυτό. Έπρεπε να τρέξει να προλάβει..Να προλάβει να μπει στο αεροπλάνο.. Να γίνει ζώο και να σπρώξει τους άλλους για να σώσει την ζωή του. Να κλάψει, να παρακαλέσει, να ρεζιλευτεί ακόμα μπροστά σε κάποιον Δυτικό για να τον λυπηθεί και να τον αφήσει να μπει μαζί του.

Τρέχει -τρέχει μαζί με άλλους τώρα στην πίστα του αεροδρομίου. Του κόβεται η ανάσα. Σπρώχνει και σπρώχνεται. Μόνο να μην πέσει σκέφτεται και περάσουν άλλοι από πάνω του. Τρέχει -τρέχει και βλέπει πως παντού υπάρχουν άνθρωποι, σαν και εκείνον..

Άνθρωποι λένε πως είναι και εκείνοι στα τραπέζια των συμφωνιών.. Αφού τα συμφώνησαν και όλα είναι καλώς καμωμένα, λένε τώρα που θα πάνε να γευματίσουν και με ποιους..Να κλειστούν και άλλες συμφωνίες, κάτω από το τραπέζι..ξέρετε τώρα…Συμφέροντα..

Τι σκέφτηκε άραγε ο Αμερικάνος πριν βουτήξει στο κενό ; Τι σκέφτηκε ο Αφγανός όταν είδε να ανοίγει κάτω από τα πόδια του το αεροπλάνο ; Σίγουρα όχι που θα έτρωγαν στην συνέχεια..

Η ώρα της ιστορικής φωτογραφίας για τους χαμογελαστούς κύριους και κυρίες. Ίσιο το κορμί. Χαμόγελα από όλους και κλικ ! Τέλεια!

Ένας άνθρωπος πέφτει από τους Δίδυμους Πυργους! Με το κεφάλι προς τα κάτω! Όπως όταν γεννήθηκε! Κλικ! Άλλη ιστορική φωτογραφία!

Δυο άνθρωποι πέφτουν από τις ρόδες ενός αεροπλάνου στο αεροδρόμιο της Καμπούλ! Η φωτογραφία είναι τόσο μακρινή που δεν βλέπεις αν φεύγουν με τα πόδια ή το κεφάλι. Κρίμα σαν αρθρογράφος δεν μπορείς να γράψεις από το άνετο σπιτάκι σου κάτι συγκινητικό και πιασάρικο όπως για τον άλλον…Τι να γίνει!  Κλικ! Άλλη μια ιστορική φωτογραφία!

Τρία ιστορικά κλικ ! Δολοφόνοι και θύματα!

Τα σώματα θα έπεσαν στο έδαφος με τέτοια σφοδρότητα που θα πέθαιναν σίγουρα ακαριαία. 

Πιο σπλαχνικός ο Θάνατος με τους ανθρώπους παρά οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Τόσο ο Αμερικάνος, όσο και ο Αφγανός έφυγαν μέσα σε μια λίμνη αίματος. Μια κόκκινη λίμνη που αν την έβλεπες χωρίς σώμα και χωρίς να σου πω χώρα, δεν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιου αίμα είναι ποιου.. Το αίμα είναι ίδιο..

Καθώς τα σώματα απομακρύνονται και οι μάνικες καθαρίζουν το αίμα, ας γυρίσουμε πίσω σε αυτά τα γεύματα των κύριων και κυρίων..

Παρατήρησε προσεχτικά τα χέρια τους.. 

Φαίνονται καθαρά έτσι δεν είναι.. Ενυδατωμένα με καλοκομμένα νύχια..Καθαρά.. Κοίταξε όμως πιο προσεχτικά..Κοίτα με τα μάτια της ψυχής σου.. Σαν να κοκκινίζουν λίγο τώρα ε; Σαν να αφήνουν πάνω στις πετσέτες και στα ποτήρια τους καθώς τα αγγίζουν μικρά ροζ αποτυπωματα δακτύλων..Που όλο και κοκκινίζουν..

Κοίτα προσεχτικά τα χέρια τους και μην σηκώσεις το βλέμμα σου από αυτά.. Τα βλέπεις που γίνονται όλο και πιο κόκκινα ε; Μην ανησυχείς δεν έχουν τραυματιστεί..Δεν είναι το δικό τους αίμα αυτό που τρέχει τώρα …Αυτό που στάζει πάνω στο τραπεζομάντηλο και στα ρούχα τους..

Αν δεν με πιστεύεις κοίτα τα πρόσωπα τους πόσο ευχάριστα είναι..Ξέρουν πως τα χέρια τους στάζουν αίμα, μα δεν τους νοιάζει.. Κόβουν το φαγητό τους και το φέρνουν στο στόμα τους ευτυχισμένοι και μακάριοι ενώ το αίμα του Αμερικάνου, του Αφγανού και τόσων άλλων τρέχει στα χέρια τους.

Αν δεν το δεις, δεν θα σταματήσει να συμβαίνει..Πιθανόν να είναι αύριο το δικό σου αίμα.
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr