Του Γιάννη Ραγκούση: Το περί δικαίου αίσθημα απρόβλεπτος παράγοντας

Του Γιάννη Ραγκούση 

Υπάρχει κάτι καινούργιο, μια νέα δύναμη που κινεί τις εξελίξεις. Αυτή η κινητήριος δύναμη είναι το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών το οποίο είναι βαθιά προσβεβλημένο και βαριά τραυματισμένο.

Όταν ένα έθνος κράτος δίνει μάχη επιβίωσης, το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών είναι ο ακρογωνιαίος λίθος, είναι η πλέον θεμελιώδης, κρίσιμη και αποφασιστική παράμετρος για να συμμετάσχει κανείς σε μια εθνική προσπάθεια άρα για να κερδηθεί μια τέτοια μάχη. Περισσότερο από ποτέ άλλοτε, σήμερα με απόλυτο τρόπο ισχύει το «ή όλοι ή κανένας».

Ας πούμε επιτέλους λοιπόν την αλήθεια, ας είμαστε ειλικρινείς. Η γενικευμένη συναίσθηση αδικίας, ναι, είναι απολύτως δικαιολογημένη.
Ας μπούμε στη θέση ενός από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ξαφνικά κατέρρευσε η ζωή του και ας παρακολουθήσουμε το θρίλερ μέσα από τέσσερις πράξεις:

Πράξη πρώτη: Οκτώβριος 2012 και μέχρι σήμερα.

Αποκαλύπτεται η διαρκής μη αξιοποίηση της κάθε λίστας Λαγκάρντ. Υπάρχει τίποτε πιο άδικο από το να σου λένε ότι την ώρα που έπρεπε να σου χαλάσω τη ζωή για να σωθεί η χώρα, την ίδια ώρα είχα στα χέρια μου μια τέτοια λίστα – μεταξύ των τόσων που υπάρχουν – που με διάφορες απίστευτες και προσβλητικές για τη νοημοσύνη δικαιολογίες δεν έλεγξα;
Όπως και δεν ελέγχω τα δισεκατομμύρια Ευρώ που εμβάστηκαν στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια της κρίσης;

Πράξη δεύτερη: Ιανουάριος 2013.

«Πες μου τους φορολογικούς σου συντελεστές να σου πω ποιος είσαι».

Και αν είναι φοροέγκλημα ότι το 8% των μισθωτών καταβάλει το 70% του φόρου εισοδήματος τότε τι είναι το παρακάτω αν δεν είναι το μεγαλύτερο φορολογικό σκάνδαλο -πιθανώς παγκοσμίως- αυτό που συντελέστηκε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2013 με την υπερψήφιση των νέων φορολογικών συντελεστών .

Από τότε και μετά, για να μετατρέψει σε προσωπικό του εισόδημα ένας επιχειρηματίας τα κέρδη της επιχείρησής του, τα οποία σχεδόν αποκλειστικά προέρχονται σε αυτήν την οικονομική συγκυρία από τις περικοπές των μισθών των εργαζομένων- κι αυτό είναι το εξωφρενικά άδικο και ανήθικο – καταβάλει πλέον μόλις 10% φόρο από 25% που είχαμε καθιερώσει το 2010!

Την ίδια ακριβώς στιγμή που ο μέσος φόρος εισοδήματος για τους εργαζόμενους ξεκινάει από 26% αφενός και αφετέρου για τις επιχειρήσεις ως νομικές και οικονομικές οντότητες ο φόρος αυξήθηκε από 20% σε 26% πάλι τον Ιανουάριο του 2013.

Πράξη τρίτη: Νοέμβριος 2013.

Είναι δυνατόν, ειδικά αυτήν την εποχή, να παραχωρείς περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού , όπως είναι οι άδειες ψηφιακής εκπομπής των καναλιών, χωρίς να λαμβάνεις αντίτιμο. Με προκλητική ιδιοτέλεια να εξαγοράζεις ουσιαστικά έτσι την ευνοϊκή σου μεταχείριση από τα δελτία των 8.

Επίσης, είναι δυνατόν να επιτρέπεις ακόμη και την πώληση δημόσιας τηλεοπτικής άδειας όπως του 902 από το ΚΚΕ, ενώ αυτή είναι περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στο κοινωνικό σύνολο, και μάλιστα να εγκρίνεις το οικονομικό αποτέλεσμα αυτής της εμπορικής πράξης να μην οδηγείται στα δημόσια ταμεία αλλά στο κομματικό ταμείο του ΚΚΕ;

Πράξη τέταρτη: Ιανουάριος 2013, Νόμος 4110.

«Εξαιρετικά απαλλάσσονται από το φόρο κληρονομιών οι μεταβιβάσεις πλοίων, μετοχών ή μεριδίων ημεδαπών ή αλλοδαπών εταιρειών που έχουν στην ιδιοκτησία τους πλοία υπό ελληνική ή ξένη σημαία άνω των χιλίων πεντακοσίων (1.500) κόρων ολικής χωρητικότητας καθώς και των μετοχών ή μεριδίων εταιρειών χαρτοφυλακίου (holding companies)». Προσέξτε, κι όλα αυτά ενώ κανείς Έλληνας δεν εξαιρείται από την υποχρέωση καταβολής φόρου κληρονομιάς.

Και μια και αναφερόμαστε στους έλληνες εφοπλιστές και στον κ. Σαμαρά να αναφερθούμε και στους έλληνες φαρμακοβιομηχάνους και στον Σύριζα.

Γιατί όταν το κοινωνικό συμφέρον πρέπει να αρθεί υπεράνω των εφοπλιστών έτσι πρέπει να αρθεί και υπεράνω των φαρμακοβιομηχάνων και να μειωθούν οι τιμές των γενοσήμων, των ταξιτζήδων και να ανοίξει το επάγγελμά τους, των γαλακτοβιομηχάνων κ.ο.κ.

Η μεγάλη αλήθεια που δεν συμφέρει γιατί σπάει το εθνικό μας στερεότυπο.

Καμία από τις παραπάνω δεν είναι μνημονιακή επιλογή ούτε αποτελούσε διεθνή υποχρέωση της χώρας. Είναι εξωμνημονιακές αποφάσεις, απολύτως συνειδητές, κοινωνικά άδικες και πολιτικά απολύτως ανήθικες. Και επειδή ακούγεται πως όταν βγουν στο εξωτερικό οι εκπρόσωποι της τρόικας μιλούν για διαπλεκόμενη κυβέρνηση να τονίσω πως όλες οι παραπάνω αποφάσεις έχουν ληφθεί με την έγκριση της τρόικας. Όπως και όλες οι παραπάνω αποφάσεις λαμβάνονταν την ώρα που η κα Μέρκελ είχε αρχίσει το διεθνή δοξαστικό για τον κομματικό της φίλο δήθεν μεγάλο μεταρρυθμιστή κ. Σαμαρά.

Όμως στη Γερμανία της κας Μέρκελ που όχι μόνον δεν είναι χρεοκοπημένη αλλά είναι οικονομικά πανίσχυρη, ο φόρος που κάθε μέτοχος – επιχειρηματίας πληρώνει για να μεταφέρει στον προσωπικό του λογαριασμό τα κέρδη της επιχείρησής του είναι 25% κι όχι 10% που πληρώνει στην Ελλάδα του κ. Σαμαρά.

Στη Γερμανία της κας Μέρκελ κανείς δεν διανοείται να χαρίσει δημόσια περιουσία για λόγους προσωπικής ιδιοτέλειας και βεβαίως κανείς Γερμανός μεγαλοβιομήχανος δεν απαλλάσσεται από το φόρο κληρονομιάς που πληρώνουν οι Γερμανοί πολίτες.

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα είναι κυριολεκτικά δραματικό και δεν συνοψίζεται ούτε εμπίπτει στο κλασικό και υπερχρησιμοποιημένο πια γκραμσιανό σχήμα για το παλιό που πέθανε και το νέο που ακόμη δεν έχει γεννηθεί. Μετά τον Ιούνιο του 2012 αυτό που συντελείται στον τόπο μας σε επίπεδο δομών δεν είναι ο θάνατος αλλά δυστυχώς η αναβίωση- η νεκρανάσταση του «παλιού» και μάλιστα με χυδαίο πολιτικά τρόπο.

Ποια είναι η χυδαιότητα;

Είναι το γεγονός πως η σημερινή κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη το φόβο τις πλειοψηφίας των Ελλήνων, που έχουν συνειδητοποιήσει πως δεν πρέπει η Ελλάδα να εγκαταλείψει τη ζώνη του Ευρώ, προτάσσει το μνημόνιο ως προκάλυψη και ως αντιπερισπασμό, ως φύλλο συκής για να κρύψει πίσω από αυτό την εκτέλεση συμβολαίων διαπλοκής, κατάφωρης παραβίασης του δημοσίου συμφέροντος καθώς και προκλητικής εξυπηρέτησης ταξικών συμφερόντων.

Ναι, καθημερινά και την ώρα που εκατομμύρια Έλληνες φτωχαίνουν, που χιλιάδες Έλληνες, νέοι και νέες μεταναστεύουν που συντελείται υποτίμηση στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων δεν είναι δυνατόν να συντελείται η υπερτίμηση, να «φτιάχνονται» ξανά για τα επόμενα 50 χρόνια οι μικρές ολιγαρχίες, πολιτικών κι επιχειρηματιών της μεταπολίτευσης. Γι’ αυτό η σημερινή κυβέρνηση έχει απολέσει κάθε ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να πειράξει πλέον τη ζωή έστω και ενός έλληνα πολίτη. Με απολύσεις, μειώσεις εισοδημάτων, γελοίες διαθεσιμότητες και αντιδημοκρατικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για ξαφνικούς θανάτους ή-ξαφνικές εκτελέσεις συμβολαίων διαπλοκής. Στο τέλος του μνημονίου δεν είναι δυνατόν εκατομμύρια Ελλήνων να είναι χαμένοι και μόνον οι έλληνες ολιγάρχες της μεταπολίτευσης να είναι κερδισμένοι. Αυτοί δηλαδή στους οποίους χρωστάει το πολιτικό κατεστημένο και οι οποίοι βεβαίως δεν είναι ούτε οι νέοι επιχειρηματίες, ούτε οι νέοι επιστήμονες, ούτε οι νέοι αγρότες.

Δεν είναι δυνατόν η κρίση να είναι κρίση για τους πολλούς και ευκαιρία για λίγους.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr