Με τις σκληρές αλήθειες του, είναι μια γροθιά στο πρόσωπο όλων εκείνων που κάνουν πως δεν βλέπουν το δράμα των μεταναστών, αλλά και στο πρόσωπο των “φιλάνθρωπων” οργανώσεων -μεταναστών και μη- που δεν χάνουν ευκαιρία να μεταφράσουν σε χρήμα τα κροκοδείλια δάκρυά τους για την ανθρώπινη δυστυχία… Είναι επίσης μια γροθιά στο πρόσωπο κάποιων παλιών μεταναστών, έτοιμων πάντα να εκμεταλλευτούν τους αναξιοπαθούντες συμπατριώτες τους – και όχι μόνο.
Τέλος, είναι μια γροθιά στο πρόσωπο της Λερναίας Ύδρας του καπιταλισμού, ο οποίος, μέσω των πολέμων που εξαπολύει και των συνθηκών που διαμορφώνει με τους βάρβαρους σχεδιασμούς του, πέρα από τις εκατόμβες θυμάτων που προκαλεί, αναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Με τα λόγια του συγγραφέα, “ο μετανάστης είναι της γης ο κολασμένος. Μια φορά μετανάστης, μια ζωή μετανάστης”. Κι εμείς, δανειζόμενοι τα λόγια του Ναζίμ Χικμέτ, θα προσθέταμε ότι όπως όλοι οι καταπιεζόμενοι έτσι και ο μετανάστης “είναι ένας άνθρωπος που τον ‘μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε”…
