Έγιναν τα αποκαλυπτήρια του γλυπτού για την Αρλέτα

Μπορεί σε λίγους μήνες να συμπληρώνονται τρία χρόνια από τη μέρα που η Αρλέτα εγκατέλειψε τα εγκόσμια, τελετές όμως σαν τη σημερινή, φανερώνουν πως αν μη τι άλλο, όχι μόνο μια καλλιτέχνιδα του διαμετρήματος της δεν ξεχνιέται, αλλά αντιθέτως η αγάπη του κόσμου γι’ αυτήν φουντώνει ολοένα και περισσότερο! 

Λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι, την κανονισμένη ώρα της εκδήλωσης, ένα μικρό πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθεί στα Εξάρχεια, γωνία Καλλιδρομίου και Δεληγιάννη, εκεί που η Αρλέτα πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, από τους δικούς της μέχρι τους φαν της, αλλά και περίοικοι των Εξαρχείων που απαθανάτιζαν το event με τα κινητά τους απ’ τα μπαλκόνια τους. 

Εκεί ήταν ο Κυριάκος Ρόκκος, ο φίλος της Αρλέτας από τα φοιτητικά τους χρόνια στην Καλών Τεχνών, που φιλοτέχνησε το γλυπτό. Ο δημοσιογράφος – ερευνητής Γιώργος Τσάμπρας, που προλόγισε. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός Σιδερής Πρίντεζης, η συγγραφέας Παυλίνα Παμπούδη, η πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου, ο ηθοποιός Ρήγας Αξελός, ο σκηνοθέτης Στέλιος Κρασανάκης, ο ηχολήπτης Παναγιώτης Πετρονικολός, αλλά και μία εκπρόσωπος του Δήμου Αθηναίων. Κι από τη μουσική οικογένεια, ο Χρήστος Θηβαίος που τραγούδησε με την κιθάρα του, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο πιανίστας Τάκης Φαραζής, η ερμηνεύτρια Μαριαστέλλα Τζανουδάκη και, φυσικά, ο Γιώργης Χριστοδούλου, που μαζί με την Άννα Σταματοπούλου, την επιστήθια φίλη της Αρλέτας, διοργάνωσαν την όλη εκδήλωση. 

Στη σύντομη ομιλία του, ο Τσάμπρας αναφέρθηκε στην τελευταία συνάντηση του με την Αρλέτα, το 2015 στο Βεάκειο Θέατρο του Πειραιά, ενώ διάβασε σημαδιακές φράσεις της από συνεντεύξεις που του είχε δώσει μέσα στα χρόνια. Αμέσως μετά ο γλύπτης Κυριάκος Ρόκκος μοιράστηκε μνήμες από τη σχολή Καλών Τεχνών στη δεκαετία του 1960: «Γεια σου, Τζόαν Μπαέζ» έλεγε τότε στην Αρλέτα, όποτε την έβλεπε. «Γεια σου, Ροντέν» του απαντούσε εκείνη! Γινόταν συνέχεια αυτό, ώσπου η επιτυχία ενός τραγουδιού του Νίκου Χουλιαρά, έκανε την Αρλέτα γνωστή στο πανελλήνιο απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Έκτοτε, ο Ρόκκος της φώναζε «Γεια σου, Αρλέτα», η ίδια όμως εξακολουθούσε να τον αποκαλεί «Ροντέν»! 

Αυτό που είχε σημασία και που το έθιξε επίσης ο Τσάμπρας στον πρόλογο της εκδήλωσης, ήταν η «φύση» του γλυπτού, που προξένησε ποικίλα σχόλια στο διαδίκτυο. Άλλοι περίμεναν να δουν προτομή της Αρλέτας, άλλοι κάποιο άγαλμα της, ο Ρόκκος όμως εξήγησε πως το συγκεκριμένο έργο του ήταν μια παραγγελία της καλλιτέχνιδας, που’χε ξεκινήσει να το φτιάχνει, ενόσω εκείνη ζούσε. «Κάποια στιγμή μου είχε ζητήσει μια βρυσούλα για το μπαλκόνι της» είπε ο Ρόκκος, «κι όλο έλεγα ότι θα της το φτιάξω, μα όλο το αναβάλαμε». Να που τώρα το γλυπτό ολοκληρώθηκε και θα’ναι για πάντα εκεί, στο κέντρο της πόλης, να μας τη θυμίζει! 

Δυο λόγια είπε η συγκινητική Ζωή Κωτούλα, η αδερφή του αείμνηστου Κώστα Κωτούλα, του ανθρώπου που είχαν ανακαλύψει μαζί με τον Γιώργο Παπαστεφάνου την Αρλέτα στα μέσα του ’60. Θυμήθηκε την τελευταία της Πρωτοχρονιά στο σπίτι τους, που απέκτησε σχεδόν συμβολική σημασία, σαν η Αρλέτα να επέστρεφε στα παλιά της λημέρια με τους πιο δικούς της ανθρώπους, λίγο πριν το βιολογικό της τέλος. Όσο για την εκπρόσωπο του Δήμου Αθηναίων, όταν πήρε το λόγο, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τη ρώτησαν για ποιο λόγο ο Δήμαρχος αυτοπροσώπως δεν προσήλθε στην εκδήλωση. 

Με το τραγούδι αμέσως μετά η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο! Ο βέρος Εξαρχειώτης Χρήστος Θηβαίος μίλησε κι αυτός για την πρώτη τους γνωριμία με την Αρλέτα και τα λόγια που του’χε πει και που τα κρατάει ακόμα σαν πολύτιμες συμβουλές. Τραγούδησε τη «Μπαλάντα του πάρκου» από το «Ένα καπέλο με τραγούδια», το άλμπουμ με δικά της τραγούδια, που η ίδια η Αρλέτα ξεχώριζε απ’ όλες τις δουλειές της, αλλά αμέσως μετά κάλεσε τον Λάκη Παπαδόπουλο να πουν μαζί τα «Ήσυχα βράδια». 

Ο Λάκης Παπαδόπουλος προλόγισε το κομμάτι, πληροφορώντας μας πως εκεί βρέθηκε κάπως ξώφαλτσα, εξ ου και δεν ήταν έτοιμος για τραγούδι. Αναφέρθηκε με λόγια σπαραξικάρδια στη μούσα του, «Έχασα την ερμηνεύτρια μου» είπε χαρακτηριστικά, και συνεχάρη τον Κυριάκο Ρόκκο για το γλυπτό του, προτού χειροκροτηθεί και αρχίσουν με τον Θηβαίο να τραγουδούν τους πρώτους στίχους: «Ακόμα κι αν φύγεις…» Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν το τελείωσαν μόνοι τους το τραγούδι. Μαζί τους τραγούδησαν και όλοι οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι, προσπαθώντας κάποιοι να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους…

Η λιτή αυτή τελετή διήρκεσε μία ώρα περίπου. Δεν ξέρω αν η Αρλέτα ήταν κάπου εκεί και παρακολουθούσε το τι γινόταν – άκουσα να το λένε, ποιητική αδεία, πολλοί απ’ τους παρευρισκόμενους – επειδή εγώ όμως στερούμαι κάθε μεταφυσικής, πιστεύω απλά πως ήταν μία μικρή σεμνή γιορτή από φίλους της, που της άξιζε απόλυτα. Όταν όλοι έφυγαν και η μικρή πλατεία άδειασε, κόλλησα με την αναγραφή του ονόματος της πάνω στη μαρμάρινη πλάκα: «Αρλέτα 1945 – 2017» με τον δικό της καλλιγραφικό τρόπο. Κι από πάνω δυο λόγια μόνο, δικά της πάλι: «Πατρίδα μου τα Εξάρχεια».