Εδώ δε χωρούν οπαδικά…

Η εξομολόγηση του Σπύρου Μαραγκού, του παλαίμαχου διεθνή ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού, του Πανιωνίου και του ΠΑΟΚ ήταν συγκλονιστική. Ο τέσσερις φορές πρωταθλητής Ελλάδας μίλησε χωρίς περιστροφές για τη σπάνια εκφυλιστική νόσο που αντιμετωπίζει και στο φινάλε της δήλωσής του, απηύθυνε ένα μήνυμα προς τους Έλληνες οπαδούς. Ένα μήνυμα που θυμίζει σε όλους αυτό που συχνά αμελείται. Στο τέλος της ημέρας, οι επαγγελματίες αθλητές, όση λάμψη κι αν εκπέμπουν, όσα χρήματα κι αν έχουν βγάλει στην καριέρα τους, είναι άνθρωποι. Άνθρωποι με συναισθήματα, που προσβάλλονται από ασθένειες σωματικές και ψυχικές, άνθρωποι που αργά ή γρήγορα θα δουν τη χρυσόσκονη να εξαφανίζεται και θα επιστρέψουν στη «κανονική» ζωή. 

«Τέλος θα ήθελα να απευθυνθώ στους οπαδούς, όποιο χρώμα φανέλας κι αν υποστηρίζουν. Όταν πάτε στο γήπεδο για να δείτε την αγαπημένη σας ομάδα, πολλές φορές βρίζετε με ακατανόμαστες εκφράσεις και εκτοξεύετε ασύλληπτες κατάρες σε εμάς τους αθλητές και προπονητές. 

Σκεφτείτε πως κι εμείς είμαστε απλοί και ευάλωτοι άνθρωποι όπως όλοι. Έχουμε οικογένεια, παιδιά, σύζυγο, γονείς και δεν αξίζουμε όλο αυτό τον οχετό λάσπης που μας εκτοξεύετε. Κάνουμε ένα επάγγελμα που έχει ημερομηνία λήξης και μάλιστα άγνωστη και πολλές φορές σύντομη. 

Μοιραζόμαστε μαζί σας τα όνειρα και την αγάπη σας για την ομάδα, και δεν αξίζουμε τέτοιες συμπεριφορές. Έχω δει πολλές φορές που συμβαίνει κάτι τραγικό σε κάποιον, να δηλώνετε τη στήριξή σας και να λέτε «εδώ δε χωρούν οπαδικά». Θα ήθελα να σας πω, πως αυτού του είδους τα «οπαδικά» δε χωρούν γενικότερα στην ανθρώπινη συμπεριφορά».

Δεν είναι ανάγκη να πάει κάποιος στο γήπεδο, για να καταλάβει το μάθημα του Σπύρου Μαραγκού. Από σχόλια στα site ή στα Social Media, το μίσος και οι κατάρες που πέφτουν σε έναν επαγγελματία ποδοσφαιριστή ή σε κάποιον που τολμά να κρυφοκοιτάξει από τις παρωπίδες σοκάρουν. Κι όταν τα καμένα μυαλά βρεθούν τετ-α-τετ με τον αντίπαλο, πάντα φυσικά με την προστασία ενός κάγκελου ή χαμένοι στη μάζα, ξεστομίζουν όλα αυτά που ο Μαραγκός λέει ότι δεν χωρούν γενικότερα στην ανθρώπινη συμπεριφορά.

Φυσικά, όλο αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Τον Ιανουάριο του 2018 η ίδια η Γουέστ Χαμ είχε καταγγείλει οπαδό της που έβριζε το νεκρό παιδί του Τζέικ Λίβερμορ. Από ένα σημείο και μετά οι περισσότεροι σηκώνουν τις δικές τους ασπίδες και μαθαίνουν να μην δίνουν σημασία σε αυτά που ακούν ή βιώνουν. Όμως κάποια στιγμή ξεσπούν. Όπως έκανε ο Γκρανίτ Τζάκα, όταν άκουσε τους οπαδούς να εύχονται να πάθει καρκίνο η κόρη του. Η διαφορά με την Ελλάδα είναι πως εκεί συνήθως αποτελούν εξαιρέσεις. Δεν είναι η κανονικότητα. Και σίγουρα καταπολεμούνται από τις ίδιες τις ομάδες. Δεν καλλιεργούνται από αυτές.

Πριν από δύο εβδομάδες, η εξαιρετική τηλεοπτική εκπομπή «Football Stories» που προβάλλεται στον ΑΝΤ1 είχε θέμα το ποδόσφαιρο στην Κολομβία και το ντέρμπι του Μεδεγίν, το περίφημο «Clasico Paisa» ανάμεσα στην Ατλέτικο Νασιονάλ και την Ιντεπεδιέντε Μεδεγίν. Οι παρουσιαστές έπεσαν από τα σύννεφα όταν αντίκρισαν ένα γήπεδο χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα, σε μια χώρα με ιστορικό βίας σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας. Όταν είδαν οπαδούς και των δύο ομάδων να πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο, να στήνουν τα δικά τους πάρτι στις δύο πλευρές πριν τον αγώνα και μια παράσταση με κλασική ατμόσφαιρα Λατινικής Αμερικής κατά τη διάρκεια του ντέρμπι. Με τραγούδια, χρώματα, μουσική. Χωρίς ίχνος βίας. Στην Κολομβία, τη χώρα που στην Ελλάδα χρησιμοποιείται συχνά για να παρομοιάσει καταστάσεις εξτρεμισμού, οι αρμόδιοι φορείς σε συνεργασία με τους σκληροπυρηνικούς των δύο ομάδων έχουν βρει τρόπο επικοινωνίας, γίνονται συναντήσεις πριν τα ντέρμπι και την ημέρα του αγώνα δεν ανοίγει ρουθούνι.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε στην κάμερα ένα από το πρωτοπαλίκαρα της κερκίδας: «Αυτό συμβαίνει γιατί είχαμε 80 χρόνια εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος τελείωσε πριν 4-5 χρόνια. Και 30 χρόνια πολέμου μαφίες, των ναρκεμπόρων και του Πάμπλο Εσκομπάρ. Επομένως, όλοι εμείς εδώ, οι κόκκινοι και οι πράσινοι, κουρασμένοι από όλα αυτά, κουρασμένοι να βλέπουμε να πεθαίνουν φίλοι, αδέρφια, θείοι, παππούδες, είπαμε κάποια στιγμή φτάνει με τον πόλεμο. Ποδοσφαιρικό αγώνα βλέπουμε, πρέπει να ενωθούμε. Αυτό δεν συνέβη ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Βραζιλία, ούτε στην Αγγλία, όπου υπάρχει χουλιγκανισμός. Τον θεωρώ μια ανοησία για να το παίξει κάποιος μάγκας. Μάγκας είσαι άμα έχεις ζήσει σε αυτές τις γειτονιές με θάνατο, βία και αίμα. Γι΄ αυτό κουραστήκαμε και είπαμε “ας δούμε ποδόσφαιρο ειρηνικά και αδελφωμένα”».

Επιστροφή στην ελληνική αθλητική πραγματικότητα το Σαββατοκύριακο που πέρασε, για ένα ρεσιτάλ ακραίων αντιδράσεων. Από την αίθουσα Τύπου της Ξάνθης και το υβριστικό επεισόδιο στελέχους του Ολυμπιακού με δημοσιογράφο, στις εκατέρωθεν επιθέσεις ανάμεσα σε Ολυμπιακό, Ξάνθη, Βόλο και ΠΑΟΚ, στον πρόεδρο ΠΑΕ που μπήκε στον αγωνιστικό χώρο. Είναι αναρτημένες στο χάος του ελληνικού ίντερνετ για όποιον θέλει να τις μελετήσει, ας μην τις αναπαράγουμε εδώ. Ξανά υπονοούμενα για διαιτησίες, για ομάδες-παραρτήματα, για δικαστικές υποθέσεις. Κι έπειτα, η ίδια μάχη στα περισσότερα ΜΜΕ, ανάλογα με την πλευρά που το καθένα έχει επιλέξει. Ο απόηχος όλων όσων έγιναν είναι πως για μια ακόμα αγωνιστική ελάχιστοι ασχολούνται με τα όσα συνέβησαν μέσα στο γήπεδο, παρά μόνο με τις διαμάχες των μεγαλοϊδιοκτητών και των πιστών τους αυλικών.

Δεν είναι αναγκαίο να φτάσει κανείς στο μηδέν, όπως στη χώρα της Νότιας Αμερικής, για να αρχίσει να αλλάζει πορεία. Για να μη «χωρούν οπαδικά» όμως στις κερκίδες και στους δρόμους, για να «δούμε ποδόσφαιρο ειρηνικά και αδελφωμένα» όπως οι βασανισμένοι Κολομβιανοί, είναι αναγκαίο πρώτα από όλα οι συμπεριφορές και οι νοοτροπίες αυτές να μη χωρούν στις ίδιες τις διοικήσεις των συλλόγων και σε εκείνους που κάνουν κουμάντο στο ποδόσφαιρο. Στους ίδιους τύπους που χυδαία, επίσημα, ανεπίσημα ή παρασκηνιακά, πυροδοτούν τις εντάσεις, εκκολάπτουν τη βία. Ξεφτιλίζουν το ίδιο το προϊόν το οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν. Δυστυχώς, αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο και την πραγματική του μαγεία. 

Μόνο να μην ξεχάσουν την επόμενη φορά που κάποια κατάρα θα γίνει πραγματικότητα ή που κάποιος τυφλωμένος από το μίσος φανατικός μπήξει βαθιά και επαναλαμβανόμενα το μαχαίρι, να καταδικάσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται…