Ο Χρήστος Γραμματίδης είχε αγγίξει πολλούς ανθρώπους περιγράφοντας τη σκληρή του μάχη με το λέμφωμα, πάντα με τρυφερότητα και γενναιότητα και συχνά χρησιμοποιώντας ως όπλο απέναντι στην αρρώστια το κοφτερό του χιούμορ.
Σε συνέντευξή του στο amagi είχε περιγράψει τις σκέψεις του από τη στιγμή της διάγνωσης:
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω, αλλά φοβάμαι τον πόνο και την κατάρρευση. Δεν ήθελα να υποφέρω, να γίνω σκελετός και να μην μπορώ να κουνηθώ. Σε σκέψεις περί αδίκου δεν μπήκα ποτέ. Και θα ήταν και γελοίο. Δηλαδή θα ήταν δίκαιο να αρρώσταινε κάποιος άλλος; Υπάρχει δίκαιη αρρώστια; Εφόσον είμαστε θνητοί, παίζουν κι αυτά.
Τουλάχιστον εγώ ζω στη Δύση του 21ου αιώνα, όπου έχουμε φάρμακα και θεραπείες. Αυτός που έχει λέμφωμα στο Μπουρούντι, ξέρω γω, τι να πει για αδικία; (…)
Σήμερα σκέφτομαι ότι με νοιάζει τελικά αν θα πεθάνω. Δεν θέλω, είναι νωρίς. Επιμένω ότι δεν θέλω να γεράσω πολύ, να γίνω ραμολί, αλλά τα 35 δεν μου φτάνουν. Θέλω αλλά τόσα σίγουρα. Δεν φοβάμαι τόσο, εξοικειώνεσαι σιγά-σιγά, αλλά κάποιες στιγμές νιώθω ότι έχω κουραστεί. ’Ντάξει, ανθρώπινο…»
«Χωρίς τη στήριξη που έχω από σύντροφο, οικογένεια, φίλους και γιατρούς, θα είχα πεθάνει ήδη. Δεν έμεινα λεπτό μόνος, δεν με έχουν αφήσει στιγμή. Το δεύτερο που θέλω να πω είναι αλληλένδετο με το πρώτο: έχω δει στο νοσοκομείο πώς περνάνε αυτήν την αρρώστια οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Είναι απάνθρωπο, αβάσταχτο. Μην αφήνετε τους ανθρώπους μόνους. Στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια…»
Το τελευταίο του ποστ ήταν για τον Παναθηναϊκό, την ομάδα που προφανώς του έδωσε χαρά μέσα στο σκοτάδι της αρρώστιας.
Λίγες μέρες νωρίτερα είχε γνωστοποιήσει ότι η κατάσταση της υγείας του χειροτέρεψε, καθώς βρέθηκαν κι άλλες καρκινικές εστίες.
Ο Χρήστος Γραμματίδης έδωσε πολύ γενναία μάχη με έναν προσωπικό τρόπο, χωρίς να χάσει ούτε στιγμή το κουράγιο του και το ανατρεπτικό του χιούμορ.
