Γράφει ο Χάρης Χεϊζάνογλου*
Δεν μπορείς να συγκρίνεις τις συνθήκες που επικρατούν σε σχεδιασμένο χώρο με αυτές που υπάρχουν σε έναν ασχεδίαστο. Η αναλογία που επιχειρεί ο Μάνος βέβαια πάσχει και κάπου αλλού, στο ότι ο ίδιος μάλλον δεν έχει πάει ποτέ στο ΟΑΚΑ.
Όταν το ΟΑΚΑ είναι γεμάτο, για να αδειάσει το ίδιο και η περιοχή γύρω από αυτό θέλει 1,5 ώρα, δηλαδή όσο χρόνο πήρε στη φωτιά να φτάσει από τον Νέο Βουτζά στο Μάτι. Μάλιστα αυτός ο χρόνος με τον κόσμο να φεύγει οργανωμένα, γνωρίζοντας δηλαδή πότε να φύγει, προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί για να πάρει το αυτοκίνητό του ή το τρένο, κινούμενος σε διαφορετικές κατευθύνσεις, σε περισσότερους από έναν μεγάλους δρόμους με προτεραιότητα, με μέσα συγκοινωνίας και ηλεκτρικό, και κυρίως χωρίς να κοιτάζει πίσω του για το αν πήρε φωτιά το σπίτι του ή να προσπαθεί μέχρι τελευταία στιγμή να το σώσει.
Στην άλλη περίπτωση, αρκεί να κάτσουμε να μετρήσουμε για να καταλάβουμε πόσο ανέφικτο είναι το εγχείρημα της εκκένωσης μέσα στους αναγκαίους χρόνους.
Για να διαφύγουν 15 χιλιάδες άνθρωποι στο πιο ευνοϊκό σενάριο (ακραία ευνοϊκό) απαιτούνται 3.750 αυτοκίνητα. Μια λωρίδα κυκλοφορίας αυτοκινητοδρόμου όπου η κίνηση είναι αδιάκοπη και ανεμπόδιστη, χωρίς bottlenecks (μποτιλιάρισμα) σε διασταυρώσεις κλπ, μπορεί να υποστηρίξει μια maximum ροή 2.000 αυτοκινήτων ανά ώρα. Σε μια περιοχή που πρακτικά έχει μία οδό διαφυγής (γι’αυτό λέμε για την απουσία σχεδιασμού) σε έναν δρόμο δύο λωρίδων ανά κατεύθυνση, τη Λεωφόρο Μαραθώνος, ακόμα και μια εκκένωση που θα ήταν σχεδιασμένη άψογα από πριν, θα απαιτούσε στο απόλυτα ιδανικό σενάριο και μόνο για τη διαφυγή των αυτοκινήτων (όπου κάθε αυτοκίνητο φεύγει αμέσως, γεμάτο επιβάτες χωρίς να εμποδίζεται από τίποτα και χωρίς να κολλάει σε στενούς δρόμους και διασταυρώσεις) minimum 1,5 – 2 ώρες. Αυτά θεωρητικά, στην πράξη ο καθένας μπορεί να προβάλλει αυτά τα μεγέθη στην πραγματική διάσταση, να προσθέσει τους χρόνους που απαιτούνται για την ειδοποίηση και την οργάνωση του πληθυσμού και να δει ότι οι χρόνοι είναι υπερδιπλάσιοι.
Από εκεί και πέρα ο καθένας δικαιούται να χρεώνει την ευθύνη όπου θέλει, και καλά κάνει. Μην φτάσει όμως η αναζήτηση της ευθύνης σε πολιτικά πρόσωπα, οι αυθαίρετες αναλογίες και το φαντασιακό του κάθε Μάνου, να λειτουργούν σαν κάλυψη για το δομικό πρόβλημα που διαχρονικά υπάρχει στον τρόπο που παράγεται το δομημένο περιβάλλον στην Ελλάδα.
Πρέπει να μπει φρένο, να μιλήσουμε επιτέλους για σχεδιασμό και να τον απαιτήσουμε με κάθε κόστος.
*Ο Χάρης Χεϊζάνογλου είναι Aρχιτέκτων Μηχανικός ΑΠΘ και MSc(hons) Architecture, TU Delft.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
