"Η στάχτη των περασμένων θολώνει τα τζάμια…"

Ένα ποίημα που ταιριάζει με την αμηχανία, τη θλίψη, την οργή αυτών των ημερών. 

Μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες που καθορίζουν σιγά σιγά τη ζωή σου,

ποια ζωή σου; Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου, τι έμεινε;

η στάχτη των περασμένων κάθεται στα έπιπλα, θολώνει τα τζάμια, τους καθρέφτες

και πάνω τους γράφω καμιά φορά τα ονόματα εκείνων που έφυγαν 

κι άλλοτε στέκομαι στο παράθυρο και κοιτάζω τους περαστικούς να πηγαίνουν στη λήθη

οι γυναίκες κλαίνε θυμούμενες τα ψιθυρισμένα λόγια από παλιά ειδύλλια

όλοι ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε έναν δρόμο, για να πάμε πού;

λοιπόν, πού ζήσαμε; ούτ’ εδώ, ούτ’ εκεί – φτηνά ξενοδοχεία σε μακρινές συνοικίες

με τα τραχωματικά λαμπιόνια, τους βρώμικους νιπτήρες όπου πάνω τους ακούμπησαν κι έκλαψαν, ανύποπτοι ακόμα

μελλοντικοί δολοφόνοι ή αυτόχειρες – 

Μια νύχτα του καλοκαριού, παιδί ακόμα, βγήκα απ’ το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο

κι όπως κοίταξα τον Ουρανό, Θεέ μου, τι απεραντοσύνη, πόσα άστρα, μ’ έπιασε πανικός. 

Από τότε ξέρω πως δε θα προφτάσω.