Δυσκολεύει ακόμα περισσότερο η απόκτηση ιθαγένειας για 200.000 παιδιά

 

Αυστηρότερα κριτήρια για το δικαίωμα αίτησης απόκτήσης της ελληνικής ιθαγένειας εισάγει νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, ικανοποιώντας τις επιταγές της απόφασης 60/2013 του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε δέκα άρθρα του “νόμου Ραγκούση” ως αντισυνταγματικά.

 

Συγκεκριμένα, οι μετανάστες δεύτερης γενιάς θα έχουν το δικαίωμα να αιτηθούν την ελληνική υπηκοότητα μόνο εφόσον ενηλικιωθούν κι έχουν ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση ή έχουν αποφοιτήσει από ανώτατα ιδρύματα (ΑΕΙ και ΤΕΙ), αφού προηγουμένως έχουν φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο.

 

Μένει να διευκρινιστεί αν τα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα θα έχουν σε κάθε περίπτωση το δικαίωμα αίτησης ή θα πρέπει να περιμένουν την ενηλικίωσή τους.

 

Η εξέλιξη αυτή έρχεται ως επιστέγασμα μιας σειράς πολιτικών πιέσεων που ασκούν όλο το προηγούμενο διάστημα συντηρητικοί κύκλοι στη χώρα. Ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου είχε δηλώσει το Μάιο του ’13 προϊδεάζοντας για την τροποποίηση που γίνεται τώρα: “ Αλλάζουμε τη φιλοσοφία. Δε δίνουμε ιθαγένεια με την ελπίδα να ενταχθεί ο αλλοδαπός στην ελληνική κοινωνία, αλλά την δίνουμε ως επιβράβευση της δικής του προσπάθειας”, δήλωση με σαφώς ρατσιστικό υπόβαθρο καθώς υπονοεί πως η ελληνική ιθαγένεια είναι κάτι σαν βραβείο κι άρα ανώτερη από άλλες. Άλλωστε από το Δεκέμβρη του ’12, με την γνωστοποίηση της απόφασης του ΣτΕ περί αντισυνταγματικότητας του νόμου 3838, ο κος Αθανασίου, ως αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών τότε, κατέστησε εν μέρει ανενεργό το νόμο με την απόφασή του για αναστολή των διαδικασιών κτήσης της ιθαγένειας. Οι ίδιοι κύκλοι υποστηρίζουν πως παρά τη δυνατότητα που έδινε ο νόμος Ραγκούση, μόνο 6.000 από τα 200.000 παιδιά μεταναστών προχώρησαν στην υποβολή αίτησης κι άρα στην πλειοψηφία τους δεν επιθυμούν να θεωρούνται Έλληνες.

 

Κι όμως. Πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτό το στατιστικό ως επιχείρημα όταν στην πλειοψηφία τους αυτοί οι άνθρωποι έχουν ζήτημα καθημερινής επιβίωσης κι αντιμετωπίζουν εχθρική συμπεριφορά από τις κρατικές υπηρεσίες και την Αστυνομία; Αν και με ατέλειες, ο ισχύων νόμος Ραγκούση (3838/2010) βρίσκεται σε θετική κατεύθυνση. Πρόκειται για το νομοθετικό προϊόν της πολιτικής βούλησης μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου της χώρας που έχοντας συνειδητοποιήσει τις αλλαγές που εκ των πραγμάτων συντελούνται στην ελληνική κοινωνία θέλησαν να δώσουν μια αναγκαία λύση στο πρόβλημα 200.000 περίπου παιδιών που βρίσκονται “στον αέρα”.