Δύο γκολ που θύμισαν τι πραγματικά είναι το ποδόσφαιρο

«Όταν βάζεις ένα γκολ τα πάντα μέσα σου απελευθερώνονται», είχε πει ο σπουδαίος Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής Ριβελίνο, εκ των πρωταγωνιστών της μεγάλης «Σελεσάο» που κατέκτησε το Μουντιάλ του 1970 και για πολλούς της κορυφαίας εθνικής ομάδας που εμφανίστηκε ποτέ στα παγκόσμια γήπεδα. Για τον «παππού» του ποδοσφαίρου, τον σπουδαίο Ουρουγουανό Εδουάρδο Γκαλεάνο, που παρομοίαζε το γκολ με οργασμό, ο ενθουσιασμός που προκαλείται κάθε φορά που η άσπρη μπάλα τραντάζει τα δίχτυα μοιάζει με μυστήριο η τρέλα.

Όπως κι αν βιώνει κανείς τη στιγμή που το τόπι περνά τη γραμμή της εστίας, η μοναδικότητα του συναισθήματος μοιάζει ασύγκριτη. Τόσο για τον ίδιο τον σκόρερ, όσο και για όλους εκείνους που την ίδια στιγμή μοιράζονται την έκρηξη του, γίνονται κοινωνοί της δικής του κορύφωσης και πανηγυρίζουν σαν να έχουν σκοράρει οι ίδιοι. Η στιγμή του γκολ είναι αρκετή για να διαγράψει μεμιάς όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι στιγμής σε έναν αγώνα, για να διώξει μακριά τη μιζέρια μιας ομάδας, μιας αναμέτρησης, μιας ποδοσφαιρικής ρουτίνας, ενός διαβρωμένου συστήματος. Και να κάνει τους πάντες να καταλάβουν πως τα συναισθήματα που γεννά το παιχνίδι με την μπάλα, είναι μοναδικά.

Το Σαββατοκύριακο το βασανισμένο ελληνικό ποδόσφαιρο έδωσε στον κόσμο δύο πολύ όμορφες αφορμές για να θυμηθούν τι πραγματικά σημαίνει η χαρά του γκολ. Τι πραγματικά μπορεί να προσφέρει η «ασπρόμαυρη θεά», ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων και αποτελέσματος, προς όλους όσοι κάποια στιγμή στη ζωή τους αισθάνθηκαν πως το παιχνίδι τους έκανε να αισθανθούν όπως ποτέ ξανά.

Η πρώτη ήρθε από τον σκόρερ του Βόλου στο ματς με τον ΠΑΟΚ, τον Γιάννη Κιάκο. Κόντρες, λάθη, μπερδέματα. Θαρρείς κι η μπάλα αποζητούσε να φτάσει στο αριστερό του πόδι και να πάρει τροχιά για τα δίχτυα, προκειμένου να του δώσει την αφορμή να αφιερώσει το γκολ σε ένα έναν πραγματικό μαχητή της ζωής.  «Είναι για το 10χρονο ανιψάκι μου στην Γερμανία που δίνει για δεύτερη φορά μάχη με τον καρκίνο και θέλω να του δείξω ότι είμαι δίπλα του, ότι είμαι κοντά του και τον σκέφτομαι. Μιλάω μαζί του συχνά και είναι γι’ αυτόν, για τον Άγγελο», είπε χαρακτηριστικά ο παίκτης του Βόλου μετά τη λήξη του αγώνα.

Λίγες ώρες αργότερα, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης «κλείδωσε» στις καθυστερήσεις τη νίκη για τον Παναθηναϊκό απέναντι στη σκληροτράχηλη ΑΕΛ. Ένα παιδί που έχει δώσει τη δική του μάχη, μετά τον περσινό δανεισμό του στον Πανιώνιο, για την καθιέρωση, ήρθε από τον πάγκο για να σκοράρει. Πανηγύρισε το τέρμα φέρνοντας το χέρι του στο μάγουλο, σαν να το αφιερώνει σε κάποιον που κοιμάται. Κι όταν ήρθε η ώρα για δηλώσεις στο συνδρομητικό κανάλι, μετά τη λήξη της αναμέτρησης, το συναίσθημα ξεχείλισε. Ο 20χρονος ποδοσφαιριστής λύγισε και ξέσπασε σε δάκρυα.

 «Έχω πει στον εαυτό μου πως κάθε γκολ που θα βάζω θα πηγαίνει μόνο σε ένα άτομο και αυτό βρίσκεται ψηλά. Είναι και δικαίωση για τον εαυτό μου», είπε χαρακτηριστικά, αποκαλύπτοντας την αφιέρωση στη μητέρα που έφυγε από τη ζωή πριν από τέσσερα χρόνια. Ιανουάριος και πάλι ήταν, όταν Ο Δημήτρης βρισκόταν στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού κυνηγώντας το όνειρο, θυσιάζοντας πολλά από τα «δεδομένα» ενός μέσου εφήβου για να το πετύχει.

Τα γκολ αυτά ήρθαν για να θυμίσουν σε όλους τι είναι πραγματικά το ποδόσφαιρο, τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει. Σε μια εποχή δύσκολη για τους πάντες, με ποδοσφαιριστές στις χαμηλότερες κατηγορίες ρημαγμένους από την πανδημία, με τσακισμένες καριέρες, καταρρακωμένες ψυχές. Με γκρίνια, μιζέρια, χαμένη αίγλη, πρωταγωνιστές που δεν κερδίζουν τη δόξα εντός γηπέδου, αλλά εκτός, στα κέντρα αποφάσεων.

Ένα 20χρονο και ένα 22χρόνο παιδί θύμισαν πως υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα στη ζωή, όμως το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι πάντα ένας τρόπος έκφρασης, απελευθέρωσης, όπως έλεγε κι ο Ριβελίνο, μπορεί να εξελιχθεί σε «κάτι παραπάνω από ένα θέμα ζωής και θανάτου», για να θυμηθούμε την περίφημη ρήση του Σάνκλί. Ας μην ξεθωριάσουν τόσο γρήγορα, όσο τα καθημερινά που κατατρώνε την ψυχή του παιχνιδιού.