Δύο άγνωστα κείμενα της μαθήτριας Μαριανίνας Κριεζή στο περιοδικό του σχολείου της

Με μια συγκινητική ανάρτηση, το Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος Pierce College, αποχαιρέτησε σήμερα τη μεγάλη στιχουργό Μαριανίνα Κριεζή, η οποία υπήρξε μαθήτρια του Κολλεγίου.

Το Pierce, στην ανάρτησή του μάλιστα αποκαλύπτει ότι η Μαριανίνα Κριεζή υπήρξε υπεύθυνη έκδοσης του περιοδικού Φωτεινές Ημέρες, το οποίο συνεχίζει να εκδίδεται ακόμη και σήμερα, φέρνοντας μάλιστα στο φως δυο κείμενά της, γραμμένα από τη μαθήτρια του Ε1, το 1964, όταν ακόμη το Pierce College ήταν σχολείο θηλέων και έδρευε στο Ελληνικό. 

«Αποχαιρετούμε την απόφοιτη του Σχολείου μας, την σπουδαία Μαριανίνα Κριεζή. Το ανήσυχο πνεύμα που με τους στίχους της και τα γραπτά της άφησε ανεξίτηλο σημάδι στις τέχνες», αναφέρει στη λακωνική του ανάρτηση το Pierce.  

«”Είναι μοιραίο, άνθρωποι να φεύγουν και άνθρωποι να έρχονται. Λέμε «καλημέρα» και «καληνύχτα», για να δώσουμε ένα σύμβολο στην πράξη τους αυτή και για να τους πούμε ότι τους αγαπήσαμε” Και αυτά, είναι λόγια δικά σου. Καλό παράδεισο μαθήτριά μας», καταλήγει η ανάρτηση.

Υπενθυμίζεται ότι η Μαριανίνα Κριεζή πέθανε την Κυριακή, σε ηλικία 75 έτών αφήνοντας πίσω της ένα σπουδαίο έργο. Είχε γράψει τα τραγούδια της θρυλικής ραδιοφωνικής εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» και είχε μεταφράσει/διασκευάσει διάφορα έργα με παιδικό περιεχόμενο.

Είχε συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες τραγουδιστές ανάμεσά τους η Αρλέτα, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κ.α.

Εκτός από τα τραγούδια της «Λιλιπούπολης», όπως «ο χορός των μπιζελιών» κ.α, έχει γράψει επίσης στίχους και για άλλες επιτυχίες όπως «τα ήσυχα βραδιά», «Σερενάτα», «Ένα λεπτό περιπτερά», «Batida de Coco», «Δεν έχω χρόνο».

Ολόκληρα τα κείμενα που δημοσιεύτηκαν (διατηρήθηκε η αρχική ορθογραφία):

Αντικείμενα

Ο Θεός έκανε το χρόνο δυνατώτερο από μερικούς από μας, γιατί μας ζητάει να παλαίνουμε σκληρά, ακόμα και μέσα στα όνειρά μας, για να βρούμε το δρόμο που φέρνει την ωριμότητα. Όμως έτσι καμιά φορά τα βιώματα που κατακαθίζουν είναι πολύ βαριά για να τα σηκώσουμε μοναχοί, πολύ έξω από τις λέξεις που προσπαθούν να τα εκφράσουν, ώστε δε γίνεται να τα δώσουμε και στον σύντροφό μας. Και τότε μόνο νιώθουμε τον αιώνιο, τον αναπάντητα και συγκινητικά πιστό εκείνο κόσμο: τ’ αντικείμενα. Όχι μόνο τα θυμητάρια, π’ αντιπροσωπεύουν ανθρώπους και εποχές, όχι μόνο τα πολύ παλιά, που ο χρόνος τους έχει δώσει πια την εσωτερικότητα της σάρκας που παίρνει το σχήμα της ψυχής που τα βρήκαμε, τ’ αγοράσαμε ή μας τα χάρισαν, αυτό δεν έχει σημασία απ’ τη στιγμή πουχουν πια μπη στο στενό μας περιβάλλον, έτσι ή αλλιώς.

Μπορείς σηκώνοντας μια ξύλινη κούπα να της μεταδώσεις το σχήμα των χεριών σου, που νιώθεις ποιες καταστάσεις πάνω-κάτω τουδωσαν τούτη τη μορφή. Κι η κούπα το δέχεται, εφαρμόζει τέλεια μέσα του και παίρνει στις αισθήσεις σου μια στρογγυλάδα που δεν ταιριάζει σ’ άψυχο πλάσμα. Και λες: το ξύλο είναι ζεστό υλικό. Αλλά το ζεστό υλικό απλώς σου συνειδητοποιεί ευκολώτερα πάνω στο δέρμα το συναίσθημα της επαφής. Τίποτ’ άλλο. Αγγίζεις τούτη τη χάλκινη κανάτα ή μονάχα την κοιτάζεις πολλήν ώρα στο φως. Και ξαφνικά, σου χύνει μέσα στο αίμα σου την παράξενη δροσιά της πέτρας, του βρεμένου βράχου, του άσπρου πεζουλιού, την Ύδρα ολόκληρη καθώς σ’ άφησε να την ανακαλύψεις στο καλοκαίρι, στο μυρωμένο επιτάφιο, στο κλειδωμένο ξωκκλήσι, στο πηγάδι με το γλυφόνερο, στο κατάξερο βραχονήσι, στ’ αδειανά σπασμένα κοχύλια, στις ψαρόβαρκες, στους κρότους της νύχτας, στα μυστικά του παλιού σπιτιού.

Στο γυάλινο ποτήρι δε σταματάν τα μάτια σου παρά το σούρουπο, όταν η αναλαμπή του αφήνει μιαν άσπρη γραμμή στον αέρα. Κι η νύχτα, η ώρα της γοητευτικής ασυνείδητης ζωής, είναι και των πραγμάτων η ώρα. Μην κλείνεις τα πικρά του μάτια για ν’ αντέξης τη μοναξιά. Κοίταζε το σκοτάδι επίμονα, μάνευε που αρχίζουν οι τοίχοι. Και σιγά-σιγά, κάτι ρούχα πεταμένα θ’ αρχίσουν να διαγράφωνονται, το ράφι με τα ποιήματα, το βάζο με τα μαραμένα κυκλάμινα, που δε σουχει ακόμα καρδιά να τα πετάξης. Και τα έπιπλα, τα σεμνά, τα σοβαρά, τα συγκρατημένα μέσα στα σχήματά τους, τα πάντα άγρυπνα – προπαντός αυτά! Αν ξέρης να τους μιλάς, ξέρεις να μιλάς με τον ευατό σου, με τα χρόνια που κυλούν, μ’ εκείνους που έφυγαν και μ’ εκείνους που θαρθουν. Και να μην ρίχνης τη μοναξιά σου στο κενό, μα να την κλείνης στοργικά μέσα στην ψυχή σου που θα την γεμίση μ’ εκείνη την ευλογημένη θλίψη των στιγμών που τα πήρες και τα ‘δωσες όλα.

Μαριανίνα Κριεζή, Ε1

——————————————————

(άτιτλο)

Είναι μοιραίο, άνθρωποι να φεύγουν και άνθρωποι να έρχωνται. Λέμε «καλημέρα» και «καληνύχτα», για να δώσουμε ένα σύμβολο στην πράξη τους αυτή και για να τους πούμε πως τους αγαπήσαμε. 

Κι είναι μοιραίο να φεύγουμε κι εμείς κάποτε. Τα δέντρα μεγαλώνουν, τα χρόνια περνουν. Κι είναι μοιραίο να φεύγουμε κι εμείς κάποτε. Όμως κάτι μένει. Ζούμε για να μένη κάτι. Κι όταν κάποιες στιγμές τη νύχτα γίνεται όσφρηση ή φωτοσκίαση πάνω σ’ ένα αντικείμενο, νιώθουμε πόσο είναι γοητευτική τούτη η τρελλή ζωή. 

Εσείς που τελειώσατε το σχολείο, πήρατα τον εαυτό σας και τη θύμησή μας. Είστε πιο πλούσιες από μας. Καλή τύχη. 

Μαριανίνα Κριεζή, Ε1