Δωράκια στον διάβολο

Μελετώντας τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών, όπου ο καραδεξιός Μανουέλ Μακρόν επανεξελέγη πρόεδρος με ποσοστό 58% στον δεύτερο γύρο έναντι 42% της ακροδεξιάς Μαρίν Λε Πεν (λίγους μήνες πριν στηθούν και οι βουλευτικές κάλπες στη χώρα), φτύνω στον κόρφο μου και ξορκίζω τη μέρα που θα βρεθεί ο Έλληνας ενώπιος ενωπίω με παρόμοιο δίλημμα. «Ανάμεσα στην πανώλη και στη χολέρα», όπως έγραψε μία παριζιάνικη εφημερίδα. Είναι όμως έτσι;

Εάν το πασχαλινό τριήμερο μου χάριζαν ένα παλιό χιλιάρικο για κάθε αριστερόστροφη ανάρτηση τύπου «τι Πλαστήρας τι Παπάγος», θα βρισκόμουν τώρα στο αεροπλάνο για δωρεάν διακοπές στην γαλλόφωνη Καραϊβική, όπου άπασες οι γαλλικές κτήσεις (μαζί και οι λοιπές υπερπόντιες, στον Ινδικό και αλλού) υπερψήφισαν τη βδελυρή Λε Πεν. Μέχρι να φτάσω, θα είχα μάθει μέσω της εφαρμογής Duolingo, πώς λέγεται στα γαλλικά η κρίσιμη φράση: «Τι ψηφίσατε, ρε μ*λ*κες;»

Η εδώ Δεξιά δεν ξέρει πώς να υποδεχθεί τα μαντάτα, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό, αφού ο μεν Μακρόν είναι ένας Μητσοτάκης α-λα-φραντσέζα  (αν και λίγο καλύτερος, για να μη τρελαθούμε), ενώ η μαντάμ Λε Πεν είναι κουμπαρίτσα του Μάκη Βορίδη, από την εποχή που στην καρέκλα της καθόταν ο σιχαμένος πατέρας της, 93 Μαΐων σήμερα.

Η Αριστερά, όμως; Για την πολύ Αριστερά μιλάμε και όχι για τον ΣυΡιζΑ, που άλλωστε εναγκαλίστηκε με τον Μακρόν, τις κρίσιμες μέρες του 2015 κιόλας, όταν ο λεγάμενος ήταν υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας ως μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Η πολύ Αριστερά, που λέτε, για Ελλάδα μιλάμε τώρα, απέρριψε με τις γνώριμες γκριμάτσες αποστροφής το δίλημμα «Μακρόν ή Λε Πεν» και πήγε, νοερά, εκδρομή. Ήταν, λέει, Βατερλώ της Δημοκρατίας, αυτό που συνέβη στη Γαλλία. Αναμφίβολα σωστό. Πρόκειται για ήττα της Δημοκρατίας, όταν οι μοναδικές επιλογές για την προεδρία της κοιτίδας του τριπτύχου Liberté, égalité, fraternité είναι ένας ψευτοκεντρώος δεξιός και μία χουντικιά.

Αλλά η ακαδημαϊκή άσκηση τελειώνει εδώ. Πολιτική είναι, μεταξύ πολλών άλλων, η τέχνη του ρεαλιστικού και του εφικτού. Όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο κακά, επιλέγεις το μη χείρον. Η ουδετερότητα, το άκυρο και το λευκό είναι συνήθως δώρα όχι στη Δημοκρατία, αλλά στον διάβολο.

Οι μετρήσεις μαρτυρούν ότι οι περισσότεροι πολίτες που ψήφισαν τον Μακρόν (ακόμα και σε ποσοστό 90 τοις εκατό) το έκαναν για να μαυρίσουν την Λε Πεν. Όταν η μία από τις επιλογές αποτελεί απειλή για το κράτος δικαίου και για την ομαλότητα, η φράση «όλοι είναι ίδιοι» είναι η λάθος απάντηση. Αυτή ανεβάζει τις διάφορες Λε Πεν στην κορυφογραμμή της εξουσίας.

Επιτρέψτε μου να το θέσω διαφορετικά, για να καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Έστω ότι -ο μη γένοιτο- ο Έλληνας καλείται να ψηφίσει ανάμεσα στον Μητσοτάκη και στον Κασιδιάρη. Σε όσους σπεύσουν να χαρακτηρίσουν αυτό το δίλημμα φαντασιόπληκτο και ουτοπικό, υπενθυμίζω ότι στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας ο ναζιστής και υπόδικος Κασιδιάρης έλαβε το 10,5% των ψήφων και πλησίασε τη δεύτερη θέση σε απόσταση μόλις 6,5 μονάδων.

Θα μπορούσε κάλλιστα, ή μάλλον κάκιστα, να κριθεί τον Μάιο του 2019 ο δημαρχιακός θώκος της πρωτεύουσας της ταλαίπωρης Ελλάδας ανάμεσα στον Μπακογιάννη και στον Κασιδιάρη. Κάτι σαν Μακρόν εναντίον Λε Πεν α-λα αθηναϊκά.

Τι θα ψήφιζε τότε ο ασυμβίβαστα και αδιαπραγμάτευτα αριστερός Αθηναίος; «Όλοι είναι ίδιοι»; «Όλοι είναι κλέφτες και απατεώνες»; Λευκό; Άκυρο; Αποχή; Μπάνιο στη θάλασσα; Καφέ στη λιακάδα; Μεσημεριανά τσίπουρα; Τριήμερο στη Τζιά για να θαυμάσει το εξοχικό του Στάσση; Μήπως Κασιδιάρη, για να φύγει η μητσοτακική πανούκλα;

Εμ, δεν πάει έτσι. Τουλάχιστον όχι στο δικό μου το μπλοκάκι. Όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο κακό και στο τρισχειρότερο, επιλέγεις το κακό. Δεν ρίχνεις νερό στο μύλο αυτών που εκλιπαρούν για αποχή ώστε να ανεβάσουν το ποσοστό τους. Κυριακή λες «όχι» στον φασισμό και από Δευτέρα αντιστέκεσαι στον νεοφιλελευθερισμό. Το βροντοφωνάζεις το «όχι», για να το ακούσουν και άλλοι. Δεν χλευάζεις αυτούς που τονίζουν (το αυτονόητο) ότι «προτιμότερος ο Μακρόν, από την κόρη του ναζιστή».

Ευτυχώς για τη Γαλλία, και για όλη την ανθρωπότητα, οι συνταξιούχοι της χώρας δεν είναι σαν τους δικούς μας, τους αποβλακωμένους από τον Αυτιά και από το παπαδαριό. Έχουν μνήμη και θυμούνται πώς ήταν η χώρα μετά τον Πόλεμο. Επίσης, οι Γάλλοι νέοι, συχνά από οικογένειες μεταναστών, δεν ασχολούνται αποκλειστικά με τα ριάλιτι και με το κατηχητικό.

Αυτές οι δύο κατηγορίες ήταν που έβγαλαν τον Μακρόν, την ίδια ώρα που η πολύπλαγκτος μεσαία τάξη στήριζε τη Λε Πεν ή βαριόταν να πάει στην κάλπη, αφού δεν έβρισκε ψηφοδέλτιο της απολύτου αρεσκείας της. Ο Μελανσόν, ό,τι κοντινότερο έχει η Γαλλία στον δικό μας ΣυΡιζΑ, έδωσε εξαρχής σινιάλο στους ψηφοφόρους του για «μαύρο στο μαύρο». Τους ζήτησε, δηλαδή, να βάλουν πλάτη στον Μακρόν για να γυρίσει η χώρα την πλάτη στην ξανθιά μάγισσα.

Οι Έλληνες αριστεροί, ιδίως αυτοί που κρατούν το αριστερόμετρο για να υπενθυμίσουν σε όποιον τους ακούει ότι ο ΣυΡιζΑ δεν ήταν αρκετά ριζοσπαστικός, πέρασαν την Κυριακή τους σκαρφαλωμένοι στον φράχτη των ίσων αποστάσεων. Δεν τους πήγαινε η φλογερή καρδιά, να πουν «oui» στον εκπρόσωπο του γαλλικού φιλελευθεράτου.

Τι θα πράξουν λοιπόν, εάν μεθαύριο χρειαστεί να επιλέξουν ανάμεσα σε έναν Έλληνα Μακρόν και σε μία Ελληνίδα Λε Πεν; Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος; Πρέπει να το ξαναζήσουμε αυτό το έργο; Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να το αποφύγουμε, αφού στον ορίζοντα φαίνεται ξεκάθαρα ένα δίλημμα διαφορετικών μεν προδιαγραφών, αλλά εξίσου βασανιστικό για τους δογματικούς που δεν ανέχονται να λερώσουν τα χεράκια τους.

Μητσοτάκης ή Τσίπρας; Μη κοιτάζετε αλλού, το συγκεκριμένο ερώτημα βρίσκεται προ των πυλών.

Θα καταδεχθούν -όταν έρθει η κρίσιμη ώρα της κάλπης- οι ανένταχτοι της από δω όχθης να ρίξουν το κουκί τους στο μοναδικό κόμμα εξουσίας που βρίσκεται αριστερότερα του φάσματος ή θα εκτοξεύσουν τη μπάλα στην εξέδρα, επειδή νιώθουν προδομένοι από κάποιον που ούτως ή άλλως δεν ψήφισαν; Θα υιοθετήσουν τη λογική της χρήσιμης ψήφου αυτοί που ολημερίς σιχτιρίζουν το γκουβέρνο ή θα αποφανθούν με βαρύγδουπο στόμφο ότι «όλοι ίδιοι είναι»; 

Πολύ φοβάμαι, ότι η στάση τους στα φόρα του διαδικτύου είναι ένας κάκιστος οιωνός εν όψει των κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται στην Ελλάδα. Αυτός που δεν καταλαβαίνει ότι κυρίαρχο μέλημα είναι να απαλλαγεί ο τόπος του από μία κυβέρνηση που του πίνει το αίμα με το μπουρί της σόμπας, θα φύγει την Κυριακή για μπανάκι και θα πριμοδοτήσει με τον τρόπο του τους Μητσοτάκηδες, τους Πλεύρηδες, τους Αδωναίους, τους Βορίδηδες και το Κεραμιδαριό του υπουργείου μη Παιδείας.

Δεν είναι τεχνητά τα διλήμματα, αλλά πραγματικά. Εγώ, πάντως, τη ζυγαριά δεν την αποχωρίζομαι ποτέ, ούτε τη θυσιάζω στο βωμό κάποιας ανούσιας θεωρητικολογίας. Προσπαθώ να είμαι έτοιμος για οτιδήποτε και αν μου ξημερώσει μπροστά στην κάλπη.  Μεταξύ Μακρόν και Λε Πεν θα ψήφιζα και με τα δύο χέρια Μακρόν, αν ήμουν τυχερός και ζούσα στη Γαλλία.

Μεταξύ Μητσοτάκη και Κασιδιάρη, με τα δύο χέρια Μητσοτάκη. Μεταξύ Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη, Ανδρουλάκη. Μεταξύ Μητσοτάκη και Βαρουφάκη, Βαρουφάκη. Μεταξύ Μητσοτάκη και Κουτσούμπα, Κουτσούμπα. Μεταξύ Μητσοτάκη και Τσίπρα, εννοείται Τσίπρα, «και ας πρόδωσε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού». Μεταξύ Μητσοτάκη και Βελόπουλου, Μητσοτάκη. Μεταξύ Πατούλη και Παναγιώταρου, Πατούλη.

Μεταξύ αποχής και συμμετοχής, αναφανδόν συμμετοχή. Όχι με λευκό ή μουντζουρωμένο χαρτί, αλλά με ψήφο στο προτιμότερο ή έστω, με βαριά καρδιά, στο μη χείρον. Ειδάλλως δεν θα είχα καν δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Θα μου άξιζε απόλυτα, να ρίξω άλλη μία βουτιά διαρκείας τεσσάρων ετών στον γαλάζιο βόθρο.
 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr