Οι οικονομολόγοι Σον Χάγκαν, Μορίς Όμπστφελντ και Πολ Τόμσεν, αναφέρονται και στην περίπτωση της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τους ίδιους, η πρώτη από τις δύο βασικές μεθόδους, εξετάζει αν (μέχρι το τέλος του προγράμματος και εφόσον εξυπηρετείται το χρέος βάσει των αρχικών του όρων) οι δείκτες χρέους προς ΑΕΠ μίας χώρας είναι αρκετά χαμηλοί ή σε πτωτική πορεία, ευνοώντας ενδεχόμενη επιστροφή στις αγορές.
Η δεύτερη μέθοδος, η οποία θεωρείται σημαντική όταν το δάνειο μίας χώρας έχει μακρά περίοδο ωρίμανσης και χαμηλά επιτόκια, εξετάζει αν οι ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες για την κάλυψη του κεφαλαίου και των τόκων του δανείου, μπορούν να ικανοποιηθούν από τις αγορές.
Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τους οικονομολόγους του Ταμείου, είναι σημαντικό στις προβλέψεις για τις αποπληρωμές να καθορίζονται με ρεαλισμό τα επίπεδα των πρωτογενών πλεονασμάτων, προκειμένου να βελτιώνεται η βιωσιμότητα του χρέους με την πάροδο του χρόνου και να μην διαταράσσεται η οικονομία, τα φορολογικά έσοδα και οι δημοσιονομικοί στόχοι.
Παράλληλα, τα στελέχη του ΔΝΤ εξηγούν ότι, για να κριθεί η βιωσιμότητα ενός χρέους, λαμβάνονται υπ’ όψιν οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρας, οι οικονομικές προβλέψεις και οι κίνδυνοι για την εφαρμογή ενός προγράμματος.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τους οικονομολόγους του Ταμείου, στην Ουκρανία οι πιστωτές συμφώνησαν σε σημαντικό «κούρεμα» χρέους, προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, οι ίδιοι αναφέρουν πως έχει βρεθεί ένα πλαίσιο το οποίο εστιάζει στις κατάλληλες ετήσιες χρηματοδοτικές ανάγκες, κυρίως γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας έχουν επιλέξει να μειωθεί το χρέος μέσω μίας σημαντικής επέκτασης των προθεσμιών πληρωμής και μίας μείωσης των επιτοκίων, και όχι μέσω «κουρέματος».
