Η διάσωση…κοστίζει

Η τραγωδία του Norman Atlantic συνεχίζεται και δυστυχώς υπάρχουν φόβοι για αρκετούς νεκρούς.
Ελλάδα και Ιταλία, ως όφειλαν, έστειλαν στην περιοχή του συμβάντος ότι υπήρχε διαθέσιμο προκειμένου να συνδράμουν στην διάσωση των επιβατών και του πληρώματος. Οι μαρτυρίες για καθυστέρηση είναι πολλές και οι περισσότεροι εκ των αρμοδίων τα φορτώνουν στην κακοκαιρία.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες προφανώς τόσο τα σωστικά συνεργεία αλλά και το πλήρωμα, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να βοηθήσουν και πραγματικά εάν σε αυτή την ιστορία ψάξει κανείς για ήρωες, μάλλον θα πρέπει να τους αναζητήσει σε αυτούς τους νέους, κατά κύριο λόγο, ανθρώπους, που με ανέμους που έπνεαν ακόμα και με 10 μποφόρ και με την βροχή να αλλάζει ακόμα και με χαλάζι, έδωσαν ψυχή και σώμα σε αυτή τους την προσπάθεια.
Ειδικά για το πλήρωμα τα πράγματα θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολα αν λάβει μάλιστα κανείς υπόψη και τις καταγγελίες της ΠΕΝΕΝ που σε σχετική της ανακοίνωση τονίζει τα εξής: «Η επάνδρωση του πλοίου με ελάχιστο αριθμό Ναυτικών και η σύνθεση που του χορηγήθηκε απέδειξε περίτρανα ότι ο αριθμός των Ναυτικών δεν επαρκεί σε καμιά περίπτωση να καλύψει τις ανάγκες για την ασφάλεια και την δύσκολη επιχείρηση διάσωσης των επιβαινόντων.
Πρόσφατα η κυβέρνηση και ο Υπουργός Ν.Α έδωσαν οργανικές συνθέσεις σε όλα τα Ε/Γ-Ο/Γ διεθνών γραμμών στο πλαίσιο μιας αντίληψης η οποία είναι ξένη με την ασφάλεια και την προστασία της ανθρώπινης ζωής στα πλοία και στην θάλασσα αλλά είναι στενά συνδεδεμένη με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των Ναυτιλιακών επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα το τραγικό αυτό ατύχημα θέτει για άλλη μια φορά στην επικαιρότητα εάν η πολιτική επιλογή, οι ίδιες οι ναυτιλιακές εταιρίες να αποφασίζουν την εκτέλεση ή όχι των δρομολογίων λόγω επικίνδυνων καιρικών συνθηκών πρέπει να διατηρηθεί ή αντίθετα, όπως πάγια υποστηρίζει η ΠΕΝΕΝ, θα πρέπει η ευθύνη αυτή για την απαγόρευση του απόπλου να είναι στην αποκλειστική ευθύνη και αρμοδιότητα των κρατικών αρχών και υπηρεσιών».
Τα χρήματα φαίνεται πάντως πως είναι πίσω ακόμα και από την έριδα για το ποιος θα σώσει ένα πλοίο που βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς τα ποσά είναι μεγάλα.
Υπάρχουν τα λεγόμενα salvage rates που κανονίζονται κάθε χρόνο με βάση ένα κατάλογο που θεσπίζεται και αποκαλείται «Scopic Rates». Ο κατάλογος αυτός δημοσιεύεται κάθε χρόνο από τους Lloyds του Λονδίνου και αποτελεί ένα «μπούσουλα» μιας και εφαρμόζεται με μικρές ή μεγάλες διαφοροποιήσεις. Για την κάλυψη αυτών των ποσών υπάρχει πάντα ως αποθεματικό ένα ποσό της τάξεως των 3 εκατομμυρίων μιας και είναι χαρακτηριστικές οι αποζημιώσεις που δίνονται. Π.χ. με τιμές του 2003, για την διάσωση ενός πλοίου και του φορτίου του δίνεται 1,5 εκατ. δολάρια, ενώ με τιμές του 2014 η εργασία του salvage master για μία ημέρα αποτιμάται  στα 2029 δολάρια και του επικεφαλής των δυτών στα 1356 δολάρια ασχέτως εάν θα είναι επιτυχής ή όχι η διάσωση. Με τιμές επίσης του 2014 ένα ρυμουλκό με μηχανή έως π.χ. 5000 ίππους, αμείβεται με 2,99 δολάρια, την ημέρα, ανά ίππο ενώ εάν παρέχει και πυρόσβεση όπως έκαναν τα ιταλικά ρυμουλκά που έσπευσαν στο σημείο, προστίθεται ένα ποσό που μπορεί να φτάσει και τα 1468 δολάρια την ημέρα ανάλογα με την πιστοποίηση που έχει.
Κανείς δεν λέει πως ειδικά, οι άνθρωποι αυτοί, δεν αξίζουν τα λεφτά τους ειδικά όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές, ωστόσο πάντα θα πρέπει να έχουμε εις γνώσιν μας αυτά τα δεδομένα όταν κάποιες χώρες και εταιρίες σπεύδουν να στείλουν ρυμουλκά και προσωπικό και αντί να το πράξουν άμεσα, ερίζουν για το ποιός έχει την δικαιοδοσία…
Μαρίνος Γκασιάμης