Διαχωρισμός Εκκλησίας – Κοινωνίας

Ας κάνουμε ένα σύντομο flashback.

Περίπου πριν 20 χρόνια, η Εκκλησία κατέβαζε τον κόσμο στον δρόμο για το θέμα των ταυτοτήτων.

Το 1999 πιθανώς να φαντάζει μακρινό γιατί η Ελλάδα τότε ήταν πολύ διαφορετική, αλλά μιλάμε για ένα χρόνο πριν τον 21ο αιώνα.

Η Αθήνα έζησε τότε μία από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην σύγχρονη ιστορία της, όπου εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες διαδήλωσαν με μέγα πάθος, την φλογερή τους επιθυμία να αναγράφεται το θρήσκευμα τους σε ένα… αστυνομικό έγγραφο.

Ναι για κάτι τόσο σοβαρό μιλάμε.

Ας μην πάμε πιο πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν πρωτοάνοιξε η συζήτηση για την εκκλησιαστική περιουσία και τον διαχωρισμό Εκκλησίας Κράτους με τα περιστατικά βίας σε πορείες φανατικών χριστιανών…

Που βρισκόμαστε τώρα;

Ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους ακούγεται ως κάτι το σουρεαλιστικά αυτονόητο για να μην συμβαίνει σε μία -μη υποανάπτυκτη- χώρα, το σωτήριο έτος 2018, αλλά όπως και άλλα αυτονόητα στην Ελλάδα, αυτό θα αποτελέσει, όταν οριστικοποιηθεί, μία πραγματική κατάκτηση.

Αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα να φιλτραριστούν πολλά στα μυαλά, τις συνήθειες, τον τρόπο σκέψης και την καθημερινότητα μας.

Πριν το διαχωρισμό και τα ζητήματα που ασφαλώς έχει να λύσει το κράτος, όπως την νομική υπόσταση της Εκκλησίας, την μισθοδοσία των κληρικών και όλα αυτά που αποτελούν κομμάτι διαπραγμάτευσης, υπάρχει ένα “βουνό” το οποίο πρέπει να ανέβουμε. Αυτό το “βουνό” έχει να κάνει με ζητήματα που αφορούν όχι την πίστη του καθενός, καθώς αυτή είναι σεβαστή, αδιαπραγμάτευτη και απολύτως προσωπική, αλλά θέματα που -όπως και ο διαχωρισμός Εκκλησίας Κράτους- θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Πως μπορούμε να προχωρήσουμε στο διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους όταν πρακτικά δεν έχουμε εφαρμόσει σε πρακτικό επίπεδο καθημερινότητας, την ανεξιθρησκία που προβλέπει το ίδιο το Σύνταγμα;

Όταν βλέπουμε σαν εχθρούς τους ανθρώπους άλλων θρησκειών και απαιτούμε σε πολλές περιπτώσεις τον θάνατο τους;

Πόσο πυροσβεστικά έχει λειτουργήσει η Εκκλησία σε τέτοιους ”αφορισμούς”; Πόσο αμέτοχη έχει σταθεί στο ζήτημα των μεταναστών; 

Πως είναι δυνατόν να θεωρείται η θρησκευτική διαφορετικότητα, αλλοίωση πολιτισμού και να συνίσταται μία αντίστοιχη επιχειρηματολογία με όρους τζιχάντ και ιερού φανατισμού;

Πότε επιτέλους θα αφήσουμε πίσω τους αστικούς μύθους περί ”κλήρου και λαού” και θα αντιμετωπίσουμε την ιστορική πραγματικότητα; Πως, δηλαδή, η Εκκλησία σπάνια στάθηκε πραγματικά στο ύψος των περιστάσεων την Ελληνικής Ιστορίας την στιγμή που ο λαός βάδιζε στο δρόμο που χάραξε ο ίδιος, σε πολέμους και επαναστάσεις.

Πότε θα μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι στην αισχροκέρδεια των εκκλησιαστικών μυστηρίων, όπου οι κληρικοί ουσιαστικά παίρνουν, ξεδιάντροπα, το δικό τους “φακελάκι”, καταφέρνοντας να έχουν παγιώσει αυτή τη διαδικασία ως αναπόσπαστο κομμάτι των “μυστηρίων” αυτών;

Πότε θα πάψουν να αποτελούν σπουδή τα θρησκευτικά; Πότε θα πάψουμε δηλαδή να θεωρούμε πως η πίστη διδάσκεται παράλληλα με επιστήμες, φιλοσοφία και Τέχνες;

Γιατί θα πρέπει να είναι κομμάτι του κοινωνικού διαλόγου τα ξεσπάσματα μίσους των “Αμβρόσιων” και των “Άνθιμων” αυτής της γης, για θέματα που αφορούν την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, ανεξάρτητα από το φύλο και την σεξουαλικότητα, τα πιστεύω και τους τρόπους έκφρασης; Πως θα απομονωθούν στην συνείδηση του κόσμου τέτοιες φωνές; 

Αν πιστεύουμε πως με έναν τυπικό διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους, ψεκάσαμε, σκουπίσαμε και πιθανώς τελειώσαμε, κάνουμε λάθος.

Πολλοί Έλληνες δεν θεωρούν απλά την Εκκλησία, κομμάτι της παράδοσης, συγχέοντας την με την πίστη (που ούτε αυτή είναι, μα αυτό είναι μία άλλη συζήτηση), αλλά ταυτίζουν την κοινωνία ανθρώπων της Εκκλησίας με την ίδια την ιερότητα του θεού που πιστεύουν.

Μία κοινωνία ανθρώπων με ιερό φανατισμό, προκαταλήψεις, μίση και πάθη. Ανθρώπους μπλεγμένους σε σκάνδαλα πάσης φύσεως που πάντα έχαιραν προστασίας από το κράτος και λειτουργούσαν με τις ευλογίες του ή την σιωπηλή του συναίνεση.

Αν υποθέσουμε πως το κράτος πρέπει να κάνει την αρχή για να πάρει η Εκκλησία την θέση που πραγματικά έχει σε μία σύγχρονη κοινωνία, τότε αναμφίβολα το επόμενο βήμα θα είναι η συνέχιση αυτής της επίπονης προσπάθειας στο επίπεδο της κοινωνίας και της καθημερινότητας.

Γιατί αν δε γίνει αυτό, τότε η κοινωνία μας δεν θα θυμίζει Δυτικό κράτος (που τόσο θέλει) αλλά ένα πανηγύρι με τον παπά και τον πρόεδρο του χωριού να δίνουν το έναυσμα για χορό.

 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr