«Διάβολε! Είναι ο Καμπαμαρού!» : Η ανάλυση ενός αγαπημένου μας anime

Θεωρείται από τα πιο αγαπημένα και cult anime που προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα. Έχει μείνει στη μνήμη των σημερινών 35+ σαν μια γλυκιά ανάμνηση παρά την κάκιστη μετάφραση και μεταγλώττιση που μέχρι σήμερα προκαλεί γέλια.

«Μακαρονάδα» φώναζε ο Καγκεμαρού καταβροχθίζοντας τόνους yakisoda noodles αλλά άντε τώρα στην Ελλάδα των ’80 να έμενες σε τέτοιες λεπτομέρειες.

‘’Βάλτο μακαρονάδα να καταλαβαινόμαστε’’.

Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν οι μεταφραστές της σειράς.

Πριν το google translation υπήρχε η ελληνική φαντασία όπου το bat για το μπαστούνι του μπέιζμπολ μεταφράζονταν ως νυχτερίδα και έτσι κάποιος μπορούσε να σε χτυπήσει με αυτήν. Ευτυχώς δεν κόλλησε κανείς κανέναν ιό να τρέχουμε τότε.

Σε αυτό το άρθρο δεν θα μείνουμε μόνο ευχάριστες παιδικές μας αναμνήσεις αλλά θα πάμε ένα βηματάκι λιιιιγο πιο πέρα. Θα αναλύσουμε το αγαπημένο anime φωτίζοντας μέσα από αυτό την ιαπωνική κουλτούρα και την ανησυχία της απέναντι στον δυτικό τρόπο ζωής.

Αλλά πριν από αυτό ας πέσει το βίντεο με το καταπληκτικό intro πριν τα j-pop γίνουν μόδα

Πάθαινα και παθαίνω τρέλα κάθε φορά που το ακούω. Το ορκίζομαι.

Το manga «Igano Kabamaru» γράφτηκε και εικονογραφήθηκε από την Yu Azuki το 1978. Δημοσιεύτηκε σε γνωστό κοριτσίστικο περιοδικό manga της Ιαπωνίας σε 12 τόμους.

Η ιστορία είχε σαν πρωταγωνιστή τον Ιγκανο Καγκεμαρού. Έναν ορφανό έφηβο οποίο μεγάλωνε με τον παππού στα βουνά εκπαιδευόμενος ως Νίντζα μαζί με τον εξίσου ορφανό φίλο του Χαγιατε Κιρινο. Ο παππούς του Σάιζο Ιγκανο χρησιμοποιούσε σκληρές μεθόδους ώστε να εκπαιδεύσει στην τέχνη του Νίντζα τα δύο αγόρια. Η σωματική τιμωρία ήταν σε ημερήσιο πρόγραμμα σε σημείο ο Χαγιατε να αποφασίσει να δραπετεύσει από την κακοποίηση. Ο Καγκεμαρού παρέμεινε δίπλα στον παππού ως το θάνατο του. Την ημέρα της κηδείας του η Ραν Οκουμπο, παλιό φλερτ του παππού, εμφανίζεται στο χωριό ώστε να πάρει υπό την προστασία της τον Καγκεμαρού. Ο παππούς του Σάιζο της είχε γράψει ζητώντας να αναλάβει την ανατροφή του εγγόνου του και να τον μεταφέρει από το δάσος της μικρής επαρχιακής πόλης στο πολύβουο Τόκιο.

Η ίδια μεγαλώνει εξίσου την ορφανή εγγονή της Μάι Οκουμπο ενώ είναι ιδρύτρια του ιδιωτικού σχολείου Κιν’ γιοκου ( Χρυσοί Κανόνες). Οι δύο έφηβοι συναντιούνται κάτω από κωμικές συνθήκες και ενώ ο Καγκεμαρού ερωτεύεται την Μάι από την πρώτη στιγμή, εκείνη τον βρίσκει άξεστο, βρώμικο χωριάτη με μεγάλη όρεξη για απίστευτες ποσότητες φαγητού.

Το ψευδώνυμο άλλωστε «Καμπαμαρού» δηλαδή «Στόμα ιπποτάμου» του είχε κοτσαριστεί ήδη από το χωριό λόγω της λαιμαργίας του ενώ η οπτικοποιημένη γλώσσα των anime μας τον δείχνει συχνά με στόμα ιπποπόταμού.

Ο Καγκεμαρού γίνεται αμέσως δημοφιλή στο ιδιωτικό σχολείο λόγω της ικανότητας του ως Νίντζα, των γνώσεων του και της εντιμότητας του χαρακτήρα του. Σχεδόν εκθρονίζει το Σιτζούνε Νετζίρο, έναν ραφινάτο νεαρό με καλούς τρόπους ο οποίος έκτος από δημοφιλής και αντικείμενο του πόθου για όλα τα κορίτσια, συμπεριλαμβανομένης και της Μάι, διατηρεί μια μυστική μαθητική οργάνωση η οποία υποδαυλίζει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα δυο ιδιωτικά σχολεία της περιοχής.

Το έτερο ιδιωτικό σχολείο το Ογκυόκου ( Κανόνες Τοπαζιού) έχει ως διευθύντρια την Σου Ματσούνο. Η Οοκούμπο και η Ματσούνο ήταν κάποτε δυο καλές φίλες μέχρι που στην ζωή τους μπήκε ο Σάιζο, από τότε έγιναν αντίζηλες και το μίσος τους διοχετεύτηκε στους μαθητές των σχολείων τους σε μια ατέρμονη κόντρα. Οι διαμάχες δεν ήταν μόνο επίσημες μέσα από επιτυχία στις πανεπιστημιακές εξετάσεις ή στα αθλήματα αλλά και ξυλοδαρμοί μαθητών.

Η σειρά παρακολουθεί τις διάφορες διαμάχες μεταξύ των δυο σχολείων και παράλληλα τις περιπέτειες του επαρχιώτη Καγκεμαρού στο σύγχρονο Τόκιο.

Το anime λατρεύτηκε στην Ελλάδα και έχει μείνει στην μνήμη και στις καρδιές των μεσηλίκων πλέον, τότε παιδιών, ως αγαπημένο κυρίως λόγω της κάκιστης μετάφρασης- μεταγλώττισης. Ειλικρινά τα λάθη στην μετάφραση είναι άπειρα όπως και η έλλειψη συντονισμού ομιλίας του σκίτσου με την φωνή του ηθοποιού. Αυτά ήταν πταίσματα για εκείνη την εποχή. Το χειρότερο ήταν πως η σειρά θεωρήθηκε κατάλληλη για μικρά παιδιά ενώ ήταν γεμάτη βία, σεξουαλικά υπονοούμενα και άγγιζε σοβαρά θέματα της ιαπωνικής κοινωνίας όπως οι αυτοκτονίες, η δυτικοποίηση της ιαπωνικής κουλτούρας και ο θάνατος των γονιών.

Η Ελλάδα του ‘80 δεν είχε τις γνώσεις και τα αντανακλαστικά που έχει σήμερα. Εν ολίγοις τότε όλα τα κινούμενα σχέδια τα θεωρούσαν κατάλληλα για παιδιά κάθε ηλικίας χωρίς να ελέγχουν το περιεχόμενο τους. Αν ήταν κινούμενα σχέδια και ήταν αστεία τα θεωρούσαν κατάλληλα. Τόσο απλά.

Σε αυτό συνετέλεσε το γεγονός πως τα anime και δη τα κωμικά anime όπως ο Ιγκανο Καγκεμαρού έχουν σωρεία αστείων οπτικοποιήσεων όπως είπαμε και πιο πάνω. Τα παιδιά γελούσαν βλέποντας τους πρωταγωνιστές να εκφράζουν έντονα τα συναισθήματα τους στο πρόσωπο ή στο σώμα τους. Όταν ήταν θυμωμένα το κεφάλι φούσκωνε,κοκκίνιζε και το σώμα μίκραινε αυτό είναι αστείο οπτικά . Οι γονείς θεωρούσαν πως αφού γελάει είναι όλα καλά.

Δύση εναντίον Ιαπωνίας: Πως ένα κωμικό anime δείχνει την ανησυχία για την Δυτικοποίηση της

Η δημιουργός του anime Yu Azuki γεννήθηκε το 1951. Ανήκει στην γενιά των baby boomers με την διαφορά πως βρίσκεται από την μεριά των ηττημένων. Ενώ τα παιδιά των συμμάχων μεγαλώνουν με την περηφάνεια πως οι γονείς τους ήταν με την σωστή πλευρά της ιστορίας, τα παιδιά των ηττημένων βιώνουν την ήττα των γονιών τους ως προσωπική. Η ήττα της Ιαπωνίας στον Β’ ΠΠ στοίχισε αρκετά στο γόητρο της. Είναι μια χώρα όπου η τιμή έχει ιδιαίτερη σημασία και αν κάποιος την χάσει για να εξιλεωθεί μπορεί να αφαιρέσει ακόμα και την ίδια του την ζωή.

Η ατίμωση της από τους συμμάχους, η ρίψη δυο ατομικών βομβών στην Χιροσίμα και Ναγκασάκι, η οικονομική εξαθλίωση στιγμάτισαν τις ζωές της επόμενης γενιάς. Μέχρι το 1952 η Ιαπωνία διοικούνταν άμεσα από την Αμερική με διοικητή το Ντάγκλας Μακάρθουρ. Η αμερικανική διοίκηση έφερε σαρωτικές αλλαγές σε όλους τους τομείς της ιαπωνικής κοινωνίας. Άλλαξε την δομή της οικονομίας, της κοινωνίας, της εκπαίδευσης και της παραδοσιακής ιαπωνικής οικογένειας η οποία από επεκτατική έγινε πυρηνική.

Αυτή η εισαγωγή δυτικών προτύπων σε μια κοινωνία που για αιώνες ήταν κλειστή δεν ήταν εύκολη . Μπορεί τις επόμενες δεκαετίες να έφερε οικονομική ευμάρεια στην Ιαπωνία αλλά δεν ήταν λίγες οι φωνές εκείνες που διαμαρτύρονταν για την απώλεια της ιαπωνικής ταυτότητας.

Στο anime της Azuki, οι βασικοί πρωταγωνιστές Καγκεμαρού, Χαγιάτε και Μάι είναι ορφανά. Η απώλεια των γονιών ήταν ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα στην Ιαπωνία μετά το τέλος του Β ΠΠ. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν με τους παππούδες τους λόγω ορφάνιας. Αυτή η έλλειψη διατρέχει όλη την σειρά αφού και οι τρεις πρωταγωνιστές δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν το θάνατο των γονιών τους. Συχνά βλέπουν όνειρα ή τους νοσταλγούν ενώ οι χαρακτήρες τους και οι αποφάσεις, που λαμβάνουν, γίνονται πάντα με γνώμονα αυτή την έλλειψη. Φυσικά και τα αίτια του θανάτου για τον κάθε γονιό ήταν διαφορετικά αλλά οι θεατές θα είχαν άμεση αναφορά με το δικό τους βίωμα ως ορφανά.

Η σωματική τιμωρία απέναντι στα μικρά παιδιά ήταν κάτι το θεμιτό μέσα στις παραδοσιακές κοινωνίες αν αυτό ατσάλωνε τον χαρακτήρα τους με πειθαρχία και σεβασμό προς τις αξίες. Σήμερα αυτό το anime δεν θα έπαιζε στην ελληνική τηλεόραση για μικρά παιδιά ωστόσο τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις υπόλοιπες χώρες της Μεσογείου όπου προβλήθηκε και αγαπήθηκε : Κύπρο, Αραβικές χώρες, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία και Πορτογαλία η σωματική τιμωρία ως τρόπος διαπαιδαγώγησης ήταν κάτι το οικείο.

Ο Καγκεμαρού υποφέρει από τις αναμνήσεις της κακοποίησης του από τον παππού του. Η ψυχολογία του έχει τραυματιστεί και σε δύσκολες καταστάσεις αυτό το οποίο ξυλοφορτώνει είναι η εικόνα του κακοποιητή του. Η λαιμαργία του συνδέεται με το παιδικό του τραύμα μια που ο παππούς του στερούσε το φαγητό του κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης.

Η συμπεριφορά του έχει διακυμάνσεις που παρατηρούνται σε άτομα με κακοποιητικό παρελθόν. Παρότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως αστείος και αθώος, πολύ εύκολα κλείνεται στον εαυτό του όταν κάτι του υπενθυμίσει την άσχημη παιδική του ηλικία. Όταν αναλαμβάνει δράση σαν Νίντζα είναι σοβαρός και αρκετά επικίνδυνος. Η ανωριμότητα που επιδεικνύει δεν είναι παρά μια παλινδρόμηση σε μια παιδική ηλικία που δεν έζησε όπως επιθυμούσε. Στο τελευταίο επεισόδιο και ο ίδιος ο Χαγιάτε λέει πως δεν θέλει άλλο να ΄χει αυτόν τον ‘’κακό’’ χαρακτήρα που του φόρεσε η συγγραφέας της σειράς και πως θέλει να ξεχάσει το παρελθόν εξαιτίας του οποίου τον απέκτησε.

Αξίζει να σημειωθεί πως η Azuki ασκεί κριτική τόσο για καλά στοιχεία της ιαπωνικής κουλτούρας όσο και για τα άσχημα. Δεν είναι τυχαίο που ο παππούς Σάιζο εμφανίζεται δύσμορφος και κακός όταν χρησιμοποιεί βία στον Καγκεμαρού και στον Χαγιάτε. Ο σκληρός του χαρακτήρας τον κάνει να είναι άσχημος και στην όψη του. Το κλασικό στερεότυπο πως ένας όμορφος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι κακός. Η Ραν Οκουμπο είναι μια όμορφη ηλικιωμένη και παραμένει πάντα ήρεμη, αξιοπρεπής και σύμβολο τιμιότητας σε αντιδιαστολή με την Σου Ματσουνο η οποία είναι εξίσου άσχημη όπως ο Σάιζο και με κακές προθέσεις.

Η Σου Ματσουνο σε αντίθεση με την Ραν Οκουμπο αρέσκεται να φορά ρούχα δυτικού τύπου. Η Ραν Οκουμπο εμφανίζεται κομψή μέσα στο παραδοσιακό κιμονό της ενώ η γερασμένη Ματσουνο φορά πάντα ρούχα πιο νεανικά για την ηλικία της αγορασμένα από την Αμερική η την Γαλλία . Είναι μια καρικατούρα νεανίζουσας ηλικιωμένη η οποία δεν διστάζει να χορεύει στην ντίσκο, να φλερτάρει με νεότερους άνδρες και να χορεύει με κορμάκια με την αστερόεσσα πάνω.

Στην μορφή της διακωμωδείται πλήρως η ξενομανία των κατοίκων των μεγάλων πόλεων σε αντίθεση με τους ανθρώπους της επαρχίας οι οποίοι εμφανίζονται, οι περισσότεροι με παραδοσιακές ενδυμασίες. Ανάμεσα στην σκληρή αγωγή του Σάιζο και την γκροτέσκο μορφή της Ματσούνο, η κομψή Οκούμπο δίνει την χρυσή τομή και την άποψη της Αζούκι για την ισορροπία που πρέπει να βρει η σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία : Να μην ξεχάσει τις αρετές του παρελθόντος αλλά να μην διατηρήσει και τα ελαττώματα της ως κοινωνία.

Η ξενομανία στηλιτεύεται και διακωμωδείται σε διάφορες ιστορίες στην σειρά. Ενώ ο Καγκεμαρού είναι ένα άξεστο χωριατόπαιδο, ο Σιτζούνε είναι ένας κομψός νέος, ένας Μπισόουνεν (Bishonen) στην γλώσσα των ανιμε, δηλαδή ένας άνδρας με ανδρόγυνη ομορφιά. Σήμερα πολλοί Ιάπωνες προσέχουν την εμφάνιση τους αλλά οι ρόλοι των δυο φύλων παραμένουν αυστηρά διαχωρισμένοι. Στο δείπνο που παραθέτει με τα αδέρφια του στον Καμπαμαρού του φέρνει μόνο γαλλικά πιάτα υψηλής γαστρονομίας ενώ σνομπάρει την προσφορά του Καμπαμαρού να φάει yakisoda noodles στο παραδοσιακό εστιατόριο λέγοντας πως τον πειράζουν.

Ομοίως και στο νοσοκομείο, η σύγχρονη ιατρική χλευάζεται μπροστά στα γιατροσόφια του βουνού. Το σακουλάκι με το γιατρικό του Καμπαμαρού ‘’νικά’’ την ξενόφερτη επιστήμη. Η γιαγιάκα που λαμβάνει το «γιατρικό» ξανανιώνει και χορεύει γύρω από την άσχημη αυστηρή νοσοκόμα.

Υπάρχει σε όλη την σειρά μια νοσταλγία για μια ‘’παλιά καλή εποχή’’ η οποία επιζεί πλέον μόνο στην επαρχία. Συχνά ο Καγκεμαρού εμφανίζεται με φωτεινά χρώματα μέσα στην σειρά σε σύγκριση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Η φιλία του με τον Χαγιάτε παραμένει ζωντανή παρότι ο τελευταίος τον πρόδωσε αφήνοντας τον μόνο του να αντιμετωπίσει τον παππού του. Ακόμα και όταν φαίνεται πως τον προδίδει λαμβάνοντας το μέρος των αντιπάλων ο Καμπαμαρού δυσκολεύεται να τον δει ως εχθρός του γιατί μέσα του βαθιά δεν μπορεί να αλλάξει την πίστη του προς αυτόν. Καθόλου τυχαίο που ο Χαγιάτε εμφανίζεται με δυτικά ρούχα και ο Καγκεμαρού με πιο ‘’παραδοσιακά’’ ρούχα ( στολή νίντζα δεν είναι )

Σε ένα επεισόδιο βλέπουμε τον Καγκεμαρού και τον εστιατόρα να βλέπουν τηλεόραση σχολιάζοντας τις διαφορές κοινωνικές εκπομπές. Γυναίκες και μικρά παιδιά κλαίνε γοερά επειδή ο πατέρας εξαφανίστηκε και τον ψάχνουν.Το φαινόμενο «Johatsu» στα ελληνικά « εξάτμιση» όπως άκομψα μεταφράζεται, αποτελεί ταμπού στην Ιαπωνία. Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και σημαίνει η εξαφάνιση ενός ανθρώπου χωρίς να αφήσει ίχνη πίσω του. Εξαφανίσεις ανθρώπων συμβαίνουν στα περισσότερα μέρη της γης επιθυμώντας να ξεφύγουν από ένα κακό γάμο, μια δύσκολη οικονομική κατάσταση ή ένα τοξικό περιβάλλον. Στην Ιαπωνία το να μην μπορείς να ανταπεξέλθεις στις ευθύνες σου είναι τεράστιο στίγμα. Ιδιαίτερα για τους άνδρες το να μην εκπληρώσουν τις σπουδές τους, να χάσουν την δουλειά τους ή να χωρίσουν από ένα γάμο αυτόματα τους καθιστά ανίκανους σε μια αυστηρή πατριαρχική κοινωνία όπως η Ιαπωνία. Οι λύσεις είναι δύο : Η εξαφάνιση ή η αυτοκτονία. Ίσως και τα δύο.

Η τηλεόραση διακωμωδούσε αυτό το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα μέσω των εκπομπών. Πρόβλημα που αποτέλεσε, την δεκαετία του ’90, μια από τις αιτίες που κρασαραν την ιαπωνική οικονομία στην συνέχεια. Ο Καγκεμαρού έρχεται αντιμέτωπος με την τηλεόραση σε εκείνο το επεισόδιο και την ρηχότητα των ανθρώπων που εργάζονται εκεί. Γνωρίζει μια ηθοποιό σαπουνόπερας την οποία εκβιάζουν να μην μιλήσει για την οικογένεια της ώστε να μην χάσει τους άνδρες θαυμαστές της. Για ένα παιδί το οποίο μεγάλωσε χωρίς μητέρα και μέσα στην κακοποίηση του παππού του αυτό ήταν αδιανόητο.

Από την μια πλευρά, υπάρχει μια αυστηρή κοινωνία που δεν συγχωρεί την αποτυχία οδηγώντας τους ανθρώπους στην εξαφάνιση και στον θάνατο και από την άλλη, για χάρη του θεάματος και των χρημάτων, δημιουργείται ένα ψεύτικο σταρ σύστεμ το οποίο φτύνει στα μούτρα όλες αυτές τις αξίες τις οποίες θεωρούν ιερές μέσα σε αυτήν. Τεράστια αντίφαση και υποκρισία.

Μια ακόμη φορά η Azuki περνά τα δικά της μηνύματα για την αξία της οικογένειας ενώ χτυπά καμπανάκι για σοβαρά κοινωνικά ζητήματα.

Ένα από αυτά είναι και οι αυτοκτονίες. Η μητέρα του Χαγιατε αυτοκτόνησε. Ο Χαγιατε έμεινε ορφανός επειδή η μητέρα του δεν άντεξε να τον μεγαλώνει μόνη της. Τα δύο μικρά αγόρια και ο παππούς τους απέτρεψαν μια αυτοκτονία γυναίκας η οποία είχε εγκαταλειφθεί από τον σύντροφό της, την οποία ο Χαγιατε την αναγνωρίζει σε ένα εστιατόριο χρόνια μετά ως διάσημη ηθοποιό.

Η αυτοκτονία είναι μια ακόμη κοινωνική μάστιγα στην Ιαπωνία. Πρακτική καλά ριζωμένη στην ιαπωνική κουλτούρα για όποιον ήθελε να αποφύγει την ντροπή της αποτυχίας. Τα ποσοστά αυτοκτονιών μέχρι και σήμερα τρομάζουν. Τον Οκτώβριο του 2021 οι αυτοκτονίες ανήλικων παιδιών από έξι έως 18 ετών αυξήθηκαν κατά 31%. Ο φόβος της αποτυχίας για τις εξετάσεις ή τις επιδόσεις του στα μαθήματα αυξάνουν τα ποσοστά κάθε χρόνο. Η ίδια αύξηση έχει παρατηρηθεί και στους ενήλικες με τα τρομακτικά πρωτεία να τα κρατούν γυναίκες αφού η θέση τους εντός της κοινωνίας είναι πιο επισφαλής.

Δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για τα σεξουαλικά αστεία της σειράς. Ο Μαϊζίμα, το δεξί χέρι της Ματσούνο έχει εμμονή με την Μάι. Ως κλασικός stalker την παρακολουθεί και έχει τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες ενώ συχνά την ονειρεύεται. Στα anime συχνά συναντάμε άνδρες με αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά η οποία υπερτονίζεται μέσω της οπτικοποίησης των συναισθημάτων τους. Στην ιαπωνική κουλτούρα οι κανόνες καλής συμπεριφοράς στις κοινωνικές σχέσεις είναι το Α και το Ω. Οι σχέσεις ανάμεσα στα δυο φύλα σε δημόσιο χώρο διέπονται από αυστηρούς κανόνες ευγένειας. Στα anime η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα της ιαπωνικής κοινωνίας απελευθερώνεται μέσω της φαντασίας.

Ο σωστός άνδρας πρέπει να ενδιαφέρεται για τις γυναίκες και το σεξ με μέτρο. Έρευνες δείχνουν πως τα παντρεμένα ζευγάρια στην Ιαπωνία κάνουν σεξ μόλις μια φορά το μήνα ενώ οι έφηβοι συχνά καθυστερούν της έναρξη της σεξουαλικής τους ζωής πιστεύοντας πως μπορεί να χαλάσει την επίδοση τους στα μαθήματα ή στα αθλήματα. Ο άνδρας που λιγώνεται στην θέα των γυναικών είναι αυτόματα μια καρικατούρα με την οποία γελούν μέσα στα anime.

Θαρρώ πως κάπου εδώ πρέπει να βάλουμε μια τελεία στην (υπερ- ) ανάλυση μας γύρω από το αγαπημένο μας cult anime. Γνωρίζω πως θα μπορούσαν να γραφτούν περισσότερα. Ευελπιστώ πως κάποιος, κάποτε να το κάνει με καλύτερο τρόπο.

Υ.Γ : Το 2015 η Azuki κυκλοφόρησε την συνέχεια της ιστορίας του Ιγκανό Καγκεμαρού ο οποίος έχει επιστρέψει στο βουνό με το Χαγιάτε Κιρίνο ώστε να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους ως νίντζα. Δεν το ΄χω διαβάσει ώστε να σας γράψω εντυπώσεις.

* Βρείτε τη «Ματριόσκα» στη νέα της σελίδα της στο facebook