Δεν είστε αρκετά πατριώτες

«Ο Λαβύρινθος της Σιωπής», ταινία του 2014,  πέρα από την καλλιτεχνική της αξία, μπαίνει στα βαθιά της εθνικής ενοχικής σιωπής που βαφτίζεται «πατριωτισμός». Δημιουργεί τον ρόλο του Εισαγγελέα Ράντμαν, για να μιλήσει για το ιστορικό πρόσωπο Φριτς Μπάουερ τον Εβραίο δικαστικό, ο όποιος στην ταινία αναθέτει την ερεύνα στον νεαρό Εισαγγελέα.  

Το 1958, 13 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου και τις Δίκες της Νυρεμβέργης, κανείς στη Γερμανία δεν γνωρίζει, δεν θέλει να γνωρίζει και πολύ περισσότερο δεν θέλει να μιλήσει  για το Άουσβιτς. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι κανείς δεν ρωτά. 

Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας,  πρώην μέλη των Ες Ες, δήμιοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης  είναι τώρα δάσκαλοι, οδοντίατροι, μηχανικοί αυτοκινήτων, ζαχαροπλάστες, δημόσιοι υπάλληλοι. Η  κοινή γνώμη επαναπαύεται στο παραμύθι ότι οι ιστορίες για τα ολοκαυτώματα και τα βασανιστήρια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν αστικοί μύθοι. Είναι παραμύθια των νικητών ενάντια στην «εθνική τους συνείδηση». 

Τι είναι η «εθνική συνείδηση» που μας υπόσχεται ότι θα καλλιεργήσει η υπουργός Παιδείας της Κυβέρνησης Μητσοτάκη; Ποιος είναι ο εθνικισμός με νάιλον πορφύρες  «πατριωτισμού» που φιλοδοξεί να σπείρει στους εφήβους;

Αν σήμερα παρατηρούμε, οσμιζόμαστε, βιώνουμε κάτι, αυτό είναι η πολλαπλότητα των ταυτοτήτων και αν κάτι χαρακτηρίζει τον σύγχρονο κόσμο είναι η πολιτισμική και ηθική ποικιλομορφία. 

Η φυλή, η εθνότητα, η εθνικότητα, η θρησκεία, το φύλο, η σεξουαλικότητα, διαφορετικοί άνθρωποι και άνθρωποι με πολλές επιμέρους ταυτότητες, υπάρχουμε και συνυπάρχουμε,  υφαίνοντας κοινωνικούς και πολιτικούς δεσμούς. Με «Εμάς» και τους «Άλλους». Με τις όποιες ομοιότητες και τις όποιες ανομοιότητες. Επικοινωνούμε, κοινωνούμε, ταυτιζόμαστε, κτίζουμε κοινότητες. Οι  δεσμοί του καθενός μας με τις όποιες εθνικές, τοπικές, πολιτισμικές, ταυτοτικές παραδόσεις μας δεν μπορούν να λειτουργούν ως χειροπέδες και να κτίζουν τείχη και στεγανά. Κοινότητα μας, στην εποχή της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης, είναι η Ανθρωπότητα.  Και όχι γιατί το αποφασίσαμε ή δεν το αποφασίσαμε, μας αρέσει η δεν μας αρέσει, αλλά γιατί το βέλος του χρόνου δείχνει μόνο μπροστά. 

Όλοι αγαπάμε τον τόπο που μεγαλώσαμε, τη γλώσσα που αισθανόμαστε. Όχι γιατί είναι πιο όμορφα, πιο καλά, πιο ηρωικά από οποιοδήποτε άλλου τόπου, άλλης πατρίδας. Αλλά γιατί είναι οι μνήμες  της ζωής μας. Τα δικά μας. Τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, το φως, οι μουσικές, αυτά είναι Πατρίδα. 

Πατριωτισμός δεν είναι να τα υπερασπιστείς τα «δικά σου» έναντι άλλων, αλλά να υπερασπιστείς μαζί τον Άλλον, μαζί με τα δικά του χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις και μουσικές, την πανανθρώπινη Ηθική. Να συμβιώσεις. Να συνυπάρξεις. Να σεβαστείς. Να ακουμπήσεις. 

Αυτή τη δεξιότητα, αυτή την οπτική πρέπει να αποκτήσει ο σημερινός έφηβος. Αυτός που θα ζήσει, θα εργαστεί, θα λειτουργήσει στην εποχή της 4ΒΕ. Στην εποχή της κοσμοπολίτικης κοινότητας στην οποία οι άνθρωποι από διαφορετικούς φυσικούς, πολιτισμικούς, οικονομικούς τόπους θα κτίζουν σχέσεις αμοιβαίου σεβασμού παρά τις διαφορετικές τους κουλτούρες. 

Η Δεξιά  λαχταρά να στήσει ένα νεοσυντηρητικό αφήγημα, με εκείνη στο ρόλο της «εθνικής» πολιτικής δύναμης. Και αν κάτι την ενοχλεί σφοδρα είναι η Μεταπολίτευση. Η Μεταπολίτευση που διέλυσε τον ισχυρό μύθο της Εθνικοφροσύνης και των οχτρών της. 

Και πιθανά να καταφέρει να διαλύσει τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης. 

Μπορεί και αυτοί να διαπιστώνουν όπως ακριβώς ο Γερμανός Αστυνομικός Δ/ντης «δεν είσαστε αρκετά πατριώτες». Το έκαναν άλλωστε στη Δίκη των Βασανιστών της Χούντας. 

Αλλά το παιχνίδι είναι χαμένο. Γιατί αν κάτι αποκλείεται να καταφέρει η Ελληνική Δεξιά, είναι να γυρίσει το βέλος του χρόνου προς τα πίσω…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr