Δεν έχουμε απλά δίκιο, το έχουμε αποδείξει

(Δυο κορίτσια κάθονται σε ένα παγκάκι, τρώνε παγωτό)
 
-Ο παππούς μου είδε τον μπαμπά του να εκτελείται από φασίστες.

– Λες τους Γερμανούς;

-Όχι όχι

-Α! Βούλγαρους;

-Όχι, Έλληνες. Συνεργαζόταν με αυτούς. Αλλά αυτοί εκτελούσαν, αυτοί τους…

-Α ναι αυτοί τους έβρισκαν.

-Ναι αυτό.

-Και μετά;

-Τί μετά; Ήταν 7 χρονών, δούλευε όλη τη ζωή του.

-Όχι, μετά με αυτούς τους έλληνες, τι έγινε; δικάστηκαν; 

-Μπα, είτε κυβέρνησαν, είτε πλούτισαν, δε θυμάμαι τι μου είπε ο παππούς.

-Αυτό που λες είναι τρελό, δε γίνεται να μην τιμωρήθηκαν.

-Τιμωρήθηκαν όσοι τους πολεμούσαν.

-Ποιοι;

-Ο λαός που δεν ήθελε τον φασισμό, ντόπιο και ξένο.

(γελάνε, κοιτάνε τα παγωτά τους τρώνε μια μπουκιά)

-Και μετά τι έγινε;

-Που;

-Στην ιστορία! Με τον παππού σου. 

-Έζησε και τα θυμάται. Τι θες να έγινε;

-Μα δε θα δικαιωθούν ποτέ όλοι σαν τον παππού σου;

-Εδώ ακόμα δεν ξέρουμε αν θα δικαιωθεί η Μάγδα Φύσσα.

-Ε ,όχι αυτοί θα δικαιωθούν. Αφού έχουν τόσα στοιχεία.

-Ναι όπως και τότε.

-Ε, όχι! Τώρα είμαστε όλοι εδώ. Τα έχουμε δει. Θυμάσαι στην παράσταση, ποια ήταν δε θυμάμαι…. μπήκαν μέσα οι Χρυσαυγίτες με μπλουζάκια και φωνάζανε…

-Ναι. Ε και; 

-Καλά θυμάσαι εδώ πιο κάτω στον Άγιο Παντελεήμονα, που τα παιδιά που μέναν εκεί, σταμάτησαν να έρχονται στο σχολείο γιατί τους περίμεναν με λοστούς σε κάθε γωνία; Τα παιδιά ρε συ! Θυμάσαι;

-Τι δεν καταλαβαίνεις μωρέ; Σου λέω πάντα αυτό γινόταν τότε και τώρα. Απλά τώρα λέγονται Χρυσή Αυγή.Τα έχει πει και ο Μιχαλολιάκος “Είμαστε η σπορά των νικημένων του 1945”. Πάντα είχαν αρχηγό που τους έλεγε ποιον και πόσο να χτυπήσουν. 

-Ωραία, οκ, αλλά τώρα σκότωσαν. Όχι μόνο τον Παύλο, αλλά πως να το πω… τους πήγαμε στο δικαστήριο! Ρε έχουν αποδειχθεί όλα! Όλα!

-Ναι αν ζούσαμε σε έναν κόσμο με λογική θα μαθαίναμε από την ιστορία…

-Και τι θα κάνουμε; Θα σκάσουμε από το δίκιο; 

-Θα πάμε εκεί. 7 Οκτώβρη. Τι να κάνουμε άλλο;

-Ξέρεις τι δε θέλω άλλο παγωτό. Με πόνεσε το στομάχι μου.

-Οκ, θα το φάω εγώ.

-Μα πως είσαι τόσο ήρεμη;;;

-Αφού έχουμε δίκιο, πως να μην είμαι;

-(μιλάει χωρίς ανάσα, ακατάπαυστα) Αν “χάσουμε”, θα πάρουν τόσα λεφτά, θα πιστεύουν όλοι ότι είναι νόμιμοι, ότι δεν έγινε τίποτα, θα μας βρίσκουν ξανά στο δρόμο, και ειδικά εμάς τις γυναίκες, και τη μάνα μου, την Μαρία που οι γονείς της είναι από την Αφρική δεν τη σκέφτεσαι, δε σκέφτεσαι τι θα γίνεται πάλι όταν νυχτώνει, θα ξαναλένε στις ειδήσεις ότι είναι καλά παιδιά, θα λένε η δικαιοσύνη  μίλησε, θα κάνουν πάλι βόλτες με τα μηχανάκια, θα βγουν με λοστούς, ρε θα έχουν μαχαίρια και δε θα φοβηθούν ποτέ ξανά. Ακούς; Ποτέ!

-Ναι, αλλά θα είμαστε όλοι εμείς εδώ, που θα ξέρουμε, και θα πηγαίνουμε για μάρτυρες όσες φορές κι αν χρειαστεί.

-Ρε ακούς τι λες! Σκέψου τον παππού σου, να ξαναδεί να δικαιώνονται ΑΥΤΟΙ.

-Ρε συ ηρέμησε, δε γίνεται να χάσουμε …

-Δεν γίνεται.

Δεν έχουμε απλά δίκιο, το έχουμε αποδείξει. 

Έλα, τα λέμε εκεί.  

*Η Αντριάνα Ανδρέοβιτς είναι ηθοποιός και μέλος του συντονιστικού της πρωτοβουλίας  Support Art Workers

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr