Δεν βεβήλωσαν άγνωστοι το Μουσείο Ολοκαυτώματος της Θεσσαλονίκης

Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για αγνώστους δράστες που έδρασαν στη Θεσσαλονίκη, τη νύχτα της 14ης μετά την ομιλία του Α. Τσίπρα στο Παλέ ντε Σπορ. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί που έπραξαν χέρι – χέρι είναι γνωστοί. Ας τελειώνει πια το παραμύθι που έχει αρχίσει να γίνεται εφιάλτης.

Η ανταπάντηση στην στιβαρή επιλογή της κυβέρνησης να στείλει ηχηρή πολιτική μήνυμα εντός της έδρας του σκοταδισμού, δόθηκε στα μουλωχτά κι εκεί που πονάει. Ναι! Η επανειλημμένη βεβήλωση αυτού του συγκεκριμένου μνημείου προκαλεί αφόρητο πόνο.  Γιατί κάθε τέτοιο μνημείο είναι ο πανάγιος τάφος της ανθρωπότητας. Κι αν κάτι πρέπει να ταρακουνά την κοινωνία δεν είναι μόνο το δικαίωμα για φαγητό, υγεία, εργασία, παιδεία. Αλλά και το δικαίωμα όσων αφανίστηκαν στο Ολοκαύτωμα, να σέβονται την ιστορία τους. Ο αντιφασιστικός αγώνας έδωσε και συνεχίζει να καταθέτει μυριάδες νεκρούς. Όμως βασική μονάδα αυτού του θανάτου είναι το Ολοκαύτωμα.

Το να πριμοδοτεί και να τρίβεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τους νοσταλγούς  του φρικτότερου ιστορικού συμβάντος, για εντελώς προσωπικό του όφελος τον καθιστά αυτομάτως τη ντροπή της μεταπολίτευσης. Αναδύεται και εξαπλώνεται παγκόσμια ο φασισμός, κι αυτός, αντί να σεβαστεί έστω τη χώρα του που κατέθεσε, σε αναλογία πληθυσμού, έναν από τους μεγαλύτερους φόρους αίματος κατά του φασισμού, δράττεται της ευκαιρίας να νομιμοποιήσει τους επικίνδυνους. 

Χειρότερο από την ωμή νεοφιλελεύθερη πολιτική που οραματίζεται, χειρότερο από την απέχθειά του προς την κοινωνία, είναι η λύσσα του να γίνει πρωθυπουργός ακόμα κι αν χρειαστεί να πλήξει τη δημοκρατία, αντί να την υπερασπιστεί. Αναφερόμενος στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, είπε ωμά και ανερυθρίαστα στο συνέδριο της ΝΔ: θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να ηττηθούν. Δεν έβαλε κανέναν προσδιορισμό μπροστά στα χρειαζούμενα, που να τα οριοθετεί.

Ο ναζί Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής άκουσε το κουδούνι της πόρτας που του χτύπησε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και την άνοιξε. Κι αν ακούστηκε να τρίζει αυτή η πόρτα καθώς άνοιγε, δεν ήταν από τους μεντεσέδες. Τα κόκκαλα της Δημοκρατίας έτριζαν.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr