Δεύτε λάβετε σκότος

Ζω στη χώρα που έκανε ακόμα και την Πρωταπριλιά να χάσει το νόημά της. Ό,τι χωρατό και αν κυκλοφόρησε χθες, γιορτή του αθώου ψεύδους, φρέσκο ή ανακυκλωμένο, έμοιαζε να ωχριά μπροστά στην αλλοπρόσαλλη και αλλόκοτη πραγματικότητα που ζούμε. Και έφερνε πάντοτε την ίδια φράση στα χείλη: «Τώρα αυτό που μόλις διάβασα είναι μουσαντένιο ή μήπως αληθινό;»

Συχνά, το ξέρετε δα, η αλήθεια και το ψέμα ταυτίζονται και συναντιούνται στην επίσημη γραμμή της ακοίμητης ελληνικής Πολιτείας, ιδίως όταν εμπλέκεται και η Εκκλησία, με τη γνωστή ροπή της στα «θαύματα» ,που απομυζούν τον οβολό των αφελών και διαιωνίζουν την παντοκρατορία του ράσου.

Το απόλυτο παραμύθι που ωστόσο αποτελεί untouchable κρατικό θέσφατο, το απόλυτο «τριάρι» όπως θα έλεγαν στην αμίμητη ιδιόλεκτό τους στα μαρτυρικά Ιωάννινα (και ελπίζω ότι χρησιμοποιώ σωστά την έκφραση) είναι φυσικά η αφή του Αγίου Φωτός, κάθε χρόνο το Μεγάλο Σάββατο αν δεν με προδίδουν τα φτωχά θρησκευτικά μου, κάπου στα έγκατα του Παναγίου Τάφου.

Προσωπικά δεν χρειάζομαι καμία μαρτυρία και καμία απόδειξη για όσα νεφελώδη διαδραματίζονται στον ιερό τόπο της χριστιανοσύνης, αφού πήγα κάποτε για επιτόπια αυτοψία και τα έζησα από πρώτο χέρι και από πρώτο αυτί.

Όταν οι ίδιοι οι ιερείς παίρνουν τον επισκέπτη από το χεράκι και τον κατευθύνουν στο κατάστημα με τα καθαγιασμένα σουβενίρ, τονίζοντας (εκείνη την, προ πιστωτικών καρτών εποχή) ότι «δεχόμεθα μόνο δολάρια» και πάντως όχι το μαλακό τοπικό νόμισμα, δεν περισσεύει χώρος για θεολογική ανάλυση.

Έχω δει κι αν έχω δει ξεδιάντροπο εμπόριο, αλλά τα στιγμιότυπα που κατέγραψαν οι κόρες των ματιών μου στην Ιερουσαλήμ δεν έχουν ούτε προηγούμενο ούτε επόμενο. Το ίδιο και η ζητιανιά.

Όσο πλησιάζεις στον Γολγοθά, τόσο γίνεται και ανηφορικότερος ο Γολγοθάς του πιστού που πιστεύει ότι θα τα βρει όλα αγγελικά πλασμένα. Ώσπου να φύγεις, έχεις αρχίσει και φτύνεις στον κόρφο σου για να μη σε μαγαρίσει η αγιογδυσία και η ξεδιαντροπιά.

Θυμίστε μου παρακαλώ ποιος εκείνος που έδιωξε οργισμένος τους εμπόρους από το ναό, στην ίδια γειτονιά, γιατί έχω ασθενή μνήμη στα 57 μου και ξεχνώ.

Το κείμενο που διαβάζετε είναι αφιερωμένο στον δημοσιογράφο Δημήτρη Αλικάκο, που προ πενταετίας μηνύθηκε από δύο αρχιεπισκόπους (τον Κωνσταντίνης Αρίσταρχο και τον Ιεραπόλεως Ισίδωρο), επειδή τόλμησε να γράψει σε βιβλίο   ότι το «αυθόρμητο» και «αυτοτελές» άναμμα του Αγίου Φωτός είναι απάτη.

Μαζί με τον Αλικάκο, κάθισαν στο εδώλιο και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον ορθόδοξο ταλιμπανισμό οι υπεύθυνοι των εκδόσεων Εκκρεμές.

Η κατηγορία που αντιμετώπισαν: «Συκοφαντική δυσφήμηση διά του Τύπου κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση, παράβαση απορρήτου ιδιωτικής συνομιλίας και παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων».

Στο βιβλίο του Αλικάκου, με τίτλο «Λύτρωση – Περί του Αγίου Φωτός», παρουσιάζονται κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση μαρτυρίες σκευοφυλάκων του Πανάγιου Τάφου και Πατριαρχών, από τις οποίες προκύπτει πως η τελετή αφής του Αγίου Φωτός δε συνιστά θαύμα, αλλά αποτελεί προϊόν ανθρώπινης επέμβασης.

Μετά από πέντε χρόνια δικαστικής διαμάχης και κωλυσιεργίας, το δικαστήριο αθώωσε παμψηφεί τον δημοσιογράφο/συγγραφέα, κρίνοντας ότι το επίμαχο βίντεο στο οποίο ο  επίτροπος του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων αρχιεπίσκοπος Ισίδωρος εμφανίζεται να καμουφλάρει τον τρόπο αφής του Αγίου Φωτός κατά την τελετή του Μ.Σαββάτου είναι αληθές. Τα δύο καντήλια ανάβουν μέσα στον Τάφο από το χέρι του εκάστοτε σκευοφύλακα και όχι από κάποια θεία παρέμβαση.

Πρόκειται, φυσικά, για θρίαμβο της κοινής λογικής και της κοσμικής αλήθειας, έναντι του δογματισμού και της θρησκοληψίας. «Το δικαστήριο εφήρμοσε το νόμο κατά τρόπο υποδειγματικό και εξέθεσε τους εγκαλούντες για μία προφανώς αβάσιμη έγκληση, η οποία ωστόσο, προξένησε τον διασυρμό και την ταλαιπωρία του κατηγορημένου επί πέντε ολόκληρα έτη δυστυχώς», σχολίασε ο συνήγορος του Αλικάκου και του εκδοτικού οίκου Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος.

Ο ίδιος ο Δημήτρης Αλικάκος αφιέρωσε τη δικαστική νίκη στη μνήμη του πατέρα του, που δεν ήταν δα κανένας άπλυτος άθεος κομμουνιστής, αλλά ιερέας. Ορθόδοξος και όχι τίποτε αιρετικός.

Ο πατήρ Αλικάκος πρόφτασε να ζήσει τον διασυρμό του παιδιού του από το ράσο, αλλά αποχαιρέτισε πικραμένος αυτόν τον μάταιο κόσμο προτού φτάσει η στιγμή της δικαίωσης.

Σύμφωνα με το βιογραφικό του, ο συνάδελφος ασχολείται τα τελευταία χρόνια με τον έλεγχο των ειδήσεων και την παραπληροφόρηση στον χώρο της ενημέρωσης. Την ιστοσελίδα Ellinika Hoaxes  εννοεί, για να μη ψάχνετε. Η ανάρτηση με την οποία ο ίδιος πανηγύρισε τη δικαίωσή του στο Facebook έχει ως εξής:

«Πέντε χρόνια να προσπαθώ να αποδείξω το προφανές και το αυτονόητο. Πέντε χρόνια να επαναλαμβάνω (συγγνώμη αν κούρασα) ότι δεν παραποίησα καμία δήλωση, δεν μόνταρα, δεν συκοφάντησα κανέναν, δεν έβλαψα, δεν είπα ψέματα, τήρησα στο ακέραιο τη δημοσιογραφική δεοντολογία.

Πέντε χρόνια να εισπράττω μίσος. Πέντε χρόνια να εισπράττω στήριξη και συμπάθεια. Πέντε χρόνια να πέφτω και να σηκώνομαι. Πέντε χρόνια να περιμένω να ακούσω μια λέξη. Μόνο μία: “ΑΘΩΟΣ” (ομόφωνα -από όλες τις κατηγορίες).

Αφιερώνω τη νίκη στη μνήμη του ιερέα πατέρα μου. Που έζησε να δει την προσπάθεια διασυρμού μου, και πικράθηκε. Αλλά δεν ζει για να δει τη χαρά του παιδιού του. Να χαρεί με τη χαρά του».

Η είδηση πέρασε στα ψιλά του συστημικού Τύπου, αφού δεν είναι η κατάλληλη εποχή για να αμφισβητούνται τα ιερά και τα όσια, τώρα που πλησιάζει και Πασχαλιά.

Τη σχολίασαν, με εξαλλοσύνη γαρνιρισμένα το καθημερινό σανό, επίλεκτα ακροδεξιά ή σκοταδιστικά μέσα. «Το Άγιο Φως ανάβει με …αναπτήρα! – Απόφαση σοκ από ελληνικό δικαστήριο», ξεσπαθώνει η Ελεύθερη Ώρα. «Ζούμε την εποχή του Αντίχριστου και όλα πρέπει να τα περιμένουμε. Αγιοταφίτες πατεράδες έγιναν …περιπτεράδες, με μπικ στα μανίκια».

Ένα περιθωριακό ρασοφορεμένο σάιτ του καταγγέλλει στο οργίλο κατεβατό του «αποστασία» αναφερόμενο όχι στον μετρ του είδους πατέρα Μητσοτάκη αλλά στους «προδότες» αρχεπισκόπους που επιβεβαίωσαν «με σαρδόνιο χαμόγελο» τη βλάσφημη θεωρία του Αλικάκου. «Επιχειρείται η αποδόμηση της απόλυτης Ορθοδοξίας», υπογραμμίζει.

Πάντως, το «Εκκλησία Online» υποβίβασε το θέμα στα ψιλά ώστε να το διαβάσουν όσο γίνεται λιγότεροι και παρουσίασε την είδηση δίχως σχόλια. Τα άφησε, τα περαιτέρω, στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, το συχνότατα βασιλικότατο του βασιλέως.

Παραθέτω εδώ το σχόλιο του εξαίρετου Παντελή Μπουκάλα για το επίμαχο βιβλίο και τον συγγραφέα του: «Ο Αλικάκος δεν λειτουργεί με την έπαρση του κρημνιστή. Τιμά και σέβεται, αλλά προτιμά την πικρή αλήθεια από το γλυκό και δημοφιλέστατο ψεύδος.

Καθηλωτική η έρευνά του για τον αναγνώστη, είναι ταυτόχρονα αποκαθηλωτική για τους θεράποντες του εν Ιεροσολύμοις τακτού θαύματος, οι οποίοι εννοούν την πίστη ως δεισιδαιμονία». Αμήν!

Και, όχι, η είδηση δεν είναι πρωταπριλιάτικη. Η απόφαση του δικαστηρίου, που φυσικά δημιουργεί ένα εξαίρετο, ισχυρότατο και χρησιμότατο δεδικασμένο ενάντια στην SLAPP εκκλησιαστική τρομοκρατία, εκδόθηκε όχι χθες (οπότε δεν θα την πίστευε κανείς), αλλά την περασμένη Παρασκευή, όταν είχαμε ακόμη Μάρτιο.

Η Εκκλησία έχει δικαίωμα να κηρύσσει ό,τι τραβάει η ψυχή της, αρκεί να το κάνει με το δικό της πορτοφόλι και να μη μας φοράει την πίστη και την ευσέβεια ως υποχρεωτικό κολλάρο.

Το ετήσιο σόου με την έκτακτη πτήση που μεταφέρει εν χορδαίς και οργάνω και με τιμές αρχηγού κράτους το Άγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα αρμόζει σε θεοκρατούμενες μπανανίες του Τρίτου Κόσμου και όχι σε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.

Όλα αυτά συμβαίνουν φυσικά με κυβερνητική ευλογία. Προσωπικά πιστεύω ότι η κυβέρνηση ΣυΡιζΑ (2015-19) θα είχε κερδίσει πάμπολλους πόντους και ψήφους εάν προχωρούσε με τόλμη στον διαχωρισμό του κοσμικού Κράτους από το ιερατείο, στο μέτρο του εφικτού τέλος πάντων.

Το πολιτικό κόστος το οποίο φοβήθηκε ήταν μάλλον μικρότερο του «αναμενομένου», το δε πολιτικό κεφάλαιο που θα αποκτούσε, πολύτιμο. Ο λαουτζίκος μπορεί να γουστάρει εικονίτσες και σταυροκοπήματα, αλλά τρελαίνεται άσχημα όταν οι ζάπλουτοι του βάζουν συστηματικά χέρι στην τσέπη. Έτσι, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι…