Dark: Ένα ταξίδι στον χρόνο που αξίζει;

Το 2017 ο πρώτος κύκλος μας σύστησε την μικρή γερμανική πόλη Βίντεν, όπου τίποτα δεν συμβαίνει και το πυρηνικό εργοστάσιο που συντηρεί τους περισσότερους κατοίκους μοιάζει να είναι το μοναδικό ενδιαφέρον «αξιοθέατο» της περιοχής. Ο χρόνος δράσης όπως ορίζεται από το πρώτο κιόλας επεισόδιο είναι το 2019, ενώ η αυτοκτονία ενός άντρα και η εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού (με ελάχιστους μήνες διαφορά τα δύο συμβάντα) βάζουν φωτιά στην ήρεμη κατά τα άλλα κοινότητα του Βίντεν. 

Ήρεμη είπα; Γράψτε λάθος καθώς με βάση τέσσερις οικογένειες όπου πρωταγωνιστούν τα μέλη τους σε δεκάδες περιπτύξεις ανταλλάσοντας υγρά, μυστικά και ψέματα, ο θεατής αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι όλα τα κλισέ περί κλειστών κοινωνιών είναι μια μεγάλη όσο και σκοτεινή αλήθεια στον μικρόκοσμο του «Dark». Για να γίνουν όμως ακόμη πιο σαγηνευτικά και εθιστικά τα παραπάνω, οι δημιουργοί της σειράς μπολιάζουν την ιστορία με το πιο πιασάρικο κυκλοφορεί τελευταία: το ταξίδι στο χρόνο. Και εδώ κάπου ξεκινούν τα σπόιλερ οπότε είναι καλό να δείτε δύο-τρία επεισόδια στο Netflix πριν διαβάσετε τη συνέχεια του κειμένου.

Είπαμε πριν για την αυτοκτονία του Μίκελ Κάνγουαλντ, πατέρα του έφηβου Γιόνας που είναι και ο βασικός πρωταγωνιστής της σειράς. Αλλά και την εξαφάνιση του Μίκελ Νίλσεν που είναι ο μικρός γιος του αστυνομικού Ούλριχ Νίλσεν και της Καταρίνα Νίλσεν που είναι η διευθύντρια του τοπικού σχολείου κι έχουν δύο ακόμη παιδιά τους Μάγκνους και Μάρτα με την οποία είναι ερωτευμένος ο Γιόνας. Το πρώτο σοκ για τον θεατή έρχεται με την αποκάλυψη ότι αυτοί οι δύο Μίκελ είναι στην πραγματικότητα το ίδιο πρόσωπο. 

Ο μικρός Μίκελ Νίλσεν που εξαφανίζεται στις σπηλιές που βρίσκονται δίπλα στο εργοστάσιο, συνέρχεται για να διαπιστώσει με έκπληξη ότι το ημερολόγιο δεν δείχνει το γνώριμο 2019 αλλά το μακρινό 1986 όπου μεταξύ άλλων συναντά και τους μελλοντικούς γονείς του Ούλριχ και Καταρίνα οι οποίοι είναι ακόμη έφηβοι. 

Ο κακοπροαίρετος θεατής θα μπορούσε να πει ότι «αυτά μας τα έχει πει και σε πιο κεφάτη διάθεση» το χαβαλετζίδικο «Back to the future» όπου ο Μάικλ Φοξ ταξιδεύει στο παρελθόν χάρη στο αυτοκίνητο- μηχανή του χρόνου του σαλεμένου επιστήμονα Κρίστοφερ Λόιντ και παραλίγο να το κάνει με την…. μάνα του (πόσο προχώ αυτός ο Ζεμέκις!) αλλά ξεφεύγει και βάζει τα πράγματα στη σωστή θέση τους. Όμως εδώ θα αφήσουμε στην άκρη τον κυνισμό που δεν μας ταιριάζει και θα σταθούμε στα καλά της σειράς. Ποια είναι αυτά; Με τσιτάτα από Αϊνστάιν έως Νίτσε και Σόπενχάουερ και με έμφαση στην ανακύκλωση και επανάληψη της Ιστορίας, η σειρά – ειδικά ο πρώτος κύκλος- είναι σε αρκετά σημεία συναρπαστική. 

Η διαρκής πάλη Καλού- Κακού δεν είναι ξεκάθαρη αφού οι βασικοί ήρωες σε αρκετά σημεία αλλάζουν ρόλους, τονίζοντας ακόμη περισσότερο το κλίμα αβεβαιότητας και αμφισημίας. Η σχισμή στο χρόνο από όπου πετάγονται τα νεκρά παιδιά δεν είναι και τόσο πετυχημένη σκηνοθετικά (που είσαι Ντέιβιντ Λιντς;) αλλά στα πρώτα επεισόδια είναι αρκετά λειτουργική για να μπει λίγο σε τάξη ο βομβαρδισμός της πληροφόρησης και για να μην καεί εντελώς ο εγκέφαλος.

Ο δεύτερος κύκλος συνεχίζει με την ίδια ένταση που τελείωσε ο προηγούμενος και λογικά προσφέρει όλα τα δεδομένα για να δοθούν οι λύσεις στα καυτά ερωτήματα γύρω από την διττότητα και το πρόσωπο της αβύσσου «που όσο περισσότερο το κοιτάς τόσο κι εκείνο αρχίζει να κοιτά μέσα σου». Ο τρίτος κύκλος μας φέρνει πιο κοντά στην Αποκάλυψη και την απαρχή των γεγονότων με την περιγραφή μιας άλλης ζωής στο Βίντεν όπου τα πρόσωπα είναι μεν τα ίδια αλλά οι συνθήκες ζωής τους είναι διαφορετικές. Όμως η αγωνία των δημιουργών να φτάσουν τα προηγούμενα στάνταρ κάνει την σειρά να δείχνει για πρώτη φορά τόσο αμήχανη, φλύαρη και δυστυχώς σοβαροφανής, θυμίζοντας σαπουνόπερες του γλυκού νερού. Ειδικά στις σκηνές όπου εμφανίζεται κάποιος από το πουθενά σαν φάντης μπαστούνι, πιάσαμε τον εαυτό μας για πρώτη φορά να χαμογελά με νόημα. Και δεν εννοώ το βαθυστόχαστο νόημα του «Dark».