Με αφορμή το προεδρικό διάταγμα το οποίο εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνών με απολυτήρια Λυκείου – μια κυβερνητική απόφαση απαράδεκτη και προσβλητική για όλους τους καλλιτέχνες – πραγματοποιήθηκε το Σάββατο (21/01) εκδήλωση-συζήτηση στην Κατάληψη Κ*ΒΟΞ με τίτλο, “Για την υποβάθμιση των πτυχίων τών καλλιτεχνικών σχολών”.
Ομιλητές/τριες στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 8:30 μ.μ. ήταν οι Μαργαρίτα Συγγενιώτου (Λυρική Τραγουδίστρια), Δώρα Χρυσικού (Ηθοποιός), Χάρης Τζωρτζάκης (Ηθοποιός, μέλος ΣΕΗ) και Μάριος Αθανασίου (Ηθοποιός).
Επρόκειτο για άλλη μια δράση που εντάσσεται στο πλαίσιο των μαζικών κινητοποιήσεων των τελευταίων εβδομάδων από τους ανθρώπους του πολιτισμού απέναντι στο Προεδρικό Διάταγμα που υποβαθμίζει κατάφωρα τα πτυχία των καλλιτεχνών στον βαθμό των απολυτήριων λυκείου και παραβιάζει βάναυσα τα εργασιακά τους δικαιώματα, δείχνοντας ότι πλέον η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία.
«Ζούμε το όνειρο στη σκηνή προσπαθώντας ταυτόχρονα να ισορροπήσουμε τη ζωή μας, την πραγματικότητα, τους απλήρωτους λογαριασμούς, την επισφάλεια του να πρέπει να ζήσεις επαγγελματικά από ένα κλάδο που έχει 90 τοις εκατό ανεργία», είπε μεταξύ άλλων, η Δώρα Χρυσικού κατά τη διάρκεια της ομιλίας της.
Στη συνέχεια πρόσθεσε, «Γιατί εκτός απ την Τέχνη υπάρχει κι η επιβίωση. Και είναι αδυσώπητη και επιτακτική και τις περισσότερες φορές τσακίζει την Τέχνη. Γιατί δεν αντέχουν όλοι να την υπηρετούν κι αυτό είναι μια συνειδητοποίηση συντριβής αλλά και βαθιά ανθρώπινη. Φέρει τρυφεράδα και κατανόηση».
«Γιατί για εμάς δεν υπάρχει μονιμότητα, ούτε οκτάωρο, ούτε διακοπές, ούτε αργίες. Δεν υπάρχουν κάν εποχές. Δεν μπορούμε να αρρωστήσουμε. Έχω παίξει με 40 πυρετό, με γαστρεντερίτιδα, τροφική δηλητηρίαση και κολικό του νεφρού. Έχω θάψει τον πατέρα μου το πρωί και το βράδυ είμαι στο θέατρο . Αυτή είναι η ζωή μας. Και το έχουμε διαλέξει, το έχουμε αποδεχτεί και το υπερασπιζόμαστε. Το αγαπάμε. Αναπνέουμε με αυτό», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Απευθυνόμενη στην υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη η ηθοποίος είπε μεταξύ άλλων, «Γιατί βλέπετε κ. Μενδώνη οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε Λιγνάδηδες, ούτε κατέχουμε τόσο μεγάλη υποκριτική δεινότητα, ώστε να μπερδέψουμε και να ξεγελάσουμε μια Υπουργό και μια ολόκληρη κυβέρνηση ώστε να καταστρατηγήσει κάθε νόμιμη διαδικασία για να μας βολέψει σε κρατικές θέσεις δίνοντας μας την σημαντικότερη καλλιτεχνική καρέκλα της χώρας. Αυτή του Εθνικού Θεάτρου. Κάποιοι θα μείνουμε στην αφάνεια».
Στο δε τέλος της ομιλίας της, η Δώρα Χρυσικού έκλεισε την ομιλία της λέγοντας, «Μια περήφανη απόφοιτος Λυκείου». Η ομιλία της ηθοποιού προκάλεσε ιδιαίτερη συγκίνηση καθώς περιγράφει – χωρίς εκπτώσεις – την πραγματικότητα των ανθρώπων του πολιτισμού.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία της Δώρας Χρυσικού:
Σκέφτηκα πολύ τι θα έπρεπε-ήθελα να πω στην σημερινή ομιλία και κατέληξα πως εγώ δεν θα σας μιλήσω καθόλου για το κατάπτυστο νομοσχέδιο . Άλλωστε οι εκλεκτοί φίλοι είμαι σίγουρη πως θα το αναλύσουν άριστα. Εγώ λοιπόν θα βγω «εκτός θέματος» και θα σας πω μια ιστορία θέλοντας να φωτίσω τι σημαίνει να είναι κανείς καλλιτέχνης στην Ελλάδα. Ελλάδα, η χώρα το λίκνο του πολιτισμού όπως συχνά αναφέρεται από επίσημα χείλη. Ελλάδα η χώρα όπου η Τέχνη αποτελεί -μαζί με τον Τουρισμό-την πουτάνα των καρεκλοκένταυρων της εξουσίας, που την χρησιμοποιούν για μόστρα και μετά την πετάνε. Μαζί με τους εκπροσώπους της.
Σκεφτείτε ένα παιδί που δεν ακολουθεί τη νόρμα. Δεν καταλαβαίνει τους αριθμούς, δυσκολεύεται με τα ρήματα και τους χρόνους, τη γραμματική και το συντακτικό, δεν χωράει στο σύμπαν των συνομιλήκων του, αλλά ζωγραφίζει. Πάνω σε κόλλες χαρτιού δημιουργεί κόσμους φανταστικούς. Η ένα άλλο που έχει διαγνωστεί με ΔΕΠΥ και οι δασκάλες το θεωρούν υπερκινητικό και άρα προβληματικό μα η αλήθεια είναι πως απλώς θέλει να χορεύει, να ζει μέσα απ το σώμα του, να εκφράζεται μέσω της κίνησης. Γιατί έχει ένα ξεχωριστό προίκισμα. Σκεφτείτε κι ένα κοριτσάκι που οι γονείς το στείλανε να κάνει πιάνο, βιολί γιατί είναι σικ και γιατί, πως να το κάνουμε, η σύγχρονη παιδαγωγική επιβάλλει την ενασχόληση με ένα μουσικό όργανο, με το θεατρικό παιχνίδι, με τον χορό. Το λένε άλλωστε κι οι ψυχολόγοι.
Η Τέχνη οξύνει τις προσλαμβάνουσες των παιδιών και τονώνει την συναισθηματική τους νοημοσύνη. Ανοίγει ορίζοντες. Τα ωδεία, οι σχολές χορού, οι ομάδες θεάτρου και ζωγραφικής είναι γεμάτες από παιδιά και εφήβους που παλεύουν πάνω σε νότες, κείμενα, με χρώματα και παπουτσάκια χορού. Εξωσχολικές δραστηριότητες νομίζω πως είναι ο δόκιμος όρος. Γιατί φυσικά δεν αποτελούν «κανονική» δουλειά, στόχο επαγγελματικής αποκατάστασης. Κανονική δουλειά είναι να είσαι γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, υδραυλικός. Καλή η Τέχνη αλλά για χόμπυ. Και αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν και πρέπει να μπουν στον κόσμο των μεγάλων και άρα στην παραγωγή. Η ιστορία της ελληνικής οικογένειας έχει στο παλμαρέ της μεγάλη ποικιλία από τραυματισμένους νέους ανθρώπους που αντιμετώπισαν την άρνηση, τη χλεύη, την δυσπιστία σε οικογενειακά τραπέζια και σουαρέ· που στην ερώτηση «και τί σκέφτεσαι να σπουδάσεις Κωτσάκη- Μαιρούλα » πήραν την λάθος απάντηση: Ηθοποιός, χορευτής, ζωγράφος, μουσικός. Ερώτηση παγίδα, απάντηση κόλαφος. Η φράση «να κάνεις ο τι θές αλλά πρώτα το πτυχίο» είναι ίσως η δεύτερη πιο πολυφορεμένη στο ελληνικό οικογενειακό κοσμικό σύμπαν μετά το «μακριά απ τα ναρκωτικά».
Γιατί υπάρχουν κι αυτά τα παιδιά που η Φύση τους, τα τραβάει απ τα μαλλιά και τους σπρώχνει με τα μπούνια στο ναρκοπέδιο. Αυτά που υπάρχουν και κατανοούν τον κόσμο με τις αισθήσεις. Με έναν διαφορετικό – παράδοξο τρόπο. Που δεν θα μπουν στο Πανεπιστήμιο, που δεν θα μπουν σε καμία τεχνική σχολή. Και πως να σταματήσεις ένα τέτοιο παιδί απ το να συναντήσει το πεπρωμένο του; Πάντα θα ευγνωμονώ τους γονείς μου όταν στα 12, μου δόθηκε η ευκαιρία να φύγω και να πάω να σπουδάσω μπαλέτο στην Γερμανία, γιατί έβαλαν το θέλω μου πάνω απ το φόβο το δικό τους, την αγωνία για το άγνωστο. Και ας έριχναν το ανάθεμα για χρόνια μετά στον εαυτό τους, όταν αρρώστησα σοβαρά με το στομάχι μου και έπρεπε να με φέρουν πίσω. Φυσικά και θα αναρωτήθηκαν , όταν έτρεμα απ τους σπασμούς και με μάζευαν απ’ τα παγωμένα πεζοδρόμια της Στουτγκάρδης, αν αυτή η απόφαση ήταν η ενδεδειγμένη για ένα μικρό παιδί. Πόσο μεγάλη δοκιμασία για ένα γονιό. Πόση ευθύνη. Θα μπορούσαν όμως να μου το στερήσουν;
Για μένα πάλι ήταν το πρώτο δείγμα ότι στα πάντα και για πάντα θα ήταν συνοδοιπόροι και σύμμαχοι. Κι αν εγώ υπήρξα τυχερή , κι αν είχα τη στήριξη και τη βοήθεια των δικών μου σε κάθε μου απόφαση , σε κάθε μου βήμα όσο αβέβαιο κι αν έμοιαζε, υπάρχουν δεκάδες νέα παιδιά που έπρεπε να υπερκεράσουν πολλά εμπόδια, να παλέψουν με απαρχιωμένες συνειδήσεις, να στερηθούν πολλά, να κάνουν θυσίες δυσανάλογες για την ηλικία τους και επιλογές επώδυνες, για να κάνουν αυτό που ήθελαν. Να πραγματοποιήσουν δηλαδή το όνειρο τους να γίνουν καλλιτέχνες. Αυτά τα παιδιά τιμάω σήμερα με αυτή την ομιλία. Αυτά που πέρασαν και αυτά που έρχονται. Αυτά τα ξεχωριστά παιδιά· τον κόπο και το πείσμα τους, την τρέλλα και το πάθος τους να βουτήξουν σε αχαρτογράφητα νερά. Να υπηρετήσουν ένα κλάδο με πολλές απογοητεύσεις, με πολλές αρνήσεις και ματαιώσεις και λίγες επιτυχίες· με τεράστια επαγγελματική και οικονομική επισφάλεια. Αυτά τα παιδιά φτύνει στα μούτρα το νέο νομοσχέδιο. Τις εργατοώρες τους στα μεζεδοπωλεία και τα μπαρ για να πληρώσουν τη σχολή, τις στερήσεις των δικών τους. Σαν να μην ήταν ήδη δύσκολη η ζωή των καλλιτεχνών . Σαν να μην θεωρούμασταν παρίες, αμόρφωτοι, ανεπάγγελτοι, χομπίστες και κακομάθημένοι. Πλέον είμαστε και παντελώς αδιαβάθμιτοι.
Θα σας μιλήσω λοιπόν για εμάς. Για την κάστα μου, το συνάφι μου. Για τους φίλους και τους συναδέλφους μου, τα αδέρφια μου τους ηθοποιούς. Μπαίνουμε σε μια σχολή μετά το Λύκειο μετά από δύσκολες εξετάσεις. Εκεί για 3 χρόνια δουλεύουμε πάνω σε κείμενα – διαμάντια της παγκόσμιας δραματουργίας. Δουλεύουμε ώρες πολλές, με τη φαντασία μας, το ένστικτο, το μυαλό, τις αισθήσεις μας, την παρατηρητικότητα μας, το νευρικό μας σύστημα που δοκιμάζεται καθημερινά. Αποκτάμε αντοχή, ανθεκτικότητα, υπομονή και συνέπεια. Τεστάρουμε καθημερινά τα ψυχολογικά και σωματικά μας όρια, τα προκαλούμε , συχνά τα ξεπερνάμε. Προσπαθούμε να τρυπώσουμε σε ξένες ζωές κάποιων ηρώων γραμμένων σε ένα χαρτί και να τους κάνουμε αληθινούς ανθρώπους, δίνοντας τους όλο μας το είναι, δίνοντας τους σάρκα. Ζουν με εμάς, από εμάς κι εμείς μ αυτούς.
Κάνουμε υποκριτική, ορθοφωνία, χορό, τραγούδι, λογοτεχνία, αυτοσχεδιασμό μέχρι και ξιφασκία, και συνεχώς μελετάμε, διαβάζουμε, αναρωτιόμαστε. Κι αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί ποτέ δεν κατακτιέται η Τέχνη. Συνεχώς σε προκαλεί να πας παραπέρα. Δεν υπάρχει κορυφή να κατακτήσεις. Μόνο καταβύθιση υπάρχει. Στις πιο μύχιες κρυφές φωλιές του ανθρώπινου. Και διαρκής αμφισβήτηση. Του εαυτού σου πρωτίστως αλλά και όσων νομίζεις ότι κατέχεις. Γιατί η αμφισβήτηση και η διαρκής αναζήτηση είναι δομικά στοιχεία της Τέχνης. Δουλεύουμε μόνοι μας και με τους άλλους, μαθαίνουμε στο μαζί, στην ομάδα, προσπαθώντας να τιθασεύσουμε τον ναρκισσισμό και τον εγωισμό μας. Να αποδομήσουμε το εγώ μας για να αφήσουμε χώρο για τον ρόλο.
Ζούμε καθημερινά ένα θαύμα στην υπέροχη διαδικασία της πρόβας· γινόμαστε συνδημιουργοί στη γέννα ενός έργου. Είμαστε δρώντα υποκείμενα στο πως αυτό γίνεται ζωή και πραγματικότητα. Πως μέρα με τη μέρα γεννάται ένας κόσμος που μέχρι πριν ήταν μια αράδα από λέξεις. Και βλέπουμε και τη θνησιγένεια του. Τη στιγμή που μόλις συμβεί χάνεται. Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Μια αστραπή. Ζούμε το όνειρο στη σκηνή προσπαθώντας ταυτόχρονα να ισορροπήσουμε τη ζωή μας, την πραγματικότητα , τους απλήρωτους λογαριασμούς, την επισφάλεια του να πρέπει να ζήσεις επαγγελματικά από ένα κλάδο που έχει 90 τοις εκατό ανεργία. Γιατί εκτός απ την Τέχνη υπάρχει κι η επιβίωση. Και είναι αδυσώπητη και επιτακτική και τις περισσότερες φορές τσακίζει την Τέχνη. Γιατί δεν αντέχουν όλοι να την υπηρετούν κι αυτό είναι μια συνειδητοποίηση συντριβής αλλά και βαθιά ανθρώπινη. Φέρει τρυφεράδα και κατανόηση.
Γιατί για εμάς δεν υπάρχει μονιμότητα, ούτε οκτάωρο, ούτε διακοπές, ούτε αργίες. Δεν υπάρχουν κάν εποχές. Δεν μπορούμε να αρρωστήσουμε. Έχω παίξει με 40 πυρετό, με γαστρεντερίτιδα, τροφική δηλητηρίαση και κολικό του νεφρού. Έχω θάψει τον πατέρα μου το πρωί και το βράδυ είμαι στο θέατρο . Αυτή είναι η ζωή μας. Και το έχουμε διαλέξει, το έχουμε αποδεχτεί και το υπερασπιζόμαστε. Το αγαπάμε. Αναπνέουμε με αυτό.
Μας χειροκροτούν, μας θαυμάζουν, φωτογραφίζονται μαζί μας, τα πρόσωπα μας υπάρχουν στις διάφορες φυλλάδες, μπαίνουμε μέσα στα σπίτια σας, η ζωή μας σας ανήκει, η ζωή μας γίνεται αντικείμενο σχολιασμού αλλά επί της ουσίας στην εργασιακή αλυσίδα είμαστε αόρατοι. Πως το είχε πει η Υπουργός Πολιτισμού τότε στην πανδημία με αφορμή τα επιδόματα; Τότε που δεν υπήρχαμε σε καμία λίστα, σε καμία ποσόστωση , που δεν μπορούσαν να μας μετρήσουνε. Πόσοι είμαστε τελικά; Τι είμαστε τελικά; Κάπως έτσι το είχε πει, προσπαθώντας να δικαιολογήσει το γεγονός ότι ο μισός κλάδος είχε μείνει αβοήθητος, χωρίς οικονομική αρωγή χωρίς καμία μέριμνα: «είναι γνωστό ότι ο κλάδος των ηθοποιών έχει μεγάλα ποσοστά μαύρης εργασίας». Δηλαδή δουλεύει ανασφάλιστος. Ναι κ. Μενδώνη γιατί δουλεύουμε για μήνες κάνοντας πρόβες χωρίς να πληρωνόμαςτε, γιατί το ένσημο που μας κολλάνε, όταν μας το κολλάνε είναι αστείο, γιατί μπορεί να μείνουμε μήνες χωρίς δουλειά χωρίς όμως να μπορούμε να μπούμε στο ταμείο ανεργίας. Γιατί το όνειρο κάποιων από εμάς να βρεθούν στο σανίδι,η σε μια σειρά ,την ανάγκη μας να υπάρχουμε στη δουλειά και να μην ξεχαστούμε απ τον χώρο, την εκμεταλλεύονται διάφοροι επιτήδειοι παραγωγοί δίνοντας μας ψίχουλα που ούτε για τις βενζίνες μας δεν φτάνουν.
Σε ποιά δουλειά άραγε ο εργαζόμενος πληρώνεται με σάντουιτς, η με ποσοστά επί των κερδών; Ποιά δουλειά δεν έχει άδεια αξασκήσεως επαγγέλματος, σε ποιά δουλειά δεν υπάρχει ένα μίνιμουμ τυπικών προσόντων έτσι ώστε να μην μπορεί ο κάθε τυχάρπαστος ανθυποσελέμπριτι , παίχτης του Survivor και δεν ξερω εγώ τι άλλο να την εξασκήσει; Γιατί βλέπετε κ. Μενδώνη οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε Λιγνάδηδες, ούτε κατέχουμε τόσο μεγάλη υποκριτική δεινότητα, ώστε να μπερδέψουμε και να ξεγελάσουμε μια Υπουργό και μια ολόκληρη κυβέρνηση ώστε να καταστρατηγήσει κάθε νόμιμη διαδικασία για να μας βολέψει σε κρατικές θέσεις δίνοντας μας την σημαντικότερη καλλιτεχνική καρέκλα της χώρας. Αυτή του Εθνικού Θεάτρου. Κάποιοι θα μείνουμε στην αφάνεια. Και θα παλεύουμε μια ζωή σε μια δουλειά μαγική αλλά και δύσκολη, άχαρη. Οι περισσότεροι δεν θα γίνουμε πρώτα ονόματα και θα αγωνιούμε για το αν την επόμενη σεζόν κάποιος θα μας χρειαστεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Παρολαυτά αυτοί που τώρα εξισώνετε με απόφοιτους λυκείου είμαστε αυτοί που στην πανδημία κράτησαν το φρόνημα των « ελεύθερων πολιορκημένων» ψηλά, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους δωρεάν στους συνανθρώπους τους ώστε να μην πάθουν ομαδική παράκρουση από τον εγκλεισμό. Που δημιούργησαν το κίνημα των Support Art Workers και επικοινώνησαν τις ειδικές συνθήκες της δουλειάς μας με τις υπόλοιπες εργασιακές και κοινωνικές ομάδες ανοίγοντας έτσι έναν γόνιμο διάλογο περί των εργασιακών συνθηκών στην Ελλάδα, δημιουργώντας γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ πολλαπλών εργασιακών ομάδων. Είμαστε αυτοί που ανέδειξαν το κίνημα metoo , βγάζοντας περιπτώσεις κακοποιήσεων στη επιφάνεια, και σήκωσαν παλικαρίσια το βάρος των πολλαπλών καταγγελιων βίας και κακοποιήσεων στο χώρο του θεάτρου στέλνοντας τους πρώτους θύτες στο εδώλιο των κατηγορουμένων·
Είμαστε ίσως ο μόνος κλάδος που με τιμιότητα προσπαθήσαμε να ρίξουμε άπλετο φώς στα του οίκου μας, ζητώντας κάθαρση και δικαιοσύνη για όλα τα θύματα. Στηρίξαμε τα πιο αδύναμα μέλη μας, βάζοντας τα με ισχυρούς και προβεβλημένους συναδέλφους. Μέσω του κλαδικού μας οργάνου, του ΣΕΗ, είμαστε κοντά σε κάθε ομάδα και κάθε άνθρωπο που υφίσταται αδικία, ρατσισμό και κακοποίηση. Δίπλα στην οικογένεια του Ζακ, του Νίκου Σαμπάνη, του Βασίλη Μάγγου, δίπλα στη Μάγδα Φύσσα και τον τιτάνιο αγώνα που δίνει κατά του Φασισμού, δίπλα στους φυλακισμένους, αρωγοί στις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και στον αγώνα της για ορατότητα και αποδοχή, δίπλα στους αναρχικούς που σαπίζουν στα κελιά με κίβδηλα κατηγορητήρια βγαλμένα μέσα απ την πιο αχαλίνωτη και νοσηρή φαντασία της ΓΑΔΑ, στους περιβαλλοντολόγους που πασχίζουν για ελεύθερα βουνά κατά των εξορύξεων και τις ανεμογεννήτριες, ενάντια στην κρατική καταστολή, την αστυνομοκρατία, ενάντια στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό, δίπλα στους πρόσφυγες, τους τοξικοεξαρτημένους, δίπλα σε κάθε ευάλωτη ομάδα που διώκεται με βάσει τη φυλή, το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, κοντά στους δημοσιογράφους που διώκονται επειδή ξεσκεπάζουν σκάνδαλα, δίπλα στους μαχόμενους δικηγόρους που μπαίνουν στο στόχαστρο και περνάνε από πειθαρχικά επειδή δεν είναι πιόνια της εξουσίας.
Με κείμενα και παρεμβάσεις δίνουμε το παρόν στα κοινωνικοπολιτικα τεκταινόμενα της χώρας, αρθρώνοντας πολιτικό λόγο υψηλού συμβολισμού, παλεύοντας για ισότητα και δικαιοσύνη. Διεκδικούμε και αντιστεκόμαστε. Και για πρώτη φορά στην ιστορία του κλάδου μας υπάρχει τετοια εξωστρέφεια και ομοψυχία μεταξύ μας, αλλά και τόση στήριξη και αποδοχή των αγώνων μας από τον κόσμο. Τα πανό με το σύνθημα ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ γέμισε όλα τα θέατρα της χώρας το περασμένο καλοκαίρι και το κείμενο του ΣΕΗ για τα πτυχία μας αυτή τη στιγμή διαβάζεται από κάθε θίασο, κάθε βράδυ σε όλη την Ελλάδα.
Είναι ξεκάθαρο πως το εν λόγω νομοσχέδιο λίγη σχέση έχει με την ουσία του διακυβεύματος, αλλά εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια απαξίωσης της επαγγελματικής μας υπόστασης λειτουργώντας τιμωρητικά στους «ανυπάκουους» καλλιτέχνες. Ο ρεβανσισμός στο απόγειο του. Η αλήθεια είναι πως έχουμε αποτελέσει μεγάλο πονοκέφαλο για την Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με το θέμα Λιγνάδη παραλίγο να πέσει η Κυβέρνηση. Αυτή που ελέγχει όλα τα μίντια της χώρας κλυδωνίστηκε επειδή μερικοί «ξυπόλητοι» καλλιτέχνες κατέδειξαν ότι ο εκλεκτός της κ.Μενδώνη ήταν κατηγορούμενος για παιδοβιασμό. Βέβαια το σύστημα έχει δικλείδες ασφαλείας και καλύπτει τα νώτα του· παρολαυτά η ζημιά στο προφίλ της αριστείας ήταν σφοδρή.
Αυτό φυσικά δεν επρόκειτο να μείνει δίχως απάντηση, ούτε ατιμώρητο. Κάθε «ΒΙΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ» πληρώνουμε τώρα. Την ανυπακοή μας προς την πολιτική εξουσία, επειδή γίναμε κάτι καλύτερο και σπουδαιότερο από «διασκεδαστές του Βασιλιά». Επειδή υψώσαμε το μπόι μας και βρήκαμε επιτέλους τη φωνή μας. Χαλάλι. Θα είμαστε απέναντι τους. Και για τα πτυχία και για καθετί που πλήττει την αξιοπρέπεια μας. Για καθετί που προσβάλει την υπόσταση και την ύπαρξη μας. Και σας θέλουμε μαζί μας. Ο αγώνας των καλλιτεχνών είναι αγώνας ολόκληρης της κοινωνίας. Και για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του ποιητή « βαθιά να με θάψουν θέλησαν,ξέχασαν ότι είμαι σπόρος.»
Μια περήφανη απόφοιτος Λυκείου.
Δώρα Χρυσικού
