Τι νομίζετε; Ότι οι δικές μας καρδιές είναι από γυαλόχαρτο;
Αλλά για θυμίστε μου. Πότε ανθίζανε τα κινήματα;
Πότε οι Ευρωπορείες, τα Παγκόσμια κι Ευρωπαϊκά κοινωνικά φόρουμ πλημμύριζαν τους δρόμους της Νίκαιας στη Γαλλία, της Φλωρεντίας, της Αθήνας, τις μητροπόλεις των ηπείρων; Μιλώ για χρόνια εκείνα που η παγκόσμια άνοδος της ακροδεξιάς δεν είχε σκάσει μύτη κι εμείς ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας δεν είχαμε φανταστεί ότι οι φασίστες θα μπουν στο ελληνικό κοινοβούλιο φωνάζοντας «Εγέρθητι!»
Για θυμίστε μου. Γιατί οι εξωκοινοβουλευτικές συλλογικότητες ψηφίζαμε συνήθως Συνασπισμό; Μήπως διότι χρειαζόμαστε θεσμικούς υπερασπιστές που κατανοούσαν τις κινηματικές μας δράσεις ή τις παρεμβάσεις αλληλεγγύης; Μήπως επειδή ξέραμε ότι οι συνήθεις ύποπτοι που ηρέσκετο να συλλαμβάνει και να καταδίκαζε η Δεξιά δεν θα είχαν δίκαιη δίκη μόνο με όρους κινήματος;
Έχουμε εννοήσει με όλους τους τρόπους ότι τα κινήματα, ο πολιτισμός, τα γράμματα ανθίζουν σε περιόδους που η δημοκρατία είναι ακμαία και ευρύχωρη. Τότε αναχαιτίζεται ο φασισμός, η κοινωνική περιθωριοποίηση, η αδικία. Τότε μπορείς να δώσεις νικηφόρες μάχες, μικρές ή μεγαλύτερες. Κι όχι με μία ακροδεξιά κυβέρνηση σαλεμένων αρίστων, που ξεκλήρισε τη μισή κοινωνία για να την κυβερνήσει ολόκληρη. Και που δεν θα διστάσει να κατασπαράξει ό,τι απόμεινε αν ξαναβγεί. Αυτή τη φορά το κακό δεν θα ‘χει τέρμα. Πλέον δεν θα έχει δίκιο κανένας, ούτε από εμάς ούτε από εσάς.
Την Πρώτη φορά Αριστερά, δώσαμε όλοι και όλες. Καθένας μας για το δικό του ζητούμενο. Αλλά δεν πιστέψαμε ότι θα περάσουμε και στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ξέραμε ότι μία κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ανάχωμα στον εκφασισμό, θα ασκούσε άλλη κυβερνητική πολιτική απέναντι στους κυνηγημένους, θα διεύρυνε τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, θα φρόντιζε καλύτερα τα εργασιακά δικαιώματα, δεν θα χρηματιζόταν. Κυρίως ψηφίσαμε για όσους ανθρώπους δεν είχαν φωνή και δικαιώματα.
Με το βαθύ κράτος να έχει ρίζες πάνω από μισό αιώνα στην Ελλάδα, το Πρώτη φορά Αριστερά ως ιστορικό συμβάν, ήταν από μόνο του ένα πολιτικό θαύμα. Αλλά λίγους μήνες μετά, έχασ’ η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Με την πλάτη στο τοίχο ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να αποφασίσει αν θα γινόταν ήρωας για τρεις ημέρες (και μετά αυτοί που θα τον χειροκροτούσαν μαζί με τον υπόλοιπο πληθυσμό θα τον κρέμαγαν στο Σύνταγμα), ή αν θα υπέγραφε το μνημόνιο. Επέλεξε να κάνει όχι αυτό που ήθελε αλλά αυτό που έπρεπε. Δεν πρόταξε το φαντασιακό του.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε από τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Δέχτηκε να βάλει τα χέρια της στον κουβά με τα σκατά, δέχτηκε να σκύψει και να καθαρίσει όση μνημονιακή κόπρο μπορούσε. Σιγά μην μπορούσε να τα αλλάξει όλα. Αλλά δεν έγινε σαν το ΚΚΕ που σήκωνε τα κρινοδάχτυλά του στη Βουλή για να δηλώσει απών στην πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη σε όλους τους ανασφάλιστους. Που θεωρούσε τους νόμους του ΣΥΡΙΖΑ για δικαίωμα στον έμφυλο αυτοπροσδιορισμό μιαν ανωμαλία. Το ΚΚΕ που αυτάρεσκα περιτυλίγει την ύπαρξή του με τον ηρωισμό της ιστορίας του και που θα ξύνει την κοιλιά του, ανενόχλητο από το σύστημα, ως τη δευτέρα παρουσία.
Τότε το anti-Σύριζα μένος όχι απλά φούντωσε, αλλά λαμπάδιασε. Η καλύτερη προπαγάνδα της Δεξιάς by far που την ασπάστηκαν φανατικά και μπόλικοι αριστεροί. Που γίναν σχεδόν κεφαλοκυνηγοί. Ρίχοντας το φταίξιμο στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κι όταν τους καιγόταν το φαΐ στην κατσαρόλα τους.
Δεν πα να «εξαφανίστηκαν» χιλιάδες πρόσφυγες, να υπήρξαν εκδικητικές αποφάσεις που χτύπησαν κατάστηθα τα δικαιώματα, να επανήλθε η φτωχοποίηση; Σκασίλα τους! Αρκεί που έπεσε ο σιχαμένος Σύριζα, που τους χάλασε το φαντασιακό τους.
Δεν πα να γέμισε το Αιγαίο προσφυγικά πτώματα, οι φυλακές να έχουν γίνει κάτεργα, οι κρατούμενοι να χάνουν το ένα δικαίωμα πίσω από το άλλο και η γενική γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης να «ταλαιπωρεί» κάποιους ηδονιστικά. Αρκεί που έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάσησαν το γλυκό δόλωμα του μίσους στο αγκίστρι της Δεξιάς. Διότι άλλο οι σεβαστές ιδεολογικές διαφωνίες κι άλλο το μίσος.
Γνωρίζω τις πολιτικές πικρίες πολλών. Όλοι μας γευτήκαμε κάμποσες και μερικές ακόμα προσπαθούμε να τις χωνέψουμε.
Σιγά που η Πρώτη φορά Αριστερά δεν θα έκανε λάθη. Ναι είδαμε ανθρώπους σε κάποιες θέσεις για την τιμή των όπλων κι όχι για την ικανότητά τους. Είδαμε κι άλλους σε θέσεις «φιγούρας» που ούτε τιμή μήτε ικανότητα διέθεταν. Και ζήσαμε εσωτερικές αδικίες. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει είναι το ταμείο. Το πολιτικό κεφάλαιο. Κι ο Σύριζα το διέθετε και με το πάρα πάνω. Και το κεφάλαιο και το κεφάλι.
Έπραξε για κοινωνία περισσότερα από όσα μπορούσε, δεδομένων των συνθηκών. Και το σπουδαιότερο όλων, ΣΕΒΑΣΤΗΚΕ. Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς ως κυβερνών κόμμα, έμεινε ατσαλάκωτο. Έτσι βρήκε ο Μητσοτάκης 37 δις να τα κατασπαταλήσει σε σκόιλ ελληνικού και σε απευθείας αναθέσεις σε κάθε πικραμένο πολιτικό του συγγενή και σε συγγενείς εξ αίματος.
Ας το εννοήσουμε. Μόνο οι εχθροί μάς απόμειναν.
Στις 21 Μαΐου δίνεται μια μάχη αλλιώτικη από τις άλλες. Την λέξη «αγώνας» την έχουμε όλοι περί πολλού. Αλλά εν προκειμένω «ή ξεθαβόμαστε ή ανασκαβόμαστε». Ή αρχίζουμε την υψηλή ραπτική ή αρπάζουμε τα ιδεολογικά παλούκια και κυνηγάμε μία ακροδεξιά κυβέρνηση, με έναν παράφρονα πρωθυπουργό που δηλώνει ότι «είμαστε χειρότερα μόνο ως προς τους νεκρούς».
Αυτή τη μαύρη τρύπα που καταβροχθίζει ζωές συνανθρώπων μας, που καταβροχθίσει τη δημοκρατία, όλη την αριστερά και τα κινήματα, πρέπει να την κλείσουμε πάση θυσία. Και αυτό το θεωρώ πιο αξιέπαινο από την έπαρση του κάθε Βαρουφάκη. Χορτάσαμε από «ακέραιους επαναστάτες» για να το διατυπώσω όσο πιο ποιητικά γίνεται.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
