Χόρχε Λουίς Μπόρχες – Ένας Αναγνώστης

Μπορεί να μην υπήρξα φιλόλογος,

ή να μην έχω ερευνήσει τις πτώσεις, τις εγκλίσεις τις δύσκολες

μεταφωνίες των γραμμάτων,

το δέλτα που μετατρέπεται σε ταυ

την ισοδυναμία του χι με το κάπα,

αλλά, χρόνο με το χρόνο, μ’ έχει κυριέψει

ένα πάθος για τη γλώσσα.

Τις νύχτες μου γεμίζει ο Βιργίλιος

έχοντας μάθει κάποτε και έχοντας ξεχάσει τα λατινικά

μένει κάποιο όφελος, γιατί η λησμονιά

είναι μία από τις πλευρές της μνήμης, το αχανές κελάρι της,η άλλη όψη, η μυστική, του νομίσματος.

Και καθώς έσβηναν από τα μάτια μου

οι πρόσκαιρες αγαπημένες μορφές,

τα πρόσωπα, οι σελίδες,

αφοσιώθηκα στη μελέτη της δύσκαμπτης γλώσσας

που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μου τραγουδώντας

για σπαθιά και μοναξιές,

και τώρα, ύστερα από εφτά αιώνες,

από την Έσχατη Θούλη,

φτάνει ως εμένα η φωνή σου, Σνόρι Στούρλουσον.

Ο νέος, ανοίγοντας το βιβλίο, σπουδάζει έναν συγκεκριμένο κλάδο

ζητώντας να αποκομίσει μια επακριβή γνώση

στην ηλικία την δική μου, κάθε τέτοιο τόλμημα είναι μια περιπέτεια

που αγγίζει τα όρια της απόγνωσης.

Δεν θα μπορέσω ποτέ ν’ αποκρυπτογραφήσω τις πανάρχαιες γλώσσες του Βορρά,

κι ούτε να βυθίσω τα άπληστα χέρια μου στο χρυσάφι του Σίγκουρντ

το έργο που αναλαμβάνω είναι ανεξάντλητο

και θα με συντροφέψει μέχρι τέλους,

πάντα εξίσου αινιγματικό καθώς το σύμπαν

ή και καθώς εγώ, ο αρχάριος.