Χατζηαβάτηδες και κλεφτοκοτάδες

Ποια είναι τα στοιχεία που την εκφράζουν, που τη συµβολίζουν, που αποδεικνύουν ότι είναι ζωντανή· οργανισµός που ακόµη κι αν είναι άρρωστος, αναπνέει σε περιβάλλον δηµοκρατίας και πολιτισµού; Υπάρχει κάτι που δίνει ελπίδα για το µέλλον και είναι έτοιµο να διαψεύσει το δυστοπικό παρόν; Παντού υπάρχουν σηµάδια παρακµής. Οι άνθρωποι δεν µπορούν και δεν θέλουν να ονειρευτούν, δεν τολµούν καν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους κάπου µε προβολή στο µέλλον. ∆ιανύουν το αβέβαιο σήµερα, έχοντας ίσως την αµυδρή προσµονή ότι σε προσωπικό επίπεδο θα επιβιώσουν. Κάθε τόσο κοιτάνε κλεφτά την τηλεόραση µήπως δανειστούν από τη ζωή των άλλων συναισθήµατα και ωραιοποιηµένες αυταπάτες.

Ποια είναι η φωτογραφία της στιγµής γι’ αυτήν τη χώρα; Τι θα δουν όσοι έπειτα από χρόνια ξεφυλλίσουν το άλµπουµ της ιστορικής καταγραφής;

Ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας σκύβει το κεφάλι και υποκλίνεται όταν στην πόρτα του Μεγάρου Μαξίµου εµφανίζεται ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν. Ενας Χατζηαβάτης µπροστά στον µεγάλο βεζίρη. Αυτή η εικόνα αντιπροσωπεύει τη χώρα. Και για όσους λένε –µαζί και για τον κ. Γεραπετρίτη– ότι η γονυκλισία ήταν για την πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας της Ελλάδας, αυτός ο γελοίος ισχυρισµός που επιχειρεί να διαψεύσει την εικόνα αποτελεί και ο ίδιος έκφραση της κατάντιας της χώρας. Πολύ πριν από την εµφάνιση του Ερντογάν ο Γεραπετρίτης γονάτισε και προσκύνησε τον Μένιο Φουρθιώτη και στη συνέχεια τους ωτακουστές του στο Predator.

To περίφηµο «επιτελικό κράτος», που δήθεν συµβόλιζε ο Γιώργος Γεραπετρίτης, είναι ένα τσούρµο υπουργοί, πελάτες του Predator και αυτοί, καθηµερινά αγχωµένοι για το πού θα τοποθετηθούν στην επόµενη ανακύκλωση υλικών που θα επιχειρήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με εξαίρεση τον Μάκη Βορίδη, ο οποίος έχει τη σαφή αποστολή να αναπληρώνει τον ελλιπή ρόλο του Μητσοτάκη στο κοινοβούλιο, οι υπόλοιποι «παρά τω πρωθυπουργώ» ζουν στην ασάφεια µε το µαρτύριο της πόρτας: περιµένουν να ανοίξει η πόρτα για να τους φωνάξει ο Μητσοτάκης ώστε να παίξουν τον συµβουλευτικό ρόλο τους.

Δεν έχουν κανένα ρόλο στις αποφάσεις, απλώς ικανοποιούν την ανοµολόγητη ανασφάλεια του (κάθε) πρωθυπουργού. Οι πραγµατικές αποφάσεις ανήκουν σε ένα πρόσωπο που λέγεται Γιώργος Μυλωνάκης. Οι άσπονδοι φίλοι του στο Μαξίµου τον αποκαλούν χαιρέκακα «ο άρχων των παίδων και των οικοπέδων της Πάρου» λόγω των σχέσεών του µε το κυκλαδίτικο νησί. Ο Μυλωνάκης διορίστηκε γενικός γραµµατέας της Βουλής και δεν µπήκε ποτέ στη βάσανο και τη δοκιµασία της εκλογής. Υπήρξε διευθυντής στο γραφείο του προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισµού την πιο αµαρτωλή περίοδο της εν λόγω αρχής, όταν οι έρευνες για παραβίαση του ανταγωνισµού χάνονταν επί χρόνια στα γραφεία αντί να επιβάλλονται πρόστιµα εκατοντάδων εκατοµµυρίων. Ωστόσο ο Μητσοτάκης όχι µόνο εκτίµησε το βιογραφικό του, αλλά σήµερα δεν κάνει τίποτε χωρίς τη σύµφωνη γνώµη του.

Οσο ο Μητσοτάκης διαλέγει καπέλα για να κάνει βιντεάκια στο TikTok που θα αποδεικνύουν τη νεανίζουσα διάθεσή του, ο Μυλωνάκης κουνάει το ραβδάκι για να βγάλει δράκους από τα καπέλα. Στον Μυλωνάκη αποδίδει ο πρώην πρόεδρος του ∆Σ της Αρχής ∆ιαφάνειας και άνθρωπος του πατρός Μητσοτάκη, Μενέλαος Τσουπλάκης, την αναγκαστική αποχώρησή του από τη νευραλγική θέση.

Ποιο είναι όµως το κράτος που διοικεί ο Μητσοτάκης ή έστω ο Μυλωνάκης εν αγνοία τού Μητσοτάκη, αλλά πάντα στο όνοµά του; Είναι ένας παρακρατικός µηχανισµός που έχει ρουφήξει το κράτος και κάθε θεσµική λειτουργία. Η κοινοβουλευτική δραστηριότητα είναι µια παρωδία. Οι κρατικοί µηχανισµοί έχουν παραδοθεί ανεξέλεγκτα σε πρόσωπα που έχουν διατελέσει φίλοι, φορολογικοί δικηγόροι και εξ απορρήτων των offshore, εξοµολογητές και συναισθηµατικοί παραστάτες του Μητσοτάκη. Το θεσµικό κράτος έχει αντικατασταθεί από το κράτος της επιβολής, του αυταρχισµού και των εκβιασµών.

Οι αποκαλύψεις του Documento τις τελευταίες µέρες (όπως και σήµερα) είναι ανατριχιαστικές. Μέσα στην ΑΑ∆Ε λειτουργεί µια εγκληµατική οργάνωση. Στελέχη της ανεξάρτητης αρχής παρακάµπτουν τον νόµο και τα κριτήρια φορολογικών ελέγχων και κάνουν στοχευµένους ελέγχους, στέλνοντας στον εαυτό τους επιστολές-καταγγελίες που «νοµιµοποιούν» τις έρευνες για όποιον επιλέγουν. Στη συνέχεια, µέσα από τις έρευνες που ξεκινάνε, εκβιάζουν επιχειρηµατίες και καταστρέφουν όποιους δεν ενδίδουν. Ο διοικητής της ΑΑ∆Ε όχι µόνο γνωρίζει από καταγγελίες όσα συµβαίνουν, αλλά έχει προωθήσει σε κρίσιµη θέση το πρόσωπο που αποτελεί τον «εκτελεστή» του κυκλώµατος.

Οι εφορίες και οι υπηρεσίες της ΑΑ∆Ε βοούν για όσα συµβαίνουν. Λογιστικά και δικηγορικά γραφεία που αναλαµβάνουν να «καθαρίσουν» τις υποθέσεις, οι οποίες στήνονται ακριβώς για τον λόγο αυτό, δεν πλουτίζουν µόνο, αλλά γίνονται ρυθµιστές αυτής της παρακρατικής λειτουργίας.

Η περίφηµη επιχειρηµατικότητα στη χώρα έχει µετασχηµατιστεί σε έναν υπόγειο πόλεµο εθνικών εργολάβων, µε το Μαξίµου σε ρόλο ρυθµιστή. Επιχειρηµατίες εκβιάζονται ή ευνοούνται, ανάλογα µε την υπακοή που επιδεικνύουν ή τις απειλές που εκτοξεύουν οι ίδιοι. Η επιχειρηµατική δραστηριότητα και οι επενδύσεις από το εξωτερικό δεν είναι παρά ένα ανατριχιαστικό ντιλάρισµα για το ξεπούληµα του εθνικού πλούτου σε funds και ύποπτους κροίσους που βρίσκονται από πίσω.

Την ίδια ώρα ο κόσµος πολιτεύεται (αλλά και χειραγωγείται) διά των δηµοσκοπήσεων, οι οποίες καταγράφουν βέβαια συνεχώς την ανησυχία για την πολιτική Μητσοτάκη αλλά δεν εντοπίζουν άλλη εναλλακτική διέξοδο. Ο Μητσοτάκης επικρατεί όχι γιατί είναι καλός, αλλά γιατί µπορεί να επικρατεί. Με επικοινωνιακές εκστρατείες, µε επιδόµατα, µε την ίδια την επίδειξη ισχύος που αποκαλύπτει πόσο αντιδηµοκράτης και αυταρχικός είναι, αλλά ταυτόχρονα τον εµφανίζει ως ηγέτη. Οι υποκλοπές είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα. Η κοινή γνώµη αναγνώρισε ότι ο Μητσοτάκης παραβίασε τη δηµοκρατία και το σύνταγµα αλλά την ίδια ώρα δεν του χρέωσε το έγκληµα. Κοινή γνώµη και παρακολουθούµενοι από το Predator και την ΕΥΠ υπουργοί συνθέτουν ένα µείγµα παραδοχής τού «αυτοί είµαστε, τι να κάνουµε;».

Ευθύνη για την επικράτηση της λογικής ΤΙΝΑ (There Ιs No Alternative – δεν υπάρχει εναλλακτική) έχει φυσικά και η αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο αποκορύφωµα της εσωτερικής του κρίσης απέδειξε ότι ήταν περισσότερο τέκνο της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης παρά κοµµατική οντότητα µε πολιτική επεξεργασία, στρατηγική και τακτική. Μπορεί να είχε πολιτικά δίκιο αλλά δεν µπορούσε να πείσει γιατί δεν µπορούσε να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό γι’ αυτό που είναι και θέλει. Η διάσπαση σήκωσε το χαλάκι και φάνηκαν απλώς οι βροµιές.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ανίκανο να αρθρώσει λόγο, όχι επειδή είναι σε οµηρία από το αµαρτωλό παρελθόν αλλά επειδή είναι σε συνεχή οµηρία από έναν αρχηγό που είναι δεµένος ποικιλοτρόπως. Παιδί του κοµµατικού σωλήνα, ο Νίκος Ανδρουλάκης επικράτησε λόγω µηχανισµών και αποδεικνύεται ανίκανος να κινηθεί στη σφαίρα της πολιτικής. Είτε πρόκειται για προσωπικό έλλειµµα είτε για στάση που υπαγορεύεται από πολιτικούς εκβιασµούς, το θέµα είναι ότι «δεν κάνει το παιδί» και µαζί του και το κόµµα.

Οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν αυτογκόλ από την πρώτη µέρα της διάσπασης. Απέδειξαν ότι δεν είναι και τόσο «Μπροστά Αριστερά» ψηφίζοντας «παρών» στα άρθρα του νοµοσχεδίου που πάνε µπροστά τους servicers και τους τραπεζίτες. Στη δε κοµµατική ηθική έδρασαν σαν κοινοί κλεφτοκοτάδες, κλέβοντας τους κωδικούς από τα social media του ΣΥΡΙΖΑ.

Για το ΚΚΕ τα πράγµατα είναι πάγια και ανελαστικά. Η πολιτική συµπεριφορά του µοιάζει µε τα τσάµικα που ακούγονται στο τέλος του προγράµµατος στα κλαµπ. Θυµίζουν ότι είµαστε στην Ελλάδα.

Το ερώτηµα είναι πού θα καταλήξουµε µε δεδοµένα όλα αυτά. Τα ενδεχόµενα είναι δύο: ή θα υπάρξει για κάποιο λόγο, από κάποιον απροσδιόριστο παράγοντα ίσως, ένα είδος κοινωνικής και πολιτικής αφύπνισης ή η κρίση θα αντικατασταθεί από τα ένστικτα στα οποία θα επενδύσει µια επικίνδυνη πολιτική δύναµη. Η ακροδεξιά.