Charlie Hebdo: 6 χρόνια από την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του

Έχουν περάσει μόλις 6 χρόνια από την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo από τους αδερφούς Saïd και Chérif Kouachi. Ο λόγος ; Η σατιρική εφημερίδα είχε  δημοσιεύσει  αστεία σκίτσα και κείμενα εναντίον μουσουλμάνων  θρησκευτικών ηγετών και  του Μωάμεθ εξοργίζοντας φανατικές θρησκευτικές μουσουλμανικές οργανώσεις.  Ο τραγικός υπολογισμός ήταν 12 νεκροί και 11 τραυματίες.

Ήταν 7 Ιανουαρίου του 2015 στις 11:30 όταν τα δύο αδέρφια Saïd και Chérif Kouachi μπήκαν στα γραφεία του Charlie Hebdo πυροβολώντας όποιον έβλεπαν μπροστά τους. Ολόκληρος ο κόσμος πάγωσε στις οθόνες του καθώς ήταν μια από τις μαζικότερες δολοφονίες δημοσιογράφων και σκιτσογράφων εφημερίδα επί ευρωπαϊκού εδάφους.

Ανάμεσα στους νεκρούς σπουδαίοι σκιτσογράφοι με τεράστια ιστορία : ο Cabu, o Honoré, ο Wolinski, ο Tignous και ο διευθυντής και σκιτσογράφος της εφημερίδας ο Charb.  Η καρδιά του Charlie Hebdo ήταν πάντα οι σκιτσογράφοι του και όχι οι δημοσιογράφοι. 

Το σοκ ήταν μεγάλο αν και αναμενόμενο στους αναγνώστες της εφημερίδας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η εφημερίδα γινόταν στόχος τρομοκρατικών επιθέσεων. Από την αρχή της άλλωστε ήξερε να ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων όμως.. αυτό που συνέβη εκείνο το πρωί ήταν κάτι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί.

Κάθε αρχή και δύσκολη

Η εφημερίδα Charlie Hebdo κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 23 Νοεμβρίου του 1970, όταν απαγορεύτηκε η εβδομαδιαία έκδοση της εφημερίδας Hara –Kiri. Η τελευταία είχε εξοργίσει το υπουργικό συμβούλιο βγάζοντας για εξώφυλλο ένα ειρωνικό σχόλιο για το θάνατο του ιερού πολιτικού τέρατος της Γαλλίας του Charles de Gaulle. 

Τραγικός χορός στο Colombey- 1 νεκρός

Λίγες μέρες πριν το θάνατο του είχε γίνει ένα τραγικό ατύχημα όταν ξέσπασε πυρκαγιά σε επαρχιακή ντισκοτέκ στην Νότιο-ανατολική Γαλλία η οποία στοίχισε την ζωή σε 146 νέους ανθρώπους. Η εφημερίδα επιθυμούσε να στηλιτεύσει το πόσο υποκριτική ήταν η γαλλική κοινωνία που θα κήρυττε πένθος για ένα γηραιό πολιτικό όπως είχε πράξει και για τα 146 νέα παιδιά. Το αστείο δεν πέρασε απαρατήρητο και το Υπουργείο τύπου απαγόρευσε την πώληση της εφημερίδας σε κάτω των 21 ετών και την δημόσια έκθεση της στα κιόσκια. 

Τότε η ίδια συντακτική ομάδα, αποφάσισε να κυκλοφορήσει την εφημερίδα ‘’Charlie Hebdo’’ η οποία έκλεινε το μάτι τόσο στο Charles de Gaulle που για μια ακόμα φορά ήταν η αφορμή να απαγορευτεί η κυκλοφορίας της ( η μηναία έκδοση της εφημερίδας κυκλοφορούσε από την δεκαετία του 1960 και είχε απαγορευτεί το 1961 και 1966 με υπουργικές αποφάσεις ) και στους λογοκριτές μιας που ουσιαστικά πήρε την θέση του περιοδικού για κόμικς Charlie από το ήρωα Charlie Brown του κομικς Peanuts. (περισσότερα σε νέο άρθρο για το Hara-kiri που θα ακολουθήσει).

Με το σλόγκαν : ‘’ Η εφημερίδα Hara –Kiri είναι νεκρή. Διαβάστε Charlie Hebdo. Η εφημερίδα που χαίρεται με την δυστυχία των άλλων ‘’ και ως εξώφυλλο αυτό:

Δεν υπάρχει λογοκρισία στην Γαλλία

Με κόστος 2 γαλλικά φράγκα δείχνει αμέσως τα δόντια της σε κάθε συντηρητική σκέψη ενώ τάσσεται υπέρ των προοδευτικών ιδεών, της αριστεράς, της οικολογίας και του φεμινισμού. Αντιτίθεται σε κάθε παραδοσιακό θεσμό και στηλιτεύει την υποκρισία στα ήθη. Στην εφημερίδα βρίσκεις πολιτικό σκίτσο, πολιτικά κείμενα από όλες τις εκφάνσεις της αριστεράς  και ερευνητική δημοσιογραφία.

Όπως και η εφημερίδα Hara Kiri  απέφευγε τις διαφημίσεις στις σελίδες του και επιβίωνε μόνο από τις συνδρομές των αναγνωστών του. Πολύ γρήγορα αυτή η τακτική δημιούργησε οικονομικά προβλήματα και χρέη στους εκδότες της. 

Όταν ο François Mitterand  ανέβηκε στην εξουσία το 1981, η εφημερίδα αναγκάστηκε να κλείσει έπειτα από 11 χρόνια λειτουργίας όταν η σοσιαλιστική εφημερίδα Liberation άρχισε να μετατρέπεται σε προπύργιο του σοσιαλιστικού κόμματος και των αριστερών ιδεών. Ο λόγος του Charlie Hebdo o οποίος περισσότερο εξέφραζε ιδέες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν φαινόταν ιδιαίτερα αρεστός πλέον στα αυτιά των πρώην εξεργεμένων νέων του Μάη του ’68 και τότε χαρτογιακάδων στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Το παιχνίδι δεν θα παιζόταν πλέον ανάμεσα σε κομμουνιστές και γκωλικούς αλλά ανάμεσα σε σοσιαλιστές και δεξιούς. Η εφημερίδα με τις προοδευτικές ιδέες και το αντιγκωλικό υπόβαθρο ήταν πια μπανάλ…

Ψηφίστε για τον μαλάκα. Δεν έχετε επιλογή             

Ιησούς Χριστός: Την επόμενη βδομάδα θα σας κάνω το τρικ της Ανάστασης.

Ρόλο, ίσως να έπαιξαν και οι στενές σχέσεις της εφημερίδας με τον κωμικό Coluche, ο οποίος είχε μπει στο μάτι του σοσιαλιστικού κόμματος όταν κατέθεσε υποψηφιότητα για το Προεδρικό αξίωμα…

Η επανεμφάνιση του Charlie Hebdo

O φασισμός είναι απλός όσο ένα τηλεφώνημα.

Ναζί το 1936, φιλελεύθερος το 1996: Το σημαντικό είναι να συνεργάζεσαι.

Από το 1981 έως το 1992, η εφημερίδα σταμάτησε να εκδίδεται μέχρι που Philippe Val, o Cabu και ο Wollinski γευμάτισαν παρέα και γεννήθηκε ξανά η επιθυμία να εκδώσουν το Charlie Hebdo. Ο Cabu και ο Wollinski γνωρίζονταν από την δεκαετία του 1960, όταν νέοι σκιτσογράφοι είχαν συναντηθεί στα γραφεία της εφημερίδας Hara –Kiri ενώ είχαν συνεργαστεί και την πρώτη περίοδο του Charlie Hebdo. Γνωρίζονταν 51 ολόκληρα χρόνια πριν χάσουν την ζωή τους εκείνο το πρωί της 7ης Ιανουαρίου του 2015.

Μάζεψαν και άλλους ονειροπόλους δημοσιογράφους και σκιτσογράφους που είτε είχαν δουλέψει μαζί στο παρελθόν είτε ήθελαν οι ίδιοι να ενταχθούν στην ομάδα με το νέο εγχείρημα. Έβαλαν από την τσέπη τους τα πρώτα χρήματα για να βγει το πρώτο φύλλο της εφημερίδας αλλά και να αγοράσουν τα δικαιώματα χρήσης του τίτλου.

Ισραηλινοί-Παλαιστίνιοι : Σταματήστε τα όλα! Θεός δεν υπάρχει

Σχεδόν όλοι οι παλιοί συνεργάτες της εφημερίδας συναντήθηκαν 11 χρόνια μετά από το κλείσιμο στα νέα γραφεία. Όλοι τους παλιοί γνώριμοι : Cavanna, Delfeil de Ton, Siné, Gébé, Willem, Wolinski, Cabu..και κάποιες νέες προσθήκες όπως  Charb, Bernard Maris (Oncle Bernard), Renaud, Luz και Tignous.

Τραγική ειρωνεία ; 6 από τους πρώτους συντάκτες της εφημερίδας θα δολοφονηθούν το 2015.

Η εφημερίδα ξεκινά δυναμικά της εμφάνιση της πιο …αριστερή από ποτέ. Σφυροκοπά κατά μέτωπο τον συντηρητισμό, την ακροδεξιά, το ρατσισμό, το θρησκευτικό φανατισμό.

Ένας περίπλοκος κόσμος και μια ακόμα πιο περίπλοκη αριστερή διαδρομή

Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ο κόσμος έπαψε να μπορεί  να ερμηνεύεται με δίπολα. Πλέον, ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει. Το ίδιο και οι ιδέες του. Οι συλλογικές ταυτότητες έπρεπε να σπάσουν. Το άτομο έπρεπε να φέρει τόσες πολλές ταυτότητες που να μην μπορεί να δεσμευτεί εύκολα  σε συλλογικούς αγώνες. Το ένα στοιχείο μπορεί να απέκλειε το άλλο ακόμα και στην δική του προσωπικότητα.

Πουλήστε!

Νέα γαλλική ταυτότητα : Μπερές, Μπαγκέτα και Ρόλεξ.

Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Αμερική το 2001, συχνές ήταν οι προστριβές στο χώρο της αριστεράς για τι στάση έπρεπε να κρατήσουν. Η αντι-αμερικανική στάση της εφημερίδας σε πολλά εξώφυλλα της στηλιτεύτηκε από πολλούς ακόμα και στους  κόλπους της  προοδευτικής αριστεράς. Οι 4.000 θάνατοι ήταν ένα τεράστιο γεγονός ώστε να σκεπάσει έστω και προσωρινά για κάποιους το ‘’Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι’’. Ακόμα όμως και όταν η εφημερίδα μέσω σκίτσων ή κειμένων έδειχνε κάποια συμπάθεια προς τον αμερικανικό λαό πάλι θα υπήρχαν επικριτές της. Οι πωλήσεις της μέσα στα χρόνια ήταν κυμαινόμενες και πάντα βρισκόταν να κατηγορείται για ‘’εργαλείο’’ της τάδε αριστερίστικης οργάνωσης, ομάδας, κινήματος ή αριστερού κόμματος ανάλογα με την επικαιρότητα που αναδείκνυε.

Προσπάθησε να κρατήσει ισορροπίες και ανάμεσα σε απόψεις της αριστεράς οι οποίες τάσσονταν υπέρ των Αράβων αναπτύσσοντας πολλές φορές ρατσιστικό λόγο (!) απέναντι στο Ισραηλινό κράτος και τους Εβραίους ειδικότερα. 

Μια ολόκληρη συζήτηση άνοιξε όταν απολύθηκε από την εφημερίδα ο σκιτσογράφος Sine το 2008, όταν σχολίασε αρνητικά την μεταστροφή του γιού Νικολά Σαρκοζυ, Ζαν στον Ιουδαϊσμό. 

Με αφορμή αυτή την υπόθεση ξέσπασαν κατηγορίες πως η εφημερίδα ‘’προστατεύει’’ με κάποιο τρόπο την κριτική απέναντι στο Ισραήλ  και τις θηριωδίες εις βάρος των Παλαιστινίων και των Αράβων έχοντας ένα φιλο-εβραϊκό προφίλ. Ο αντισημιτισμός όσο και αν φαίνεται περίεργο υπάρχει ακόμα στην Γαλλία και βρίσκει πρόσφορο έδαφος τόσο στην ακροδεξιά ιδεολογία όσο και σε αριστερά κόμματα.Πολλοί αριστεροί γάλλοι διανοούμενοι έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν πως  κάτω από τις απόψεις υπέρ της Παλαιστίνης μπορεί να κρύβουν ένα αντισημιτισμό. Αυτή η υπόθεση στοίχιζε αναγνώστες κάνοντας να πέσουν οι πωλήσεις από τις 80.000 στις 55.000.

Αποκλειστικό: Το θέμα για απολυτήριο Φιλολογίας!Πώς να γλύψετε τηνδεξιά χωρίς να προδώσετε την αριστερά;                        

Το πρόγραμμα της αριστεράς: Κατουρήστε την δεξιά

Ξαφνικά μια εφημερίδα έπρεπε να ικανοποιεί όλες τις απόψεις που μπορεί να διέφεραν στους κόλπους της αριστεράς. Αποκλίσεις υπήρχαν πάντα και η συντακτική ομάδα ήταν πεπειραμένη σε τέτοιες δυσκολίες. Στην εφημερίδα κυκλοφορούσαν ελεύθερα διαφορετικές απόψεις της αριστεράς χωρίς περιορισμούς όμως υπήρχαν και θέματα τα οποία δημιουργούσαν ρωγμές και προβλήματα τόσο στις εσωτερικές σχέσεις των συντακτών όσο και τις εξωτερικές σχέσεις της εφημερίδας.

Ο Charlie Hebdo θα πληρώσει τα ποτά του κόσμου αν η αριστερά κερδίσει

Aριστερά: Επιτέλους ένα κοινό πρόγραμμα.

Δύο χρόνια νωρίτερα η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει τα 12 σκίτσα της Δανικής εφημερίδας Jyllands-Posten τα οποία απεικόνιζαν τον Μωάμεθ. Οι μουσουλμανικές κοινότητες στην Γαλλία κινήθηκαν δικαστικά εναντίον της εφημερίδας και έχασαν… Η εφημερίδα με την σειρά της ανταπάντησε με κείμενο υπογεγραμμένο από κάποιους συντάκτες της εφημερίδας στο οποίο έκρουε το κώδωνα του κινδύνου στην κοινωνία πως το Ισλάμ τείνει να γίνει μια ολοκληρωτική θρησκεία στα πρότυπα των ολοκληρωτικών πολιτικών θεωριών. Αυτή την φορά ήταν ο Σύνδεσμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα ο οποίος αντέδρασε έντονα απέναντι στο κείμενο.

Charlie 3 

Στις αρχές του Μάιου του 2009, η είδηση πως ο Philippe Val διορίστηκε στο κρατικό ραδιόφωνο της Γαλλίας δεν παραξένεψε παραδόξως κανέναν μέσα ή έξω από την εφημερίδα. Είχε κόψει τους δεσμούς του με την ριζοσπαστική αριστερά εδώ και καιρό, ενώ στους κόλπους της είχε το παρατσούκλι ‘’ο προδότης’’.  Αποχωρεί σαν μέτοχος από την εφημερίδα λαμβάνοντας το συμβολικό ποσό του ενός ευρώ.

Πλέον αναλαμβάνει ο Charb ως νέος διευθυντής της εφημερίδας, ο οποίος αποφασίζει να αναδιαμορφώσει την εφημερίδα εξ’ ολοκλήρου. Περισσότερα σκίτσα, λιγότερα σατιρικά κείμενα, περισσότερη ερευνητική δημοσιογραφία όταν αυτή χρειάζεται. Η τιμή της εφημερίδας ανεβαίνει από τα 2 ευρώ στα 2,50 ενώ προσπαθεί να κρατήσει την εφημερίδα μακριά από κρατικές επιχορηγήσεις και διαφημίσεις.

Το Νοέμβριο του 2011, τα γραφεία του Charlie Hebdo γίνονται στόχος εμπρησμού με βόμβες μολότωφ και η ιστοσελίδα της εφημερίδας χακάρεται εμφανίζοντας σελίδες από το Κοράνι. 

 
Η ιστοσελίδα χακάρεται πάλι το Σεπτέμβριο του 2012, όταν νέα σκίτσα του Μωάμεθ δημοσιεύονται στην εφημερίδα. Νέες μηνύσεις από οργανώσεις μουσουλμάνων ξεσπούν εναντίον της ενώ για πρώτη φορά εμφανίζονται μέχρι και ακροδεξιοί να υπερασπίζονται την ‘’ελευθερία λόγου’’ της εφημερίδας … ( σας θυμίζει τίποτα δικά μας εδώ ;).

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι πως η συντακτική ομάδα του Charlie Hebdo έδειχνε μια ανόητη εμμονή να δημοσιεύει σατιρικά κείμενα και σκίτσα τα οποία γνώριζε η ίδια πως θα προκαλούσαν αναταραχή. Γιατί το έκανε ; Δεκαετίες ολόκληρες η εφημερίδα τα έβαζε με την καθολική εκκλησία και την ακροδεξιά. Ποτέ δεν φοβήθηκε να δημοσιεύσει κάτι λόγω των μηνύσεων ή των αναταραχών που θα προκαλούσε. Αν αποχωρούσε θα άφηνε περιθώρια στον οποιοδήποτε να βάλει όρια σε κάτι που είχε κερδίσει η εφημερίδα έπειτα από δεκαετίες. Να μην είναι κανείς στο απυρόβλητο.

 
Κατηγορήθηκε για ‘’νευρική ισλαμοφοβία ‘’ ακόμα και από κύκλους της αριστεράς ωστόσο μια εφημερίδα που ήταν πάντα ενάντια στο φονταμενταλισμό ήταν δυνατόν να αφήσει ακραίους μουσουλμάνους να αποφασίζουν τι εξώφυλλο θα ανεβάσει ; Μια αριστερή εφημερίδα που επιθυμεί να αλλάξει τις νοοτροπίες και να σπάσει το κατεστημένο είναι δυνατόν να αφήνει δίπλα της να γιγαντώνεται ένα εξτρεμιστικό κύμα ισλαμικού φονταμενταλισμού και να σφυρίζει αδιάφορα ;

Όλοι οι συντάκτες της εφημερίδας δήλωναν άθεοι και ενάντια στο κλήρο. Δεν είχαν εμμονή με την μουσουλμανική θρησκεία. Είχαν εμμονή με την κάθε θρησκεία όποια και αν ήταν, κυρίως, με την ακραία μορφή τους.

Η επίθεση στο Charlie Hebdo στις 7 Ιανουαρίου του 2015

Μετά από τόσες απειλές, η εφημερίδα είχε άγνωστη διεύθυνση, ο διευθυντής είχε δίπλα του αστυνομικούς και η αίθουσα σύνταξης έκλεινε με κωδικό.

Οι δύο δράστες κατάφεραν να βρουν την σωστή διεύθυνση και λαμβάνοντας σαν όμηρο μια από της σκιτσογράφους της εφημερίδας η οποία έφευγε από το κτίριο όταν εκείνοι έμπαιναν κατάφεραν να έχουν πρόσβαση στα γραφεία της αίθουσας.

Πρώτοι πέφτουν νεκροί ο διευθυντής της εφημερίδας Charb (Stéphane Charbonnier)  ετών 47 και ο αστυνομικός Franck Brinsolaro 48 ετών πατέρας 2 παιδιών το οποίο το ένα ήταν μόλις 1 έτους. Ο Charb όπως ήταν γνωστός, ήταν σκιτσογράφος είχε δεχτεί από το 2012 απειλές θανάτου αλλά είχε δηλώσει πως προτιμά να πεθάνει όρθιος παρά στα γόνατα. Το 2013 είχε κυκλοφορήσει λίστα με το όνομα του από την Αλ –Κάιντα σαν προσωπικότητα που κατηγορείται για εγκλήματα κατά του Ισλάμ. Υπήρξε φεμινιστής και κομμουνιστής  υποστηριχτής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας. Οι δράστες όταν τον σκότωναν του φώναξαν ‘’Θα πληρώσεις γιατί έβρισες τον Προφήτη’’.

 
Ο Cabu εμβληματικός σκιτσογράφος της εφημερίδας Hara-Kiri και Charlie Hebdo ετών 76. Ήταν ειρηνιστής και εναντίον του στρατού. Είχε καταδικαστεί 6 φορές δικαστικά για εξύβριση του στρατού. Δήλωνε αναρχικός στις πολιτικές του πεποιθήσεις.

Ο Tignous (Bernard Verlhac) ετών 57 πατέρας τεσσάρων παιδιών σκιτσογράφος.

O Honoré ( Philippe Honoré) ετών 73 σκιτσογράφος.

Ο Wolinski (Georges Wolinski)  ετών 80 σκιτσογράφος.  Από μητέρα Ιταλό-γαλλίδα και πατέρα Εβραίο της Πολωνίας . Θαυμαστής της Κουβανικής Επανάστασης, ταξίδευε από την δεκαετία του 1970 στην Κούβα. 

Ο Bernard Maris (Oncle Bernard) ετών 68 πολιτικός επιστήμονας  και καθηγητής μικροοικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 8. Οπαδός της παγκοσμιοποίησης με ανθρώπινο πρόσωπο. Συμμετείχε στο κίνημα ATTAC ως μέλος της επιστημονικής επιτροπής. Πολιτικά ήταν με το κόμμα των Πρασίνων. Άνηκε στο Τάγμα των Ελευθεροτεκτόνων.

Ο Mustapha Ourrad ετών 60 επιμελητής κειμένων Αλγερινής καταγωγής.

Η Elsa Cayat ετών 54 και η μοναδική γυναίκα θύμα της επίθεσης. Ψυχίατρος.

Ο Frédéric Boisseau ετών 42 ιδιωτικός φύλακας στο κτίριο. Πατέρας 2 παιδιών. Ήταν η πρώτη του μέρα στην νέα του δουλειά.

Ο Michel Renaud ετών 69 δημοσιογράφος. Ήταν εκεί για να παραλάβει κάποια σκίτσα του Cabu για το φεστιβάλ ‘’ Rendez-vous du carnet de voyage de Clermont-Ferrand’’ στο οποίο ο σκιτσογράφος θα ήταν επίτιμος καλεσμένος. Άνηκε στο Τάγμα του Αιώνιου Φωτός.

Ο Ahmed Merabet ετών 40 αστυνομικός. Προσπάθησε να σταματήσει τους δράστες να διαφύγουν. Πρώτα τον σταμάτησαν, τον αφόπλισαν και ύστερα τον εκτέλεσαν.

Οι δράστες σκοτώθηκαν σε συμπλοκή με αστυνομικούς προσπαθώντας να διαφύγουν 2 μέρες αργότερα από το τυπογραφείο το οποίο  είχαν διαφύγει μετά την επίθεση.

Οι αντιδράσεις μετά την επίθεση

Η αγάπη είναι πιο δυνατή από το μίσος.

Εντός και εκτός Γαλλίας υπήρξαν κύματα αλληλεγγύης ανώνυμων ανθρώπων τόσο μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα όσο και στους κεντρικούς δρόμους των ευρωπαϊκών χωρών. Το hashtag #jesuisCharlie έγινε viral και πολλοί που αγνοούσαν τι ήταν ο Charlie Hebdo τον έμαθαν και διαδήλωσαν κατά της επίθεσης.

Η εφημερίδα Charlie Hebdo είναι μια εφημερίδα με ιδιαίτερο χιούμορ και ιδεολογικό προσανατολισμό. Η πώληση της δεν ξεπέρασε ποτέ μερικές δεκάδες χιλιάδες φύλλα. Σε καμία περίπτωση, η υποστήριξη δεν στηριζόταν σε στήριξη του περιεχομένου της. Στην καλύτερη και αισιόδοξη περίπτωση να διαδήλωσαν γενικά για το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου…

Η έννοια της ελευθερίας του λόγου είναι τόσο ελαστική ώστε ο καθένας μας να αντιλαμβάνεται διαφορετικά πράγματα και να εκμεταλλεύεται τα όποια γκρίζα σημεία της ώστε να υποστηρίζουμε και απόψεις που συχνά φτάνουν στα όρια του ρατσιστικού ή σεξιστικού λόγου, στα όρια της δυσφήμησης και της συκοφαντίας.

Θα ήταν ρομαντικό να πιστεύουμε πως χιλιάδες κόσμου κινήθηκαν με το αίσθημα της ελευθερίας..π.χ Αυτό το γεγονός το εκμεταλλεύτηκαν αρκετοί ακροδεξιοί για να βγάλουν το μένος τους απέναντι στους Άραβες και στην μουσουλμανική θρησκεία.

Πολλοί ηγέτες από διάφορες χώρες έλαβαν μέρος στην μεγάλη διαδήλωση και μπήκαν στην πρώτη γραμμή της πορείας. Οι ίδιοι ηγέτες είχαν πολλάκις εμφανιστεί σε σατυρικά σκίτσα της εφημερίδας και σε καμία περίπτωση οι πράξεις τους δεν ταυτίζονται με τις ιδέες του Charlie Hebdo.

Δεδομένου πως τίποτα δεν άλλαξε σε ότι αφορά την ελευθερία του Τύπου και του λόγου στην κοινωνία και στα ΜΜΕ τείνω να πιστέψω  πως η όποια υποστήριξη ήταν φούσκα που γιγαντώθηκε και έσκασε στα μούτρα όλων εκείνων που πίστεψαν ειλικρινά στην φάση με τα πενάκια…

Από την άλλη μεριά βάθυνε τα προβλήματα των μουσουλμάνων στην Γαλλία, τον θρησκευτικό κι φυλετικό ρατσισμό, διευκόλυνε την άνοδο της ακροδεξιάς σε εκλογικά ποσοστά αλλά και την διασπορά και αποδοχή των ακραίων ιδεών τους ενισχύοντας τα στερεότυπα, φόβισε τους πολίτες σχετικά με την ασφάλεια τους. Ένα χρόνο αργότερα μετά την επίθεση στο Bataclan η Γαλλία και ειδικότερα το Παρίσι βρισκόταν σε κλοιό αστυνόμευσης και σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης καταπατώντας κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα πολιτών για πάνω από 6 μήνες.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr